D-Day blijft nazinderen

Operatie Overlord is de codenaam voor de diep in het geheim georganiseerde landing van de geallieerde troepen op de kust van Frankrijk. De Normandische kust om precies te zijn. In de avond en nacht van 5 en 6 juni 1944 startte de grootste amfibische landing uit de geschiedenis van de mensheid om de bevrijding van West Europa in te luiden. De macht van Adolf Hitler was al aan het tanen. Aan het Oostelijk front leden de Duitse legers grote verliezen van de Sovjet-Unie. Enkele dagen daarvoor was Rome in Geallieerde handen gevallen.
De landing op de Normandische kust was spectaculair en onverwacht. Na felle artilleriebeschietingen en bloedige verliezen lukte het de Geallieerden om het Normandische bruggenhoofd in bezit te krijgen. Na een hernieuwde aanval – operatie Cobra – lukte het de Geallieerden om definitief door de Duitse linies heen te breken. De Duitsers die van Hitler het bevel gekregen hadden dat ze zich niet over mochten geven, boden na het eerste verzet weinig tegenstand. Terwijl generaal Patton zijn missie aan de zuidflank van het invasiefront afmaakte, begon Montgomery met operatie Totalize een aanval tegen Duitse eenheden bij Caen. Door de combinatie van deze beide aanvallen dreigde het Duitse leger in een tang te worden genomen. Na het afbreken van hun missie schreef een Duitse commandant in zijn logboek over de :
“ Unglaublichkeit einer groBen militärischen Streitkraft die in Seelenruhe einen Angriff plant, während der Feind hinter ihm eine Schlange bildet um sie zu strangulieren ! ( wurgen )

Het Geallieerde plan lukte, en toen de Duitsers bij Falaise ingesloten en vernietigd werden, was de strijd in het voordeel van de Geallieerden beslist. De weg naar Parijs lag open en de Franse hoofdstad ingenomen. De bevrijding van Parijs kenmerkt het einde van operatie Overlord waarvan de eerste dag D-Day genoemd wordt.

Wie Normandië bezoekt kan niet om de Tweede Wereldoorlog heen. Overal memorials, kleine of grotere musea met oorlogsherinneringen.
In Normandië waren op het moment van de landing vier Duitse infanteriedivisies gestationeerd, waarvan er twee statisch waren. Een snelle verplaatsing om ergens anders een eventuele invasie tegen te gaan zat er niet in. De troepen hadden maar één bevel: bij de kust blijven, en het vuur openen bij geval van een vijandelijke aanval. Terugtrekken was geen optie. Veel van de troepen die de kust bemanden waren zogenoemde “ Ostbataillonen “. Dat waren troepen die uit voormalige Sovjet krijgsgevangenen bestonden. Geen troepen met een heldhaftig spirit dus, hoewel er nog wel drie betere divisies waren, waaronder een tankdivisie.

En dan was er de Atlantikwall, een eindeloze keten van bunkers en forten die zich over een lengte van 32000 km uitstrekte, van Noorwegen tot de Golf van Biskaje. In totaal werden er 15.000 bunkers gemaakt, uit 1,2 miljoen ton staal en 17 miljoen kubieke meter beton. De Duitse generaal Rommel liet in 1943 miljoenen mijnen en extra bunkers leggen, en hij vulde de stranden met obstakels om een invasie te ontmoedigen. Deze immense taak was bij het aanbreken van de invasie nog lang niet voltooid. Omdat de Duitsers er geen notie van hadden waar de invasie precies plaats zou vinden, kon er geen stukje kust overgeslagen worden. Het lukte natuurlijk nooit om dit lange front perfect en waterdicht georganiseerd te krijgen.

Duitsland had tien tankdivisies om als verdediging in Frankrijk ingezet te worden. Hierover ontstond een felle discussie tussen generaal Rommel en het hoofdkwartier. De generaal wilde de tankdivisies zo dicht mogelijk bij de kust hebben, maar daar was lang niet iedereen het over eens. Uiteindelijk werden de tankdivisies verdeeld, en werd er maar één divisie bij de Normandische kust gestationeerd. Vier van de tien eenheden kwamen in de zogenoemde “tactische reserve”, die mochten alleen met toestemming van Hitler ingezet worden.

