Handelingen 21 : 1 – 8
Paulus – het meesterwerk van God – was op weg naar Jeruzalem. Het afscheid van de gemeente van Efeze was moeilijk geweest. Met moeite had hij afscheid genomen van de leiders van de kerk in Efeze. Ze hadden de gemeente waar ze zoveel meegemaakt hadden verlaten en scheepten zich bepakt en bezakt in. Het gezelschap was van plan om via het eiland Kos de reis naar Jeruzalem te vervolgen. Het schip zeilde via Rhodos en Patara. Een strakblauwe lucht en een stralende zon vergezelden hen. Vanuit de verte zagen ze de contouren van Cyprus liggen, maar ze gingen niet aan land en zeilden het eiland voorbij. Het schip meerde in Tyrus aan. In de oudheid was Tyrus één van de belangrijkste steden van Kanaän geweest. De stad werd in de 27 ste eeuw voor Christus gesticht.Tyrus lag gedeeltelijk aan de kust, en een deel lag op een prachtig eiland. Volgens de Hebreeuwse Bijbel was Tyrus één van de eerste steden die na de zondvloed gesticht waren. Vanuit Egypte in het zuiden en Mesopotamië in het noorden meerden er dagelijks handelsschepen af aan de kade van Tyrus. De stad domineerde alle handelsroutes op zee terwijl Juda de karavaanroutes over land beheerste. Tyrus stond bekend om de productie van purper. Koningen en keizers maakten dankbaar gebruik van deze schitterende stoffen die gekleurd werden door de purperstof van de zeeslakken uit de Middellandse Zee. Die hadden de stad beroemd gemaakt. Alle koopwaar die het schip van Paulus aan boord had werd aan land gebracht. Paulus zelf ging op zoek naar eventuele leerlingen. Die vond hij inderdaad! Maar na een eerste begroeting raadde iedereen hem ernstig af om naar Jeruzalem te reizen. De Heilige Geest had de mensen in Tyrus duidelijk gemaakt dat het in Jeruzalem levensgevaarlijk was. Paulus bleef een week bij zijn geloofsgenoten, maar liet zich niet van zijn besluit afbrengen. God had sinds zijn reis naar Jeruzalem nu al zo vaak laten profeteren dat hij ervan overtuigd was dat zijn God dit deed om het geloof van de leerlingen niet aan te tasten maar te versterken. Alle moeilijkheden die de Heer hen door Zijn Geest geopenbaard had zorgden ervoor dat ze hun liefde voor de moedige ridder van het evangelie lieten zien. Paulus genoot van alle aandacht, en besefte dat God Zelf voor de achting zorgde die Zijn kinderen toekwam. Toen hij na een week vastbesloten zijn reis voortzette, begeleidden de leerlingen hem met z’n allen naar het schip. Opnieuw knielde een gezelschap eenvoudige mensen op het strand neer om te bidden. Vurige gebeden stegen pijlsnel omhoog naar de God en Vader van de gekruisigde en opgestane Christus. De God in wie ze geloofden! Daarna namen ze afscheid van elkaar. Paulus en zijn vrienden scheepten zich in. Met tranen in hun ogen staarde het gezelschap hen na. Ze wisten dat ze niemand van het gezelschap terug zouden zien. Het laatste stuk van de zeereis voerde van Tyrus naar Ptolemaïs. Ze bleven er een dag om hun geloofsgenoten te begroeten en iedereen te bemoedigen. Het was een dag vol goede gesprekken over Christus Jezus die ze zo liefhadden. Paulus – die alles van Jezus uit de eerste hand gehoord had – verkondigde met passie het evangelie. Wie Christus Jezus werkelijk kent, staat voor Hem in vuur en vlam. Zo verging het Paulus. Zulk soort vlammen kunnen niet worden uitgedoofd.