Dankbaarheid ( 2 )

We zijn dankbaar omdat de Heere God ons rijkelijk voorziet van ons dagelijks brood. Brood is een levensbehoefte. ( Deut. 8 : 3 / Psalm 37 : 25 / Spreuken 30 : 6 / Matth. 6 : 11 )

Niemand minder dan God alleen leidde het volk Israël door de woestijn heen naar het beloofde land. De woestijn was de meest geschikte plaats om het volk Israël dingen te leren. Het volk bevond zich na de uittocht uit Egypte in een hachelijke situatie. Israël was bijzonder afhankelijk van de Heere, die het volk heeft laten zien dat Hij het kon voeden, beschermen en leiden. Hij liet Zijn volk inzien dat het voor zijn leven en geluk van Hem alleen afhankelijk was. 

Toen Israël op het punt stond om het beloofde land binnen te trekken, en in bezit te nemen, stond Mozes – de trouwe dienaar van Jahweh – stil bij het verleden. 

Ze waren nog maar nauwelijks vertrokken uit Egypte toen het water opraakte en er ook niet zoveel te eten was. Het brood dat ze meegenomen hadden was op, een gelegenheid om iets te kopen of te bakken was er niet in de dorre droge zandwoestijn waar de bevrijde slaven doorheen trokken. 

De mensen begonnen te mopperen en te klagen. ‘ Had de Heere ons maar laten sterven ‘ zeiden ze tegen Mozes en Aäron. In Egypte hadden we tenminste genoeg te eten en te drinken. Maar hier is helemaal niets. Alleen maar honger en droogte. We zijn het helemaal zat, en verlangen naar de tijd dat we in Egypte waren, toen hadden we tenminste eten en drinken genoeg! ‘

Het was een gangbare menselijke reactie. De tekorten van het moment hadden tot gevolg dat de wonderen uit het verleden werden vergeten. In de beleving van het ogenblik was alles negatief. In hun boosheid deden de Israëlieten krasse uitspraken. Ze waren liever in Egypte gestorven. Ze idealiseerden het verleden door te beweren dat er in Egypte genoeg te eten was, ze aten daar zelfs vlees! De Israëlieten vergaten dat de reden dat ze door de woestijn trokken gelegen lag in het feit dat Jahweh hen met een krachtige hand had uitgeleid uit een land waarin voor hen geen toekomst of perspectief lag. 

Jahweh antwoordde Mozes direct, en gaf het volk vlees, maar ook brood. Het regende van de hemel goedheid en genade. Op een morgen werden de mensen wakker, en toen ze hun tenten uitliepen zagen ze dat de hele aarde bedekt was met dauw. Een schitterend gezicht. Toen de zon hoger rees, zagen ze de dauw verdampen. Er bleef een merkwaardige substantie achter op de aardbodem. Het materiaal was dun en schilferachtig. Het lag als rijp verspreid over de grond. De mensen liepen rond en verbaasden zich over dit verschijnsel. 

Mozes kwam er ook bij kijken, en verklaarde de mensen wat ze zagen. Het was manna, voedsel dat Jahweh hun gaf. Met dit gebaar verklaarde Jahweh hun Zijn grootheid en heerlijkheid. Het volk Israël wist dat de reis werkelijk door God Zelf geïnitieerd was. Mozes vertelde de mensen dat ze zoveel mochten verzamelen als genoeg was voor één persoon. Dat kwam neer op ongeveer een gomer vol manna. Het manna mocht niet bewaard worden tot de volgende dag, want er zou voor elke dag genoeg te eten zijn. 

Deze instructie van Jahweh heeft een schitterende diepgang. De Heere wil dat wij bij de dag leven. Hij blijft altijd dezelfde, en wil elke dag van ons leven hier op aarde goed voor ons zorgen. Wie op Hem vertrouwt, zal de bede: ‘ Geef ons heden ons dagelijks brood ‘ in rijke mate vervuld zien.