Gold, Juno, Sword, Omaha en Utah zijn de vijf codenamen die de geallieerde invasiestranden toebedeeld kregen. Ze strekken zich uit over een lengte van 80 km van de Normandische kust. Op Utah, Sword en Gold verliep de invasie bijna vlekkeloos. Maar op Juno kampten de Canadese troepen met problemen, en helemaal fout ging het op Omaha Beach. Daar kwamen bijna 4000 Amerikaanse soldaten om. Ze liepen tegen twee infanteriedivisies van de Duitsers op. Maar hoewel de Duitsers een bloedige slachting aanrichtten, ontbrak het hen aan mogelijkheden om een tegenaanval in te zetten. Ze hadden totaal geen tanks en vliegtuigen om de Geallieerden terug de zee in te drijven.

De Geallieerde landing kwam als een complete verrassing. Door de slechte weersomstandigheden hadden de Duitsers absoluut geen aanval verwacht. Generaal Rommel was naar Duitsland afgereisd om de verjaardag van zijn vrouw te vieren. Bovendien waren de meeste Duitse officieren in Rennes om Geallieerde aanval strategieën na te bootsen. Hitler – die zich steeds vreemder begon te gedragen – sliep, en niemand waagde het om hem wakker te maken. Daarom konden de reserve tankdivisies niet ingezet worden. Een andere belangrijke generaal Falley, die op weg was naar Rennes keerde terug naar het front, maar toen hij bij het hoofdkwartier aankwam werd hij door Amerikaanse luchtlandingstroepen doodgeschoten. Ook in de lucht was het door gebrek aan juiste commando`s een chaos bij de Duitsers. En zo konden de Geallieerden ook in de lucht een grote slag slaan. Een echte tegenaanval van de Duitsers is nooit van de grond gekomen. De geallieerden konden in het luchtruim doen wat ze wilden.

De Duitsers werden vooral overvallen door de overmacht van een veel sterkere vijand. De Geallieerden hadden er ook voor gezorgd dat er een misleidende campagne op gang gebracht werd, die de Duitsers liet denken dat de echte invasie nog moest komen, bij Calais. Zodoende bleef het chaos, verwarring en paniek bij de Duitsers.

Wanneer je vandaag langs de Normandische kust zwerft zie je overal de kerkhoven met witte kruisen in het landschap. Amerikaanse, Engelse, Canadese soldaten liggen soms begraven naast paden vol Duitsers. In de dood is er geen oorlog meer. Elk kruis spreekt zijn eigen verhaal. Er staan zeer liefdevolle spreuken op. Mensen die elke dag herdacht en geliefd zullen blijven in de harten van de achterblijvenden. De kerkhoven worden druk bezocht, het meest nog door Amerikanen.
In de musea zijn het vooral de foto`s van getraumatiseerde soldaten die ons blijblijven. Het leed van meegemaakte gruwelen staat op hun gezicht geëtst.
De bevolking heeft niet minder geleden. Eén ding blijft je in je geheugen gegrift: uit een oorlog komen geen overwinnaars. Daarvoor is de tragiek en zinloosheid te groot.

Wij mogen in vrijheid leven. Deze vrijheid is duur gekocht. 600 000 soldaten stierven bij de invasie. Wat was er gebeurd als de invasie niet gekomen was? De gruwelijke plannen van Hitler kenden geen einde. Het is duidelijk dat de Heere daar, op die dag, en op die tijd, ingegrepen heeft.

Si le Seigneur n’avait pas été pour nous
qu`Israël, répẽte,
Si le Seigneur n’avait pas été pour nous
Quand les hommes se sont dressés pour nous,
Quand leur colère s’est enflammée contre nous,
Ils nous auraient engloutis tous vifs,
Alors, le courant nous aurait emportés
Le torrent nous aurait submergés,
Alors les eaux bouillonnantes,
Seraient passées sur nous.

Merci au Seigneur,
De ne pas nous avoir laissés
Comme une proie entre leurs dents!
Nous nous en sommes tirés
Comme un oiseau échap
Au filet du braconnier,
Le filet s’est rompu,
Nous étions libres.

Notre secours vient du Seigneur lui- même,
Qui a fait le ciel et la terre.
( Psaume 124 )