Exodus 1 : 15 – 22

Bovendien gelastte de koning de Hebreeuwse vroedvrouwen Sifra en Pua geheten, het volgende: ‘ Als u de Hebreeuwse vrouwen bij de bevalling helpt, let dan goed op het geslacht van het kind. Als het een jongen is moet u hem doden, is het een meisje, dan mag ze blijven leven. Maar de vroedvrouwen hadden ontzag voor God, en deden niet wat de koning hen opgedragen had. Ze lieten de jongetjes in leven. Daarom ontbood de koning de vroedvrouwen. ‘ Wat heeft dit te betekenen? ‘ vroeg hij hun. ‘ Waarom laat u de jongens in leven? ‘ De vroedvrouwen antwoordden de farao: ‘ De Hebreeuwse vrouwen zijn totaal anders dan de Egyptische, ze zijn zo sterk dat ze hun kind al gebaard hebben voordat de vroedvrouw er is. ‘ God zegende het werk van de vroedvrouwen, zodat het volk zich sterk uitbreidde. En omdat de vroedvrouwen ontzag voor God hadden, schonk Hij ook aan hen nakomelingen. Toen gaf de farao aan heel zijn bevel om alle Hebreeuwse jongens die geboren werden in de Nijl te gooien: de meisjes mochten in leven blijven( Exodus 1 : 15 – 22 ). 

De Egyptenaren zagen vol afschuw dat de gezinnen van de Israëlieten zich pijlsnel uitbreidden, ondanks de onmenselijke lasten die ze hen hadden opgelegd. Omdat ze zich aan God nog gebod hielden grepen ze tenslotte naar de meest barbaarse en onmenselijke methoden die je je maar kunt voorstellen. Ze vermoordden de kleine baby`s die geboren werden. De farao liet de vroedvrouwen bij zich roepen, en gaf hen de instructie om alle pasgeboren jongetjes te laten stikken. De oorzaak zouden ze toe moeten schrijven aan een moeilijke bevalling, of aan een doodgeboorte. De joodse traditie vermeldt dat het om twee Hebreeuwse vrouwen ging. God heeft de namen van deze vrouwen in de Bijbel laten optekenen, in tegenstelling tot de naam van de farao die onbekend gebleven is. 

Zo vond er weer eens een aanval plaats op het aloude volk van God, het nageslacht van Abraham dat volgens de beloften van Jahweh tot een groot volk uit zou groeien( Gen. 17 : 1 – 3 ). Sifra en Pua – echte verloskundigen, die het leven liefhadden, en bovendien de wetten van God respecteerden – gaven geen gehoor aan de bevelen van de farao. En zo bleven de zoontjes van de Israëlieten zich in aantal vermeerderen. 

Een bevel van de farao stond gelijk aan een Goddelijk bevel. Een opdracht negeren betekende dan ook een wisse dood over jezelf afroepen. Met een bezorgd gemoed constateerde de farao dat er helemaal geen verandering in de situatie kwam. Een kort bevel, en de verloskundigen werden op audiëntie geroepen. Ze moesten zich verantwoorden over de onveranderde situatie. De integere en intelligente vrouwen hadden hun antwoord klaar. Ze zeiden dat de Israëlitische vrouwen zo sterk en gezond waren, dat ze nauwelijks assistentie van een vroedvrouw nodig hadden om hun kind ter wereld te brengen. 

De farao stond versteld, dit had hij niet verwacht. De verloskundigen gingen vrijuit, en kregen hun beloning van Jahweh: Hij maakte hen vruchtbaar en gaf hen nakomelingen.
Toen maakte de farao met een nieuw decreet het volk Israël vogelvrij. Hij gaf het bevel dat iedereen elk nieuwgeboren Hebreeuws jongetje in de Nijl moest gooien.