Ester 4 : 1 – 3

Mordechai hoorde wat er allemaal gebeurd was. Van verdriet scheurde hij zijn kleren. Daarna deed hij rouwkleren aan, en hij gooide zand over zijn hoofd. Zo liep hij door de stad terwijl hij huilde en schreeuwde. Voor de ingang van het paleis bleef hij staan. Want iemand die rouwkleren droeg mocht het paleis niet in. Ook alle andere Joden die het bevel hoorden, werden erg verdrietig. In alle provincies deden ze rouwkleren aan. ze stopten met eten en ze huilden en schreeuwden. Ze gooiden zand op hun hoofd en gingen op de grond liggen. 

Terwijl Haman en Ahasveros zich bedronken, brak het hart van Mordechai toen het bericht over de vreselijke wet hem ter ore kwam. Hij scheurde zijn kleren en trok een zak aan met as. Zo maakte hij zijn leed overal in de stad bekend. Iedereen kon merken dat hij zich er niet voor schaamde om zich een vriend van de Joden te noemen. Hij leed met zijn volk mee en maakte van de desastreuze wet een zaak van God en van gerechtigheid. Mordechai had haarfijn in de gaten dat de wet in hoofdzaak omwille van zijn persoon in het leven geroepen was. Het deed Mordechai onnoemelijk veel pijn dat zijn volk om hem zoveel leed te wachten stond. 

Al huilend en weeklagend naderde Mordechai de poort van de koning. Daar moest hij halthouden, want het was verboden om de koning in rouwklederen te naderen. Ahasveros had een gruwelijke hekel aan elke vertoning van rouw, hij wilde daar niets mee te maken hebben. Mordechai kon zijn gebruikelijke plaats in de poort dan ook niet innemen. Maar omdat hij moedig was en nergens voor terugschrok wanneer het om zijn volk ging, nam hij een opvallende plaats in, vlak voor de voor hem verboden paleispoort. Nu kon het zijn petekind Ester onmogelijk ontgaan dat er iets aan de hand was. Het was zeer waarschijnlijk dat zij niets van de vreselijke wet afwist. 

Er ging een golf van rouw en schrik door het hele Perzische rijk. Overal namen de Joden het voorbeeld dat Mordechai gaf over. Ze reageerden precies eender op de uitvaardiging van het decreet, wierpen zich op de grond, schreeuwden het uit van verdriet. Het hele land werd vervuld van rouwbeklag. Velen spreidden een zak met stof uit, en wentelden zich daarin heen en weer. Ze wierpen het stof op hun hoofden en zorgden ervoor dat het openbare leven nauwelijks nog doorgang kon vinden. Terwijl ze rouwden, baden ze. Ze vastten, wat voor de Joden een godsdienstige handeling en een vorm van gebed was. ( Psalm 35 : 13 ) Dit was voor de Joden een oud ritueel, een manier om de God van hemel en aarde om redding uit de nood te vragen. ( 2 Sam. 12 : 22 / Jona 3 : 5 – 9 ) 

Zou Jahweh zich laten verbidden? Het leven van de Joden hing weer eens aan een zijden draadje. Zoals het zich liet aanzien zou er binnen een jaar geen Jood meer in leven zijn, behalve koningin Ester. Ahasveros dronk met Haman, en wist niet dat het leven van zijn gemalin ten dode opgeschreven was. 

 

(106) Psalm 74: Why Hast Thou? – YouTube