Exodus 2 : 23 – 3 : 10

Jaren gingen voorbij, en de koning van Egypte stierf. Maar de Israëlieten gingen nog altijd onder dwangarbeid gebukt. Ze klaagden luid en hun hulpgeroep steeg op naar God. God hoorde hun jammerkreten en dacht aan het verbond dat Hij met Abraham, Isaak en Jakob had gesloten. Hij zag hoe de Israëlieten leden, en trok zich hun lot aan. Mozes was gewoon de schapen en geiten van zijn schoonvader Jetro, de Midjanitische priester te weiden. Eens dreef hij de hele kudde tot voorbij het steppeland en zo kwam hij bij de Horeb, de berg van God. Daar verscheen de engel van de Heer aan hem in een vuur dat uit een doornstruik opvlamde. Mozes zag dat de struik in brand stond en toch niet door het vuur werd verteerd. ‘ Hoe kan het dat die struik niet verbrand? ‘ dacht hij. ‘ Ik ga dat wonderlijke verschijnsel eens van dichtbij bekijken. ‘ Maar toen de Heer zag dat hij dat ging doen, riep Hij hem vanuit de struik. ‘ Mozes, Mozes! ‘  ‘ Ik luister ‘ antwoordde Mozes. ‘ Kom niet dichterbij ‘ waarschuwde de Heere ‘ en trek je sandalen uit, want de grond waarop je staat is heilig. Ik ben de God van je Vader, de God van Abraham, de God van Isaak, en de God van Jakob. ‘ Mozes bedekte zijn gezicht want hij durfde niet naar God te kijken. 

De farao die Mozes wilde doden was gestorven. Hij werd volgens de geschiedkundigen opgevolgd door zijn oudste zoon Amenhotep II. Maar de komst van de nieuwe koning bracht geen verandering in het lot van de nazaten van Jozef. De mensen schreeuwden het uit van ellende terwijl ze zwaar leden onder de dwangarbeid die ze moesten verrichten. Niemand dacht eraan dat God de klagende stem van de Israëlieten hoorde. Maar Hij was het verbond met Abraham, Isaak en Jakob niet vergeten, helemaal niet zelfs.

 

 

Toen Mozes zijn intrek genomen had in het huis van zijn schoonvader Jethro, kreeg de priester niet alleen een schoonzoon, maar ook een flinke werknemer binnen zijn familie. Mozes nam zonder aarzelen de zware taak van Zippora en haar zussen over, en werd schaapherder van de kudden van Jetro. Met deze daad volgde hij de voetsporen van zijn voorvader Jakob. Mozes wist niet dat zijn taak hem zou voorbereiden op zijn toekomst als leider van het grote volk van Israël. 

Op een dag weidde Mozes zoals gewoonlijk de kudden van zijn schoonvader. Ongemerkt was hij ver van huis geraakt, en kwam hij in de buurt van de berg Horeb. Het woord ‘ Horeb ‘ betekent ‘ woestijn ‘ of ‘ woestheid ‘. Volgens de overlevering ging het om een hoge berg die tot hetzelfde massief als de berg Sinaï behoorde. 

Daar ging Mozes. Het hoeden van de schapen was een onbeduidend werk voor een man met zijn achtergrond, zijn gaven en zijn opleiding. Toch lees je nergens iets over een klacht uit zijn mond. Ongetwijfeld moet Mozes gedacht hebben dat het zijn lot was om als een arme schaapherder zijn leven te slijten. 

Terwijl Mozes met zijn kudde voortging, werd zijn aandacht naar een braamstruik getrokken. De braamstruik stond in brand. Dat gebeurde wel vaker in de hete woestijn. Maar er was iets aparts, iets vreemds: de braamstruik verteerde niet. Hij bleef in lichterlaaie staan. Bevreemd kwam Mozes dichterbij. Hoe was dit mogelijk? 

Ineens verscheen er een engel, een boodschapper van de Heer. De engel kunnen we gerust indentificeren als de Heere God Zelf. zoals uit het vervolg van het verhaal zou blijken. JHWH verscheen in vuur als teken van Zijn macht, heerlijkheid en heiligheid. 

Mozes had dat niet direct in de gaten. Terwijl hij dichterbij kwam, hoorde hij de stem. Die stem beval Mozes om dichterbij te komen. Er moest wel een zekere afstand blijven bestaan. Mozes moest zijn sandalen uittrekken, en op blote voeten dichterbij komen. Want de aanwezigheid van God Zelf maakte de plaats heilig. 

Gehoorzaam deed Mozes zijn sandalen van zijn voeten. Hij voelde het tot in alle vezels van zijn wezen dat er iets machtigs stond te gebeuren. Zijn voorgevoel bedroog hem niet. ‘ Ik ben de God van je voorouders Mozes! ‘ klonk de stem.
Ongelooflijk wonder! Het verbond! God dacht aan Zijn verbond!
Na veertig jaar slavernij dacht de Elohim aan de woorden die Hij ooit gesproken had. De tijd was nabij!
De stoere Mozes werd klein als een kind. Hij verborg zijn gezicht voor de openbaring van Gods majesteit. De brandende struik had hem niets gedaan, tot hij besefte dat God Zelf zo dichtbij was. 

Terwijl Mozes doodstil bleef staan, opende de Heere Zijn mond en sprak tot Mozes. Hij had alles gezien wat er in Egypte was gebeurd. Niets was Hem ontgaan. God had de hele situatie in Egypte nauwkeurig waargenomen. Hij had de pijn van Zijn volk gezien, hun tranen, en hun verdrukking. Niets was aan Zijn aandacht ontsnapt. 

‘Mozes, Ik ben neergekomen uit de hemel, opdat Ik het volk verlosse! ‘ zei God. De Heere was van plan om iets buitengewoons te gaan doen. Altijd wanneer Hij dat van plan was, zei Hij over Zichzelf dat Hij ‘ neerkwam om te verlossen. “ ( Lees ook Jesaja 44 : 1 ) 

Alle bevrijdingen van de kant van de Heere vandaan zien op onze verlossing door Christus. In Hem is het Eeuwige Woord vanuit de hemel neergedaald om ons te verlossen. God beloofde heerlijke beloften aan Mozes. Hij zei dat hem en zijn volk een gelukkige vestiging in het land Kanaän te wachten stond. Hij zei ook dat Zijn volk in plaats van slavernij vrijheid zou krijgen, en in plaats van armoede, overvloed zou genieten. Hun slavenarbeid zou van hen weggenomen worden, ze zouden mogen genieten van rust en vrede. 

Mozes luisterde. Het moet hem geduizeld hebben. Terwijl hij gedacht had voor altijd een herder te zijn in een leven ver van alle mensen vandaan, werd hij naar Egypte teruggestuurd. Hij moest als een profeet, een gezant, en een vorst naar het volk van Israël gaan, om hen te leiden, en het bevel over hen op zich te nemen.  De stem zweeg .Mozes stond doodstil te luisteren. Het brandde en woedde in zijn hart. Alles tegelijk. Hij voelde zich ten prooi aan heftige emoties.  Hoe zou hij reageren op deze woorden van de Engel?