Terwijl de apostel Paulus bij zijn afscheid van de gemeente te Efeze vastbesloten was om de geestelijke wedloop te blijven lopen, en zich niets van aversie of tegenstand aan te trekken, zag de toekomst er niet zo rooskleurig uit voor de gemeente van Efeze. Laten we eens luisteren wat er verder nog uit Paulus`mond komt. ( Handelingen 20: 25 e.v.)
“ Ik weet dat niemand van u mij terug zal zien. Ik zeg er meteen bij dat ik niet verantwoordelijk gesteld kan worden voor iemands ondergang want ik heb mijn uiterste best gedaan om u vertrouwd te maken met de wil van God. Oudsten, zorg goed voor de kudde, waarover de Heilige Geest u als herder aangesteld heeft. U bent de wachters en opzieners van deze mensen. Zij zijn echter niet uw bezit, want het is de gemeente van de Heere Jezus Christus. Hij heeft haar gekocht met Zijn eigen kostbare bloed. Het bloed van de Zoon van God. (De Griekse tekst gebruikt voor “wachters” het woord dat in 1 Tim. 3: 2 vertaald is met “ opziener” Het is geen titel, maar beschrijft de taken die de oudsten zijn toevertrouwd). “Na mijn vertrek zal het bergafwaarts gaan met de gemeente. Uit uw eigen kring zullen er mensen opstaan die de waarheid geweld aan zullen doen. Zij zullen proberen om de discipelen voor zich in te nemen. Een ernstige waarschuwing aan uw adres: “ Blijf waakzaam zowel overdag als `s nachts! En vergeet niet hoe ik u drie jaar lang onder tranen steeds weer van goede raad heb voorzien! “
“Ik vertrouw U toe aan de Heere God, en aan Zijn heerlijk Evangelie van genade. Het kan u verder opbouwen, en het zal ieder oprecht kind van God een onvergankelijk erfdeel bezorgen. Geld of kleding heb ik nooit van u gevraagd. Integendeel, ik heb ontzettend hard gewerkt om in mijn eigen onderhoud te voorzien, en in dat van mijn metgezellen. U moet de zwakken blijven steunen, en steeds opnieuw naar de woorden van onze Heere Jezus Christus luisteren. Naar Hem, Die gezegd heeft dat geven gelukkiger maakt dan ontvangen.”
We moeten eerlijk zeggen dat deze laatste woorden nergens in de Evangeliën terug te vinden zijn, maar Paulus was nogal vurig in zijn spreken. Het zou dus goed mogelijk zijn dat hij af en toe wat overdreef. Echter, de betekenis was duidelijk!
Eindelijk was al het nodige gezegd. Paulus knielde samen met alle aanwezigen neer om te bidden. Wat een nederige houding van deze geestelijk leider. Iedereen was diep onder de indruk. Ze barstten in tranen uit, en vielen Paulus om zijn hals. Ze gaven hem allemaal een afscheidskus en waren helemaal ondersteboven van de gedachte dat ze hem nooit meer terug zouden zien. Toen deden ze hem uitgeleide naar het schip dat al met gehesen zeilen in de haven wachtte. Nog even, en daar verdween hij de loopplank over. Paulus en zijn evangelisatieteam konden zich maar met moeite losmaken van het gezelschap. Het was duidelijk een zwaar afscheid. Toch kozen ze het ruime sop, en zetten rechtstreeks koers naar het eiland Kos.
