“ Rond het middaguur viel er een duisternis over het hele land, die drie uur aanhield. Aan het einde daarvan, in het negende uur, gaf Jezus een schreeuw en riep luid: “ Eli, Eli, Lama sabachtani? “ Dat wil zeggen: “ Mijn God, Mijn God, waarom hebt U Mij verlaten? Toen de omstanders dat hoorden zeiden ze: “ Hij roept Elia! “ Meteen kwam er iemand uit hun midden toegesneld die een spons pakte en in zure wijn doopte. Hij stak de spons op een stok en probeerde Hem te laten drinken. De anderen zeiden: “ Niet doen, laten we kijken of Elia Hem komt redden. Nog eens schreeuwde Jezus het uit, toen gaf Hij de Geest. Op dat moment scheurde in de tempel het voorhangsel van boven tot onder in tweeén, de aarde beefde en de rotsten spleten. De graven werden geopend en de lichamen van veel gestorven heiligen werden tot leven gewekt. Na Jezus` opstanding kwamen ze uit de graven, gingen de heilige stad binnen en maakten zich bekend aan een groot aantal mensen.” ( Mattheüs 27 : 45 – 53 / Marcus 15 : 33 – 38 / Lucas 23 : 44 – 46 / Johannes 19 : 28 – 30 )
Het was alsof de hemel Jezus`onrechtvaardige lijden niet langer kon aanzien. Er vond een buitengewone zonsverduistering plaats die drie uur duurde. De verrassende inktzwarte donkerheid zorgde ervoor dat het plotseling doodstil werd op Golgotha. Elke lasteraar klapte zijn mond dicht en zweeg. Vastgespijkerd aan het kruis streed Jezus met de machten van de duisternis. Hij bestreed hen op eigen grond, daar op dat onheilspellende sinistere Golgotha. De duisternis was een aanduiding van de inktzwarte nacht waaronder de Heere Jezus leed. De Vader Die normaal gesproken Zijn licht liet schijnen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen nam het licht weg van Zijn geliefde Zoon. Jezus moest ons verlossen van de buitenste duisternis door Zelf die zwarte nacht in te gaan. Er kwam geen enkel woord uit Zijn mond tijdens de drie uur van onbeschrijflijke verlatenheid. Sinds de dag dat God de mens op aarde schiep waren er nooit dergelijke uren geweest, nooit bestond er een gelijksoortig huiveringwekkend toneel. Het was de crisis van de grote zaak van verlossing en zaligmaking van de mens.
Jezus leed onnoemelijk want Zijn Vader was niet langer bij Hem. Hij liet niets van Zich horen. Er waren alleen de loodzware pijn en de ondraaglijke straf. Rond het negende uur van de dag, toen de duisternis begon op te trekken, liet Jezus een langgerekte schreeuw horen. Het waren Syrische profetische woorden, ontleend aan Psalm 22 : 1.
“ Mijn God, Mijn God, waarom hebt U Mij verlaten? “ klaagde Hij luid. Uiterste pijn en diepste angst wisselden elkaar af, terwijl Zijn natuurlijke kracht in Hem bleef. Jezus – Toonbeeld van liefde en trouw, van uiterste gehoorzaamheid en diepste ontferming – was van God en mensen verlaten. Nooit was er een klacht als deze, nooit een dergelijke diepe pijn. De Vader leverde Zijn Zoon uit en verscheen niet om Hem van het kruis te verlossen. Er kwam geen engel, er kwam geen vriend, er kwam helemaal niemand om Hem te helpen. God de Vader verborg Zich voor Zijn Zoon. Christus was zonde gemaakt, Christus werd een vloek.
Niemand had medelijden met Hem. Spottende stemmen lachten om Zijn klacht en riepen elkaar toe dat Jezus om Elia riep. Meteen pakte iemand een spons, bevestigde die op een stok om Hem wat edik te drinken te geven, dat was een zure wijn die in geen enkel opzicht verkwikkend was. ( Psalm 69 : 22 ) Plotseling was het voorbij. Jezus riep opnieuw, en legde Zijn leven af. Hij stierf.
Op hetzelfde ogenblik gebeurde er iets in de tempel. Het zware handgeweven voorhangsel scheurde van boven naar beneden in tweeën. De aarde beefde, rotsen scheurden krakend. Deze gebeurtenis markeerde een beslissende Goddelijke ingreep, het was genoeg. Het lijden van Jezus was volbracht! Het was de tijd van het avondoffer toen de koning der Koningen Zijn leven gaf. Precies op dat moment werd de scheiding tussen het Heilige en het Heilige der Heiligen opgeheven. Symbolisch gezien werd de ban van de dood verscheurd en verbroken. De verborgenheden van het Oude Testament werden geopenbaard al was er nog niemand die het begreep. Joden en heidenen waren niet langer gescheiden. De ceremoniële wet werd ingetrokken, weggenomen, was aan het kruis gespijkerd. De aarde beefde en gaf haar doden terug. Veel van Gods kinderen kwamen weer tot leven om symbolisch het door Jezus verworven wonder te zijn.