Bidden ( 9 )

Manieren, momenten en plaatsen om te bidden.
Op aanwijzing van de Heere, met een krachtige verhoring.
( 1 Koningen 18 : 24 ) 

U moet de naam van Uw God aanroepen, en ik zal de Naam van de Heer aanroepen. De God die antwoordt met vuur, is de ware God. 

De profeet Elia had zich verstopt voor de woede van koning Achab en zijn goddeloze vrouw Izebel. Koning Achab weigerde te gehoorzamen aan de geboden van de Heere en was overgegaan naar de dienst van Baäl. Tegelijkertijd sleepte hij de meerderheid van het volk mee dat zijn voorbeeld volgde. Daartegenover stond de profeet Elia die er alles aan deed om het woord van God bekend te maken, opdat Israël zou weten dat de Heere de enige God was.Ook al had Elia het moeilijk, had heel veel te lijden, en verdroeg hij vervolging, hij ondervond ook de trouw van de God die hij diende. Hij werd beschermd, geleid, van voedsel voorzien en zijn gebeden werden verhoord. Bovendien ondervond de profeet de goedheid en de soevereiniteit van de Heere over de geschiedenis. Hoewel het niet zo leek, handelde hij op de achtergrond van de geschiedenis van zijn volk, en bereidde hij de toekomst voor. 

In dit licht moet je de confrontatie tussen de priesters van Baäl en Elia zien. Achab riep alle Israëlieten en profeten samen op de Karmel, naar het woord van Elia. Daar sprak Elia het volk toe. Retorisch vroeg hij het volk hoe lang ze nog dachten dat ze naast de Heere de Baäl zouden kunnen dienen. Ze moesten een keuze maken. Erkenden en volgden de Israëlieten de Heere als hun God, of de Baäl? Elia`s woorden doen denken aan de oproep die Jozua eens deed. ( Jozua 24 : 21, 24 ) Toen had het volk enthousiast uitgeroepen dat ze de Heere zouden dienen. Maar nu bleef het stil. Het volk ging de confrontatie uit de weg. Ze wilden geen keuze maken. 

De resolute Elia maakte korte metten met hun weifelende gedrag. Hij stelde voor om het als profeet van de Heere in z’n eentje op te nemen tegen de 450 Baälpriesters. “ Ik ben de enige profeet van de Heer die nog over is. “ zei Elia. De profeten van Baäl zijn met vierhonderdvijftig man. Breng ons twee stieren. Zij mogen als eerste een stier uitkiezen. Laten ze die in stukken snijden en op een brandstapel leggen, maar ze mogen het hout niet aansteken. Ik zal de andere stier gereed maken en op een brandstapel leggen. Ik zal het hout niet aansteken. U moet de naam van uw god aanroepen, en ik zal de naam van de Heere aanroepen. De God die antwoordt met vuur is de ware God.” Heel het volk stemde met dit voorstel in. “ 

De Baälpriesters deden hun uiterste best. Elia`s bijtende spot accentueerde de machteloosheid van Baäl. Elke reactie van hun god bleef uit. Terwijl de profeten nog bezig waren met hun gedans en hun bedes tot Baäl, trof Elia zijn voorbereidingen voor het offer aan de Heere. Hij vroeg het volk om dichterbij te komen, zodat ze alles goed konden zien en het volk er zeker van kon zijn dat Elia hen niet om de tuin leidde. 

Rustig herstelde Elia een ouder altaar van de Heere dat omver gehaald was. Met twaalf stenen – het getal van de stammen van Israël – bouwde Elia het altaar weer op. Symbolisch bracht hij tot uiting dat de gebeurtenissen betrekking hadden op heel Israël. Rondom het altaar maakte hij een brede goot. Daarna maakte hij het offer klaar en legde dat op het altaar, en liet drie keer vier kruiken water over het offer uitgieten. Alles was doordrenkt van het water. Het antwoord van de Heere zou overduidelijk zijn, niemand zou denken dat het maar toevallig was wat er ging gebeuren. 

Toen de tijd van het avondoffer aangebroken was, stapte Elia naar voren. Hij richtte zich in zijn gebed tot de Heere, en sprak Hem aan als de God van Abraham, Isaak en Israël. Daarachter stak een prachtige symboliek. Door te verwijzen naar het begin van de geschiedenis van zijn volk, was helder en duidelijk aan wie de Israëlieten behoorden. Ze waren niet het eigendom van de Baäl, maar van de Heere, de God van de aartsvaders uit wie het volk ontsproten was. Elia bad of de Israëlieten de Heere ook als God zouden erkennen, en hemzelf als Zijn profeet, die handelde overeenkomstig het Woord van de Heere. Net als de Baälpriesters vroeg hij zijn God om hem te antwoorden. Dan zouden de Israëlieten overtuigd worden van de waarheid dat de Heere alleen werkelijk Goddelijke macht bezit. Dan zouden hun harten opnieuw aan Hem worden toegewijd. Het gebed van Elia maakte overduidelijk dat hij dit zelf absoluut niet in staat was om dit wonder tot stand te brengen. 

Anders dan bij de Baäl, bleef het antwoord van de Heere geen moment uit. Een bliksemschicht schoot uit de heldere hemel en verteerde het offer, het hout, en zelfs de stenen en de aarde. Het water verdampte direct. Niet Baäl was de god van de bliksem, maar de Heere. Nu waren de Israëlieten overtuigd. Ze zagen het allemaal gebeuren, vielen op hun knieën en riepen : “ De Heer is God! De Heer is God! “ 

De profeten van Baäl werden in opdracht van Elia meegenomen naar het dal van de Kison en ter dood gebracht. Zo voerde hij de bepalingen uit die de Heere vastgesteld had.
“ Ik hoor het geruis van de stortregen al” zei Elia tegen Achab. Vervolgens ging hij naar de top van de Karmel en begon opnieuw te bidden. Zijn knecht moest intussen uitkijken of er al wolken op kwamen zetten. Toen de knecht voor de zevende keer terugkwam zei hij:  “ ik zie een wolkje uit zee op komen zetten, niet groter dan een handpalm. “ 

In minder dan geen tijd werd de hemel verduisterd door wolken, stak de wind op en brak er een enorme regenbui los. Terwijl koning Achab terugreed naar Jizreël, kreeg Elia bovenmenselijke krachten. Hij schortte zijn lendendoek op en rende voor Achab uit, helemaal tot aan Jizreël.
Elia heeft deze macht en kracht van de Heere slechts aan kunnen kondigen op Gods initiatief en door veel intense gebeden.
Het Nieuwe Testament verwijst naar Elia als naar een mens zoals wij ( Jakobus 5 : 16 – 18 ).
Wij mogen leven in het vertrouwen dat de God van Elia ook vandaag Zijn kinderen kan horen en verhoren, wat wij ook van Hem bidden.