Exodus 2 : 7 – 10

Toen Mozes volwassen geworden was, zocht hij op een dag de mensen van zijn volk op. Hij zag welke zware dwangarbeid ze verrichtten, en was er getuige van dat een Hebreeër, een volksgenoot van hem, door een Egyptenaar werd geslagen. Hij keek om zich heen, en toen hij zag dat er niemand in de buurt was, sloeg hij de Egyptenaar dood. Hij verborg hem onder het zand. De dag daarop zag hij hoe twee Hebreeuwse mannen met elkaar op de vuist gingen. ‘ Waarom sla je iemand van je eigen volk? ‘ vroeg hij aan de man die begonnen was. Maar die antwoordde: ‘ Wie heeft jou als rechter en scheidsman over ons aangesteld? ‘ Wou je mij soms ook dood slaan, net als die Egyptenaar? ‘ 

Nu de nieuwe situatie waarin het uitverkoren volk zich bevond beschreven is, wordt de aandacht van de tekst verplaatst naar degene die niet alleen de hoofdpersoon van het boek Exodus is, maar de hoofdpersoon van de hele Pentateuch. Mozes, de man die door de Heere gebruikt zou worden om Zijn volk te bevrijden! De weg van Mozes is een voorbode op de weg die Zijn volk zou gaan. Israël zou ook uit het water gered worden, en Egypte verlaten. 

In de tekst wordt een karaktertrek van Mozes naar voren gehaald. Hij is bezorgd over de ellendige situatie waarin zijn volk zich bevindt, en kan niet aanzien hoe het geestelijk en lichamelijk wordt verdrukt. 

Zonder God expliciet te noemen, laat de auteur doorschemeren dat Hij Zijn invloed doet gelden in het leven van Mozes. Die invloed zal steeds groter en heerlijker worden. Zodanig groot dat Mozes de stem van God tot het volk van Israël zou zijn, en zijn volk door alles heen naar Kanaän, het beloofde land, zou leiden. 

Mozes was volwassen geworden. Hij was volkomen vertrouwd geraakt met de Egyptische gewoonten en gebruiken. Ondanks dat trok zijn hart naar zijn volk. Hij voelde zich nauw aan hen verwant en met hen verbonden. ( Hebr. 11 : 24 ). Mozes wist wel dat de Israëlieten nog steeds dwangarbeid moesten verrichten, hij hoorde het gekerm van de slaven, en wist door de verhalen die aan het hof de ronde deden hoe zijn volk gehaat werd. Op een dag verliet hij het paleis, en liep naar de bouwplaats, waar de slaven hun harde dagelijks werk moesten doen. Met grote ogen zag Mozes hoe zijn volksgenoten geslagen werden. Een bewaker roste een slaaf ruw af met zijn zweep. Een ander trapte een Israëliet zomaar neer. Verstart van schrik keek Mozes toe. Het leek wel alsof de man doodgeslagen was!

Als door een bliksemflits getroffen voelde Mozes een vreselijke woede in zich omhoog kruipen. De enorme opzichter, met zijn weldoorvoederde lichaam, sloeg de uigemergelde man, waarin Mozes een volksgenoot herkende bijna dood. Mozes kon het niet helpen, keek even snel om zich heen, en voordat hij goed nagedacht had sloeg hij toe. Hij pakte de opzichter beet en sloeg hem met een paar welgemikte klappen morsdood. De man kreunde even, en bleef toen stil liggen. 

Jahweh liet zien dat Hij oppermachtig was. Hij kon het onrecht zomaar in één keer straffen, en toonde Zijn almacht. Hij had een menselijk instrument in leven geroepen om Zijn volk te redden, de Egyptische verdrukker in bedwang te houden, en de twistende Israëlieten met elkaar te verzoenen. Maar zijn oprechte pogingen kwamen hem duur te staan. 

De dag na het ongelukkige incident liep Mozes opnieuw de bouwplaats op. Hij keek naar de joodse slaven, en constateerde bezorgd hoe uitgemergeld ze waren, en hoe zwaar het werk was dat ze moesten doen. Hij zag dat ze tichelstenen moesten maken, en eerst zelf alle materialen verzamelden om dat binnen zo kort mogelijke tijd te realiseren. Onder een regen van zweepslagen, heftige bevelen en allerlei grove uitlatingen moesten de Israëlieten hun werk doen. De afschuwelijke sfeer zorgde ervoor dat de dagen voor iedereen een doffe ellende waren. De Israëlieten hadden alle hoop en moed laten zakken, en waren vaak alleen nog maar uit op het redden van het vege lijf. En zo kon het gebeuren dat twee Israëlitische mannen met elkaar op de vuist gingen. Het leek erop dat ze elkaar ook bijna dood sloegen. De Bijbel zegt niet wat de reden was van dit gevecht. Het zou goed mogelijk zijn dat ze vochten om het stro dat ze eerst zelf moesten verzamelen voordat ze hun tichelstenen konden bakken. 

Resoluut liep Mozes op de vechtende mannen toe, en haalde hen uit elkaar. ‘ Waarom sla je iemand van je eigen volk? ‘ vroeg hij aan de man die begonnen was. Maar die antwoordde boosaardig: ‘ Wie geeft jou het recht om iets over ons te zeggen? Wil je ons soms ook doodslaan, net zoals die Egyptenaar gisteren? ‘

Mozes schrok intens, en heftig. Hij begreep dat het nieuws van zijn heldendaad bekend geworden was. Zijn leven was in gevaar!