Exodus 10: 24-28

Toen liet farao Mozes bij zich komen. Hij zei: ‘ Gaan jullie de Heer maar vereren. Jullie kinderen mogen mee, maar jullie schapen, geiten en koeien moeten hier blijven.’Maar Mozes zei: ‘ Wilt u ons dan dieren van uzelf meegeven om te offeren aan de Heer, onze God? ‘ ‘ Nee, onze eigen dieren moeten mee voor de offers. Alle dieren, want we weten pas welke dieren we nodig hebben als we daar zijn.’ De Heer zorgde ervoor dat de farao niet toegaf. Hij wilde de Israëlieten niet laten gaan. De farao zei tegen Mozes: ‘ Ga weg! Ik wil je nooit meer zien! Als je hier nog eens durft te komen, zul je sterven. ‘ ‘ Goed’ zei Mozes. ‘ U zult me niet meer zien. ‘ 

Het personeel van de farao stond niet langer als één man achter de koning. Naarmate de plagen intensiveerden, brokkelde de goodwill van de oppermachtige leider van Egypte af. De extreme situatie in het aardedonker zorgde voor angst en verwarring. Het land lag in puin, niemand zag een hand voor de ogen, en wist nog wat wijsheid was. Dat de maatregelen van de farao onwijs waren kreeg zo langzamerhand iedereen wel in de gaten. 

Omdat de farao zich meer en meer alleen voelde staan in zijn besluiten, besloot hij om toch enige concessies te doen aan het adres van het slavenvolk. Hij haatte hen aan de ene kant, maar aan de andere kant kon hij nog niet geloven dat het gedaan was met zijn gratis arbeidskrachten. De Egyptische mythologie had hem bovendien onsterfelijk verklaard, dat konden de plagen niet uit zijn hoofd krijgen. Tegenslag was nog tot daar aan toe, maar dat de goddelijke farao zijn plannen met de schatsteden moest laten varen, daar was geen denken aan. Toch stond het als een paal boven water dat de JHWH van de Israëlieten niet langer te negeren was. De farao moest wel rekening houden met een kracht die Goddelijk was. 

Met vorsende blik monsterde de farao Mozes en Aäron. Daar stonden de trouwe profeten van God. Ze keken de farao onbevreesd aan. ‘ Ga offeren’ zei de farao ‘ ik geef jullie mijn toestemming. ‘ ‘ Maar wie nemen jullie mee? Dat wil ik weten. ‘
‘ Majesteit, we nemen iedereen mee. Mannen, vrouwen, kinderen. We nemen ook al ons vee mee. Grootvee, zowel als kleinvee. Niets uitgezonderd’ zeiden Mozes en Aäron.

‘ Laat me niet lachen! De Heer moge met jullie zijn als ik jullie op die manier weg laat gaan! ‘ riep de farao woedend uit. ‘ Alleen de mannen mogen gaan, de vrouwen, kinderen en het vee blijven hier! ‘ brieste hij er achteraan. ‘ En maak nu dat jullie wegkomen! Ik wil jullie nooit meer zien! Als jullie nog eens hier durven te komen zullen jullie sterven. ‘ Ondanks zijn goedwillende begin, werd de farao opnieuw woedend bij de gedachte alleen al dat het hele volk weg zou trekken. 

Mozes en Aäron waren niet onder de indruk van de woede van de farao. ‘ Goed ‘ zeiden de zonen van God. ‘ U zult ons niet meer zien.’ En zo verdwenen de broers uit het zicht. Vol woede en bezeten van haat keek de farao hen na. Hij wist niet dat hij zijn eigen doodvonnis getekend had.
Wij die dit verhaal lezen, en er over nadenken, kunnen uit dit bijbelgedeelte leren hoe erg het is om andere mensen een kwaad hart toe te dragen. Niets uit de handel en wandel van de farao geeft nog een gelijkenis aan met de situatie zoals die in het Paradijs was. Waar de mens vrij en gelukkig God kon en mocht dienen en Hem ter eer kon leven. Man en vrouw hielpen elkaar in volle harmonie en waren uiterst gelukkig. 

Wat een genade van de kant van God dat Hij de gevolgen van de zondeval niet aan kon zien. Hij gaf ons  Zijn Zoon, die wilde lijden en sterven. Zodat ons lijden en sterven hier op aarde altijd een hoger doel kan dienen. Als we Hem aanvaarden als onze Messias en Zaligmaker, dan zal Hij onze ziel even volkomen bevrijden als Zijn volk uit Egypte.

Er is een Verlosser (263) – YouTube