Even langs in het verzorgingstehuis

Bij de oliebollenkraam naast Albert Heijn koop ik verse appelbeignets. De jongen in de oliebollenkraam pakt ze vast met een glimmende tang en laat ze één voor één in de papieren zak vallen. Onwillekeurig denk ik aan de boekjes van ‘ In de Soeten Suikerbol. ‘ van W.G. van der Hulst. Als kind genoot ik van de zangerige taal!  De zinnen zitten in mijn geheugen gegrift! 

” De dikke bakker had het druk, o zo druk! Honderd suikerbollen! Zijn bolle rode wangen glommen van de warmte en van de pret. En de bollen moesten lekker zijn, zò lekker als hij ze nog nooit gebakken had. Hij zou zijn uiterste best doen. En hij maakte mooie balletjes deeg klaar, met boter en rozijnen en amandelen en sukade en vanille en nog veel meer lekkers. En hij joeg zijn vrouw die altijd keek alsof ze kiespijn had de winkel uit, de kamer in. En hij joeg alle buren die over de onderdeur een praatje wilden maken van de stoep. Werken moest hij, werken!” 

Pa zit in zijn stoel in de gemeenschapsruimte een beetje dommelig te zijn. Tegenover hem een mevrouw die er keurig uitziet, maar een babypop op schoot houdt. Lief en ontroerend tegelijk. Een vriendelijke mevrouw van de verzorging helpt met het instappen in de rolstoel. Even later zitten we in de ruime mooie kamer aan de voorkant van het huis. 

Pa lacht, hij vindt het gezellig. De appelbeignet verdwijnt met een verrassende snelheid in zijn maag. 

Ik heb een platenbijbel meegenomen. Pa kijkt er belangstellend naar en vindt het zeer interessant.

Zelf pak ik de gewone bijbel en begin te lezen, het verhaal van Maria en Jozef, en de geboorte van de Heere Jezus. De wijzen uit het oosten, ze passeren allemaal de revue. Af en toe stop ik midden in een zin, pa vult dan feilloos de eeuwenoude woorden aan. Die zitten hem in het geheugen gegrift. Het mooiste is dat hij vertelt dat ze ook in zijn hart opgesloten liggen. ‘ Niet altijd hoor, ik ben niet gewend om daar zo makkelijk over te praten, zoals jullie ‘ zegt hij met een lachje. 

We praten wat en we lachen wat. De geschiedenis van Noord Beveland wordt aan de kaak gesteld – zoals gewoonlijk – want daar liggen zijn roots. Soms weet pa even niet meer zo goed hoe het zat, maar daar geven we niks om. 

Na een uurtje is het etenstijd. De tafels staan gedekt,  ik schuif zijn rolstoel bij. Er ligt een heerlijk hapje op zijn bord. Hij heeft het goed! Supergezellig middagje. Ik stap de deur uit, het kerkplein op. Het ligt zomaar idyllisch mooi te zijn.