Dankbaarheid ( 5 )

Dankbaar dansen
Ieder dankbaar mens voelt er behoefte aan om zijn of haar dank te uiten. Dansen hoort bij vreugde. De Bijbel geeft deze vorm van dankzegging een eerbare plaats.
Het is erg mooi om kort voor dankdag eens een paar passages uit de Bijbel te belichten die ons ertoe aansporen om ook eens een sprong (etje )  in de lucht te wagen. 

‘ Bij de intocht van het leger – toen David terugkeerde van zijn overwinning op de Filistijnen – liepen in alle steden van Israël de vrouwen zingend en dansend uit om koning Saul feestelijk in te halen met muziek van tamboerijnen en rinkelbellen. ‘ ( 1 Samuël 18 : 6 ) Het was heel gewoon dat overwinnende legers van Jahweh de Heere tegemoet traden met grote vreugde en geluid, en met het gebruik van muziek. De vrouwen ontvingen de overwinnaars met zang, reidans, tamboerijnen, vreugdebetoon en luiten. Een hartelijker en vreugdevoller ontvangst konden de mannen zich niet indenken, en het was een aangenaam offer voor de Heere. 

‘ Toen koning David hoorde dat de Heer Obed- Edom en zijn familie en bezittingen gezegend had, vanwege de aanwezigheid van de ark van God, ging hij naar het huis van Obed – Edom om de ark feestelijk in te halen in de Davidsburcht. Telkens als de dragers van de ark van de Heer zes passen gedaan hadden, offerde hij een stier en een vetgemeste koe. Vol overgave danste hij voor de Heer. ‘ ( 2 Samuel 6 : 12 – 14 ) Eerst had het dragen van de ark vooral ongeluk en vloek over de mensen gebracht. Maar toen het allerheiligste voorwerp van Jahweh in het huis van Obed – Edom gebracht werd, kwam er een ommekeer. De ark bleef drie maanden in het huis van de Leviet, en Jahweh zegende het huis van deze man. Nu was de ark niet langer een voorwerp van vloek, maar van zegen. Koning David hoorde ervan, en het goede nieuws spoorde hem aan om actie te ondernemen. Terwijl hij eerst de ark niet verder durfde te vervoeren, werd hij nu daadkrachtig. Onmiddellijk ging hij naar het huis van Obed – Edom en liet de ark ophalen om haar naar Jeruzalem te brengen. Deze reis verliep met blijdschap en vreugde. Iedereen zette zich voor honderd procent in om de ark precies volgens de Goddelijke voorschriften te vervoeren. De ark werd niet op een wagen gezet, zoals dat eerst werd gedaan, maar hij werd gedragen door de Levieten. Dit was zoals de Heere aan Mozes had opgedragen. ( Exodus 25 : 13, 14 ) Telkens nadat de dragers zes stappen hadden gedaan, bleven ze staan, en werden er dieren geofferd. Tijdens die tocht danste David uitbundig voor de ark uit, voor het aangezicht van de Heere. De dans komt in het Oude Testament voor als uiting van grote blijdschap en vreugde bij speciale gebeurtenissen. ( zie ook Exodus 15 : 20 / Richteren 11 : 34 ) 

Over het algemeen waren het vrouwen die dansten, maar hier was het de koning zelf die met heel zijn lichaam uiting gaf aan zijn grote blijdschap voor God. Bij deze tocht droeg de koning een linnen kleed. David en de Israëlieten brachten de ark met gejubel en onder het geluid van de ramshoorn naar het hoger gelegen Jeruzalem, de stad van koning David. 

Dit was een heel bijzonder moment, omdat de ark aankwam in het centrum van het land, waar de regering zetelde. Met deze reis van de ark werd een stap gezet naar de zitting van de geestelijke regering te Jeruzalem. Jeruzalem werd de stad van God. Zijn allerheiligste voorwerp kwam op de plaats van bestemming! Geen wonder dat er gedanst werd! 

‘ Dit zegt de Heer: In de woestijn kreeg Ik Israël lief. Het volk dat aan de vernietiging ontkomen was. Ik ging hun voor en gaf hun vrede. Van ver ben Ik naar je toegekomen vrouwe Israël! Ik heb je altijd liefgehad. Mijn liefde zal je altijd vergezellen. Ik breng je weer tot bloei, je zult weer dansen in de rei! ‘( Jeremia 31 : 1 – 4 ) 

Dit gedeelte van Jeremia, waarin rust en vrede de toon zetten, geven aan hoe zegenrijk de toekomst van het volk Israël er uitzag, toen de Heere na een periode van oordeel weer naar Zijn volk omzag. Het herstel van de kant van Jahweh was niets minder dan een verbondsvernieuwing. Jahweh sprak Zijn volk aan in de vrouwelijke aanspreekvorm. Aan het einde van het hoofdstuk zou blijken dat God hiermee Sion op het oog had. God Zelf zou Sion weer opbouwen en tot bloei brengen. Opnieuw zouden de vrouwen en meisjes vol vreugde uiting geven aan hun blijdschap en dankbaarheid. 

Zo zie je dat de Heere dans en muziek liefheeft, zoals wij. Hij Zelf wil de hoofdoorzaak van onze blijdschap, vrede en vreugde zijn. Dat is geweldig mooi!