Jesaja 63 : 14

Het was de Geest van de Heer die hen rust gaf. Ja U Zelf hebt Uw volk geleid om U een luisterrijke Naam te verwerven. 

De profeet Jesaja heeft zijn dienst vervuld binnen het koninkrijk van Juda, vanaf het jaar 740 voor Christus. Jesaja was een tijdgenoot van de profeten Micha en Hosea. Hij leefde in Jeruzalem, en zijn levenswerk bestaat uit Godsspraken die hoofdzakelijk samenhangen met de beide crisissituaties waaraan de provincie Juda tijdens het leven van Jesaja het hoofd moest bieden. De eerste crisissituatie was de aanval van het bondgenootschap Aram en Efraïm in het jaar 734, en de Assyrische invasie met het beleg van Jeruzalem in 701. Bovendien was daar de situatie van de ballingen in Babylonië, voor wie Jesaja de komende bevrijding mocht voorzeggen. 

Om in enkele woorden de profetie van Jesaja te omschrijving, dat gaat niet. Het is wel belangrijk om te weten dat vooral de indrukken van de heiligheid en de majesteit van de Heere in het roepingsvisioen dat Jesaja kreeg, de profeet hebben gestempeld. Jesaja noemde de Heere vaak “ de Heilige van Israël. “ De zonde die Jesaja het meest hekelde waren hoogmoed en trots, en de zelfgenoegzaamheid van mensen die alleen rekening hielden met menselijke hulpmiddelen. Mensen die beweerden het zonder de hulp van God te kunnen stellen. 

Jesaja heeft het oordeel over zijn volk aangekondigd. Dat deed hij om er een heilig volk uit voort te laten komen. Gelovig, trouw, en rechtvaardig. ( Jes. 4 : 3, 4 / 6 : 13 / 1 : 21 – 26 / 61 : 3 ). De verlossing en het heil van de rest van zijn volk – waarvan ook mensen uit alle volken deel zullen uitmaken – zou dienen tot eer van God. 

De profeet had een toekomstvisioen gehad. ( Jes. 62, 63 ) Maar dat visioen was nog geen werkelijkheid geworden. God leek totaal afwezig bij de realisatie van het toekomstperspectief dat Jesaja had geproclameerd, Hij greep niet in. Jesaja, en mensen die God vreesden keken smachtend uit naar de vervulling van de beloften van God. 

Daarom loopt dit tekstgedeelte uit op een smeekbede waarin God gevraagd wordt om in te grijpen, en uitkomst te schenken. ( Jesaja 63 : 15 – 64 : 11 ) Het is schitterend om te lezen hoe het smeekgebed voorafgegaan wordt door een lofprijzing. ( Jesaja 63 : 7 – 14 ) Ondanks de nijpende situatie begon Jesaja met een soort psalm waarin hij de Heere prijst om Zijn verbondstrouw in het verleden, en de grote daden die Hij verricht heeft. Ze vormen het fundament van het gebed van Jesaja. Er is weer hoop na straf. ( vs 10 – 11 ) Jahweh had al vaker genade laten gelden, en Jesaja prees God om Zijn liefdevolle trouw, goedheid en genade. Het is erg mooi om te lezen hoe Jesaja de gedachten van God beschreven heeft, hoe liefdevol en goedgezind Hij was terwijl Hij het volk bevrijdde uit het slavenhuis van Egypte. “ In al hun nood was ook Hijzelf in nood, ze werden gered door de engel van Zijn tegenwoordigheid. In Zijn liefde en mededogen heeft Hij hen Zelf verlost, Hij tilde hen op, en heeft hen gedragen alle jaren door. “ God had Zichzelf zodanig met het volk Israël verbonden dat Hij één werd met hun pijn en lijden. 

Tegenover deze houding van Jahweh, had het volk zich echter trouweloos gedragen. Israël werd ongehoorzaam en bedroefde de Heilige Geest van God. Ten gevolge van deze houding veranderde Jahweh, Hij gedroeg zich niet langer als een liefdevolle Vader, maar veranderde in een vijand, zo leek het wel. Maar Jesaja – die geestelijk inzicht had – maakte zijn volk duidelijk dat God dit deed om hen weer aan Zich te verbinden. 

Het viel niet te ontkennen dat er een groot contrast bestond tussen de tastbare aanwezigheid van God tijdens de exodus, en Zijn dreigende afwezigheid en zijn oordelen tijdens de ongehoorzaamheid van Zijn volk. ( vs 11 ). 

Toen Jesaja zover gekomen was met zijn overpeinzingen, riep hij het vertwijfeld uit: “ Waar is Hij die Zijn volk door de zee voerde? Waar zijn de herders van Zijn kudde? Waar is Hij die hen bezielde met Zijn Heilige Geest? “ Deze uitroep verwijst naar de leiding van de Heilige Geest die de leiders van het volk bezielde toen ze door de woestijn trokken. ( Num. 11 : 16 – 25 ) 

Vroeger had Jahweh Zijn volk geleid, bezield met kennis en inzicht, met wijsheid en vol vertrouwen op de leiding van God. Hij was het die Mozes terzijde stond, met Zijn luisterrijke arm. ( vs 12 ) Terwijl het hele volk toekeek, had hij zijn arm uitgestrekt en de Rietzee was uitéén geweken om het volk erdoor te laten gaan. Alles was uitgelopen op de eer en verheerlijking van Jahweh. God had Zijn volk over het droge gevoerd, zoals een kudde paarden over de steppe galopeert zonder te struikelen ( Psalm 105 : 37 ) 

De Geest van de Heer wordt vereenzelvigd met de wolkkolom ( zie Exodus 13 : 21 ) die het volk beschermde en ervoor zorgde dat ze rustig hun weg konden gaan. De Geest van de Heer had onder die barre en bijzondere omstandigheden rust gegeven. Zoals dieren naar het water geleid worden, zo had de Heere in alles voor Zijn volk gezorgd. 

De uitdrukking : “ Om U een luisterrijke Naam te verwerven “  legt er de nadruk op waarom het de Heere te doen was. Het ging Hem in de allereerste plaats om de eer en verheerlijking van Zijn grote Naam. 

Zo is het nog steeds. Wie in Gods wegen rust wil vinden, die moet het in eerste instantie te doen zijn om de eer en verheerlijking van Zijn grote, nooit genoeg geprezen Naam.