Exodus 2 : 1 – 6

Een man uit de stam Levi trouwde met een vrouw uit diezelfde stam. Ze werd zwanger en bracht een kind ter wereld. Het was een mooi kind en ze hield het verborgen, drie maanden lang. Toen ze geen kans zag haar zoon nog langer verborgen te houden, nam ze een mand van papyrus, bestreek die met pek en teer, legde het kind erin en zette de mand tussen het riet langs de oever van de Nijl. De zuster van het kind ging een eind verderop staan om te zien wat er met hem zou gebeuren. Even later kwam de dochter van de farao naar de Nijl om te baden, terwijl haar dienaressen langs de rivier heen en weer liepen. Zij ontdekte de mand tussen het riet en liet die door een van haar slavinnen halen. Ze maakte de mand open en zag daarin het kind. Het jongetje huilde, en vol medelijden zei ze: ‘ Dat moet een Hebreeuws kind zijn. ‘ 

Het uitverkoren volk van God bevond zich na de bloeitijd in Egypte in een totaal veranderde situatie. Maar Jahweh nam elk detail ervan ernstig in ogenschouw. Hij zorgde voor Zijn volk en liet een sterke leider opstaan, die op een wonderlijke manier door Hemzelf in leven gehouden werd.

Twee nakomelingen van Jakob – Amram en Jochebed ( Exodus 6 : 19 ) traden in het huwelijk. Op een door God bepaald tijdstip raakte Jochebed zwanger, en Jochebed beviel van een jongetje. De priester Levi kreeg een mannelijk nazaat dat Gods voetstappen zou leren drukken en door de Heere werd uitverkoren om een krachtig priester voor zijn volk te zijn. 

Daar leek het nog helemaal niet op. De jonge ouders keken elkaar ongerust aan, want een jongetje was zijn leven geen ogenblik zeker. Elk moment kon er iemand van het volk van Egypte binnenstormen, hun kind uit de armen van zijn ouders rukken, en het in de Nijl gooien waar het aas voor de krokodillen was.  

Jochebed was een diepgelovige vrouw. Zij zag dat het kind mooi was, en verborg het drie maanden lang. Maar hoe ouder het jongetje werd, hoe harder het huilde, kraaide en lachte. Jochebed en Amram wisten dat ze het kind onmogelijk langer verborgen konden houden. Jochebed bedacht een plan. Ze wilde haar kind naar de Nijl brengen, maar niet om het te laten sterven. Ze maakte een mandje van papyrus en maakte het waterdicht. Het hart van de moeder moet gebroken zijn toen ze haar baby voor het laatst in haar armen had, en vaarwel kuste. Nadat ze het kistje gesloten had, legde ze het tussen het riet en de struiken aan de oever van de rivier. Met biddend hart ging ze naar haar huis terug. Mirjam, een ouder zusje bleef wat verscholen tussen de struiken achter om te zien wat er verder zou gebeuren. 

De wind speelde met het riet, en Mirjam wachtte op de dingen die komen zouden. Er kwam een stoet aan. Het waren hofdames en slavinnen, met in hun midden Hasjepoet de dochter van de farao Tutmozes !. Geschiedkundigen hebben berekend dat zij het moet zijn geweest. De farao had bij zijn vrouw – Ahmoses al drie kinderen verloren. Hasjepoet was de enige overgebleven nazaat, en mederegentes in het grote Egyptische rijk van Tutmoses !. Een sterke vrouw met een krachtige geest. 

De dochter van de farao liep rustig pratend op het water af om haar dagelijkse bad in de waterrijke en vruchtbaarheid gevende rivier te nemen. Ineens stond de stoet stil. Iedereen zag het kistje. Een kort bevel, en de slavinnen van Hasjepoet haastten zich om het op te halen en naar hun meesteres te brengen. Die opende het deksel. Ze zagen het allemaal tegelijk: een schattig kindje, een jongetje. 

Het kind huilde Hasjepoet begreep direct de hele situatie. Dit was een kind van de Hebreeën, het moest gedood worden. De hele tragische situatie brak haar hart, ze voelde diep medelijden in zich opwellen. 

Ironische situatie, het geld en goed van de farao hadden hem geen gezonde kinderen kunnen geven.
Dit jongetje was alles wat je je als moeder maar kon wensen!