Er zal geen vervloeking meer zijn…

De kinderen drommen om mijn buro. Ze weten wie ik ben maar toch ook niet.
Ze zijn gewend om te vloeken. Ik niet.
Als je één vloek hoort, schrik je.
Maar wat doe je als je er twintig hoort op een dag? Of veertig?
Je blijft er iets van zeggen, maar je schrikt niet meer zoals in het begin.
We wijden er een gesprek aan, niemand weet eigenlijk wat een vloek precies inhoudt.
Ze stoten nu elkaar aan en zeggen tegen elkaar: “ niet doen, dan wordt ze verdrietig. “
Wie God is dat beseffen ze niet. Hoe breng je kinderen iets bij van God? En van het christelijk geloof? Het is niet zo eenvoudig als je denkt.
Voor veel mensen ben je de enige Bijbel die ze ooit ontmoeten. 

Het zijn lieve kids, leuk en vrolijk, slim.
Maar ze vragen van alles.
“ Ik wil graag weten hoe u over homo`s denkt. Kunnen we daar een les aan wijden? “
Een les over dit onderwerp is niet precies wat de bedoeling is, als je Nederlands geeft. Toch ga ik het gesprek aan.
Ik vertel dat ik jongens en meiden ken die zo zijn. Het zijn hele leuke en aardige mensen.
Er zijn onder christenen net zoveel homo`s en lesbiennes als in de seculiere wereld, dat zeg ik ook. 

Ik leg ze uit hoe God alles maakte in het Paradijs. Ze luisteren heel goed en vinden het mooi.
Er zijn kinderen die veel weten vanuit een christelijke basisschool of een kinderclub van een kerk, die ergens in een wijk club hield. Al die inspanningen hebben zin. Maar het belangrijkste zijn wij. Wie zijn we tegenover andersdenkenden. Welke boodschap heeft ons leven en wat straalt het uit.
Ik vertel over het leven van een oude vriend die aan Aids is overleden, over zijn strijd, zijn eenzaamheid en verdriet. De hele discussie laait op. Mag je anders zijn? Veel kids vinden van wel, maar je moet het niet propageren. 

Dan zeg ik hoe God er over denkt. Ze vinden het helemaal niet gek.
Ik merk hoe waardevol het is om midden in de wereld te staan, en het gesprek aan te gaan op de werkvloer, met mensen die er totaal anders over denken. Ze lachen je niet uit, ze komen met hun eigen verhalen. Ze beginnen van je te houden, en worden nieuwsgierig naar God.
Dit is voor mij leven pur sang.
Ik zou niets liever willen dan iedereen die zich over kleine dingen druk maakt, eens een dagje meenemen naar dergelijke situaties.
We zouden het als christenen niet meer in ons hoofd halen om ons druk te maken over vrouwen in het ambt, en wie iets mag doen in de gemeente. Over rokjes en broeken, over sjaaltjes en knotjes, enzo.