Exodus 1 : 15 – 22

Bovendien gelastte de koning de Hebreeuwse vroedvrouwen Sifra en Pua geheten, het volgende: ‘ Als u de Hebreeuwse vrouwen bij de bevalling helpt, let dan goed op het geslacht van het kind. Als het een jongen is moet u hem doden, is het een meisje, dan mag ze blijven leven. Maar de vroedvrouwen hadden ontzag voor God, en deden niet wat de koning hen opgedragen had. Ze lieten de jongetjes in leven. Daarom ontbood de koning de vroedvrouwen. ‘ Wat heeft dit te betekenen? ‘ vroeg hij hun. ‘ Waarom laat u de jongens in leven? ‘ De vroedvrouwen antwoordden de farao: ‘ De Hebreeuwse vrouwen zijn totaal anders dan de Egyptische, ze zijn zo sterk dat ze hun kind al gebaard hebben voordat de vroedvrouw er is. ‘ God zegende het werk van de vroedvrouwen, zodat het volk zich sterk uitbreidde. En omdat de vroedvrouwen ontzag voor God hadden, schonk Hij ook aan hen nakomelingen. Toen gaf de farao aan heel zijn bevel om alle Hebreeuwse jongens die geboren werden in de Nijl te gooien: de meisjes mochten in leven blijven( Exodus 1 : 15 – 22 ). 

De Egyptenaren zagen met afschuw aan dat de gezinnen van de Israëlieten zich razendsnel uitbreidden, ondanks de onmenselijke lasten die ze moesten dragen. Omdat ze zich aan God nog gebod hielden grepen ze tenslotte naar de meest barbaarse en onmenselijke methoden die er zijn. Ze vermoordden de kleine baby`s die geboren werden. De farao liet de vroedvrouwen bij zich roepen, en gaf ze de instructie om alle pasgeboren jongetjes te laten stikken. De oorzaak van hun dood zouden ze toe moeten schrijven aan een moeilijke bevalling, of aan een doodgeboorte. De joodse traditie zegt dat het om twee Hebreeuwse vrouwen ging. God heeft de namen van deze vrouwen in de Bijbel op laten schrijven, in tegenstelling tot de naam van de ‘ belangrijke ‘ farao die onbekend gebleven is. 

Zo vond er weer eens een aanval plaats op het aloude volk van God, het nageslacht van Abraham dat naar de beloften van Jahweh tot een groot volk uit zou groeien( Gen. 17 : 1 – 3 ). Sifra en Pua – echte verloskundigen, die elk nieuw leven liefhadden, en bovendien de wetten van God respecteerden – luisterden niet naar de bevelen van de farao. Ze hadden diep ontzag voor de God van Israël. En zo bleef het aantal jongetjes dat geboren werd bij de Hebreeën groeien. 

Een bevel van de farao was een Goddelijk bevel. Een opdracht negeren betekende een wisse dood over jezelf afroepen. Bezorgd constateerde de farao dat er helemaal geen verandering in de situatie kwam. Op zijn bevel, moesten de verloskundigen op audiëntie komen. Ze moesten zich verantwoorden over de onveranderde situatie. De integere en intelligente vrouwen hadden hun antwoord al klaar. ‘ Majesteit, de Israëlitische vrouwen zijn zo levenslustig, zo sterk en gezond dat ze nauwelijks hulp van een vroedvrouw nodig hebben om hun kind te baren ‘ zeiden ze. 

De farao stond versteld.  De verloskundigen trof geen enkele blaam. Ze kregen hun beloning van Jahweh: Hij maakte ze vruchtbaar zodat hun gezinnen floreerden. 
Toen verklaarde de farao het volk Israël vogelvrij. Hij gaf het bevel dat iedereen elk pasgeboren Hebreeuws jongetje in de Nijl moest gooien.
Grote angst en diep verdriet voor het afgetobde slavenvolk. De kindjes werden zo lang mogelijk verstopt maar toen ze groter werden en harder huilden werden veel jongetjes alsnog ontdekt en in de Nijl gegooid waar ze verdronken. Het is onbeschrijflijk wreed wat er gebeurde. Maar niemand kon er iets aan veranderen. Opstand tegen de farao was ondenkbaar. Elk vergrijp tegen zijn ‘ goddelijke ‘ macht betekende het einde van je leven.
Zo zwoegden de Israëlieten onder ondragelijke lasten en ondraaglijke rouw. Er staat niet in de Bijbel hoeveel jongetjes er gedood werden, maar elk leven dat gedood werd betekende voor de jonge ouders een leven vol verdriet en pijn.
‘ Ze zijn talrijker en machtiger dan wij! ‘ had de farao gezegd. Deze uitspraak sloeg nergens op. Pure retoriek om de Egyptenaren op te hitsen. De farao ondersteunde zijn betoog met twee argumenten. Bij een vijandelijke aanval zou het slavenvolk zich tegen hen kunnen keren. Die angst was niet helemaal uit de lucht gegrepen. Egypte werd voortdurend aangevallen door Aziatische volken vanuit de Sinaï-woestijn. Het tweede argument van de farao was ook niet denkbeeldig: het volk zou zijn biezen kunnen pakken en weg kunnen trekken uit Egypte. De farao werd heen en weer geslingerd tussen haat tegen dat bloeiende volkje en angst om de Israëlieten kwijt te raken. Wie moest hun werk doen als ze er vandoor gingen? De hele economie van Noord-Egypte zou instorten. 

Vanuit de veronderstelling dat de verdrukking en de zware lasten de Israëlieten wel zouden beteugelen in hun weelderige bloei, liet hij de Israëlieten slavenwerk doen bij de bouw van zijn ‘ voorraadsteden’ Piton en Raämses. Deze steden moesten als uitvalsbasis dienen tegen de lastige woestijnvolken. De farao dacht dat hij zijn zaken voorbeeldig geregeld had. Hij hield echter op geen enkele manier rekening met de God van Israël.

Maar nu de pogrom zijn hoogtepunt bereikte, en alle jongetjes gedoemd waren te sterven zou God Zelf in grijpen.
We zien duidelijk het woeden van de satan tegen het verbondsvolk van God. Hij heeft er altijd alles aan gedaan om de beloften van Jaweh te vernietigen en zo te voorkomen dat de Messias geboren zou worden. Niemand wist zo goed hoe heerlijk het werk van de Verlosser was als de satan. Maar het werk van God was niet te keren. De Messias zou naar deze aarde komen om mensenzielen te redden van de ondergang!

( De Bijbel met Uitleg, Studiebijbel in perspectief, Studiebijbel, Kanttek SV )