Exodus 2 : 15 – 22

Mozes schrok. Hij dacht: ‘ dan is het dus toch bekend geworden! Toen de farao ervan hoorde, wilde hij Mozes laten doden. Daarom vluchtte Mozes voor de farao. Zo kwam hij in Midjan terecht, en daar ging hij aan een put zitten. De priester van Midjan had zeven dochters. Ze kwamen daar water putten en vulden de drinkbakken om de schapen en geiten van hun vader te drinken te geven. Maar er kwamen ook herders, die wilden hen wegjagen. Daarop schoot Mozes hen te hulp en gaf het vee te drinken. Toen ze thuiskwamen vroeg hun vader Betuel hoe het kwam dat ze die dag zo snel terug waren.
‘ Er was een Egyptenaar die ons te hulp kwam tegen de herders’, antwoordden ze ‘ en hij heeft ook water voor ons geput en de dieren te drinken gegeven. ‘ ‘ En waar is hij nu? ‘ vroeg hun vader. ‘ Waarom hebben jullie die man daar achtergelaten? ‘ ‘  Nodig hem uit om te komen eten. ‘ Mozes liet zich overhalen om bij die man te blijven, en deze gaf hem zijn dochter Sippora tot vrouw. Zij bracht een zoon ter wereld en Mozes noemde hem Gersom. ‘ Want ‘ zei hij, ‘ ik ben een vreemdeling geworden. Ik woon in een land dat ik niet ken. ‘ 

Mozes voelde zijn hart koud worden van schrik. Het werd hem pijnlijk duidelijk dat de dood van de Egyptenaar bekend geworden was, en dat hij van de kant van zijn volksgenoten geen enkele vorm van bescherming te verwachten had. Geen wonder, ze hadden in de volksverhalen alleen maar gehoord over zijn uitzonderlijke positie aan het hof. Terwijl bijna alle ouders in Israël de dood van één of meerdere kinderen te betreuren had, waren Amram en Jochebed voor elk verdriet gespaard gebleven. De moeder had haar kind zelfs mogen zogen, en nadat het gespeend was, wist ze hem verzekerd van een gouden toekomst. Niemand zag daarin het plan van Jahweh. 

De angst van Mozes was niet uit de lucht gegrepen, want ook de farao had van het incident gehoord. Mozes werd gezocht, hij moest terecht staan, en zou zeker gedood worden voor dit vergrijp. Zijn besluit om te vluchten was snel genomen. Mozes ging zo gauw hij kon weg uit het land Egypte. Hij vluchtte, zo snel als zijn benen hem konden dragen. Na enkele dagen kwam hij behouden in het land Midjan terecht. Het land lag in de omgeving van de berg Horeb. Mozes kon niet vermoeden dat hij daar nog eens een enorm volk heen zou leiden. Nog minder kon hij het weten dat niemand minder dan God Zelf hem zou toestaan om dichter tot Hem te naderen dan welk ander mens ter wereld dan ook. 

Mozes voelde zich van alles en iedereen verlaten toen hij bij de waterput van het dorp Midjan neerzeeg. Moe en dorstig wachtte hij tot er één van de dorpsbewoners zou komen om water te putten. Hij wachtte, tot er een groepje herderinnen aankwam, om hun schapen te drinken te geven. Ze hadden hun drinkbakken met veel moeite gevuld toen er herders aankwamen. Hun dreigende houding richting de vrouwen liet niets aan de verbeelding over: ze wilden de vrouwen wegjagen, en het recht van de sterkste laten gelden. 

Maar ze hadden buiten Mozes gerekend. Mozes – die opkwam voor het recht van de zwakkere – gaf blijk van eerlijk en goed leiderschap. Hij stond resoluut op, en verjoeg de herders met hun kudden, zodat de vrouwen rustig verder konden gaan met het drenken van hun schapen. Dit hadden ze nog nooit meegemaakt! In plaats van het nare gedoe van elke dag, waren ze nu vroeg klaar met het drenken van hun schapen. Ze kwamen opgetogen thuis en vertelden hun vader wat er was gebeurd. 

De vader van de meisjes was een priester. Waarschijnlijk was hij zowel de politieke als religieuze leider van een kleine Midjanitische stam. ‘Waar is die man gebleven? Waarom hebben jullie hem niet uitgenodigd om naar hier te komen? ‘ vroeg de priester. 

In no time zat Mozes aan een heerlijke maaltijd bij het grote gezin. Het voelde aan als een weldadig warm bad na de commotie die hij in Egypte had veroorzaakt. 

Het vervolg van de gebeurtenissen staat maar beknopt beschreven in de Bijbel. Mozes moet ongetwijfeld gezegd hebben dat hij een vreemdeling was zonder vaste woon- en verblijfplaats. Hij bleef bij het gastvrije gezin wonen, en huwde de dochter Zippora. Toen het eerste kind geboren werd, vatte hij al zijn zorgen samen in de naamgeving van zijn zoontje. Hij noemde zijn zoon Gersom. Want hij voelde zich een vreemdeling in een vreemd land. 

Het zou nog jaren duren voordat Mozes zijn trainerschap als leider van het immense volk van Israël op zich zou kunnen nemen. De jaren die hij in de woestijn doorbracht zouden hem dichter bij God brengen, daar zou de Heere Zelf voor zorgen.  Maar daar zou het niet bij blijven. Ze zouden hem het uiterste geduld en de uiterste vorm van zachtmoedigheid bijbrengen, die noodzakelijk waren om een volk te leiden en aan te voeren als een geestelijk leider die zijn weerga in de geschiedenis niet gekend heeft.