Dieren zijn net mensen

Als het buiten grauw en grijs is, is het binnen extra gezellig.
De leerlingen bereiden presentaties en spreekbeurten voor.
Sommige kids vinden het maar een eng gebeuren, voorin de klas staan en minstens vijf minuten achter elkaar iets zinnigs zeggen. Ineens dringt het tot ze door dat het best wel moedig is dat hun docent dat uren achter elkaar voor elkaar krijgt.
Al die ogen! Ze kijken zo!
Waarom niet achterin het lokaal? En mag het ook je eigen hond of papagaai zijn? 

Het maakt mij niet uit, als ze maar enthousiast aan het vertellen slaan.
Het onderwerp moet een maatschappelijk diepere dimensie hebben.
Niet zo maar wat over je huisdier praten.
Tot welke categorie behoort het dier? Is het maatschappelijk van belang, of is het een bedreigde diersoort? Zijn ze nuttig of schadelijk?
Wat kost een hond eigenlijk? Zulk soort dingen.

Het wordt een groot succes, na de eerste enthousiasteling willen ze allemaal hun lievelingsdier meenemen!
Ze bliepen foto`s door met aandoenlijk lieve snavels en snuiten. Wie vindt zoiets nou niet leuk? ! Achter de kids aan welwillende ouders die hun spruiten en dieren brengen en halen, en de zaken opdweilen die de toch wel zenuwachtige dieren achterlaten. Zo beleven we tussen het uitdelen van COVID-19 sneltesten onbezorgde uurtjes vol gezelligheid.