Een zondagmorgen in de Anglican Church in Utrecht.
De herfst is donker en het blad wordt nat weggezwierd door de koude wind. In het kleine kerkje is het gelukkig behaaglijk warm. Glas in loodramen en hoge houten banken. Een vriendelijk welkom. Op het liturgische blad staat: the sunday before Advent. 10.30 A.M. November.
The days are surely coming, says the Lord, when I will raise up for David a righteous Branch, and he shall reign as king, and deal wisely, and shall execute justice & rightenousness in the land. And this is the Name by which he will be called:
‘ The Lord is our rightenousness, ‘
Jeremiah 23: 5 – 6.
Verrast lees ik de tekst. Wat zal hier straks over gezegd worden?De kleine kerk vult zich langzaam met allerlei soorten mensen. Studenten, enkele jonge stellen, Engels uitziende oude dametjes en Afrikaanse mensen. Kinderen ook.
De dominee komt binnen in een donkere lange jas. Hij komt ons een hand geven, vriendelijk vraagt hij onze namen. Daarna verdwijnt hij om zijn toga aan te trekken.De dienst is totaal verschillend aan wat wij gewend zijn, maar alle handelingen zijn indrukwekkend. Elk gemeentelid is bijzonder betrokken en luistert en antwoord toegedaan.De banken hebben een knielbank. Alle gemeenteleden knielen neer als er gebeden wordt. De dominee zelf ook.De warme sfeer van nederigheid en gezamenlijk neerknielen maakt indruk op ons.
Als de preek begint schildert de predikant de situatie van het volk van Israël. De profetieën over de koningen van Juda eindigen met de godsspraak over de Messiaanse koning die komen zal. Jeremia richt zijn ogen naar de toekomst en verkondigt het werk dat de Heere zal volvoeren. De Messias zal komen! Hij is de Rechtvaardig Telg Die op Davids troon zal heersen. Hij zal heersen met rechtvaardige zachtmoedigheid.Daar klinken de woorden: ‘Komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijt, Leert van Mij dat Ik zachtmoedig ben, en nederig van hart. En gij zult rust vinden voor uw zielen.’
Een rust die zich verspreidt door het kleine kerkgebouw. Het Heilig Avondmaal wordt gevierd, zoals elke zondag de gewoonte is. De mensen knielen voordien opnieuw om te belijden dat ze zondaren zijn. Kinderen krijgen een zegen. Zo ontvangen velen nieuwe moed en kracht om hun levensweg verder te gaan.Er klinkt een oproep om elkaar een hand te geven. Degene die voor je zit, en achter je, naast je. Zover handen konden reiken hoor ik de woorden: ‘ Peace be with you.’ Glimlachende ogen, harde werkhanden soms.We zingen prachtige hymnes. Eén ervan is van Newton:
How sweet the Name of Jesus sounds
in a believer’s ear!
It soothes his sorrows, heals his wounds,
and drives away his fear.
It makes the wounded spirit whole,
and calms the troubled breast;
’tis manna to the hungry soul,
and to the weary, rest.
Dear Name, the rock on which I build,
my shield and hiding-place,
my never-failing treasury, filled
with boundless stores of grace!
Jesus! my Shepherd, Brother, Friend,
my Prophet, Priest and King,
my Lord, my Life, my Way, my End,
accept the praise I bring.
Weak is the effort of my heart,
and cold my warmest thought;
but when I see thee as thou art,
I’ll praise thee as I ought.
Till then I would thy love proclaim
with every fleeting breath;
and may the music of thy Name
refresh my soul in death!
Zonder praten verlaten we het kerkgebouw, nadat iedereen een hand gekregen heeft van de predikant. De meeste kerkgangers blijven koffie drinken en praten even na over de preek, of over wat er gaat gebeuren die week. De Heere Jezus verspreid Zijn licht en genade nog Anno 2022. Overal waar Zijn Naam genoemd wordt, en mensen belijden dat ze zondaren zijn.Dat blijft een onbegrijpelijk wonder.