Wanneer je aan een willekeurige Nederlander vraagt of hij de Slag om de Schelde uit de Tweede Wereldoorlog kent, antwoordt hij meestal ontkennend. De mislukte Slag bij Arnhem (Operatie Market Garden) kent bijna iedereen. Maar de geslaagde – en voor het winnen van de oorlog in West-Europa onmisbare – Slag om de Schelde, kent bijna niemand. Terwijl het in WO II de heftigste veldslag op ons grondgebied was. “De stad Vlissingen is daarna met veel moeite middels een guerrillastrijd van dagen straat na straat terugveroverd. Na de ‘bevrijding’ bleef een verwoeste stad over. Bron: de slag om de Schelde.
Sinds het uitkomen van de film en het boek over de Slag om de Schelde is er wel verandering gekomen in de onbekendheid met deze invasie.
Op 1 November 1944 om 6.30 zetten Franse commando’s voet aan wal in Vlissingen, bij hen was René Rossey. Hij herinnerde zich het volgende: ,,We moesten ons installeren op een kruispunt, (vermoedelijk Coosjebuskenstraat, Badhuisstraat) dat we moesten verdedigen. Terwijl de anderen de stad innamen. Het was heel zwaar want er werd langs alle kanten geschoten en we zagen niets. Toen we de straten innamen werden er twee commando’s gedood die de straat wilden oversteken. Men ging de huizen binnen, men gebruikte TNT blokken om de muren stuk te maken zodat men van huis naar huis kon doorsteken. Na twee dagen van zware gevechten werd de stad Vlissingen ingenomen, we namen duizend Duitsers gevangen; aan Franse zijde waren er maar vijf doden en een aantal gewonden”.Bron: PZC
D- Day voor Michiel!
Een trommelachtig geluid laat Michiel enkele ogenblikken lang in de waan dat het bevrijdingsdag is. Maar het geluid komt dichterbij, wordt harder en onderbroken door snel atillerievuur. Al dagenlang is het hetzelfde! Vlissingen leeft in grote spanning, de invasie komt eraan! Maar wat duurt het lang! Elke inwoner van de stad heeft doodsverschrikkingen in de ogen staan. Vandaag is het wel bijzonder erg. Moeizaam staat Michiel op en schuift langs inééngedoken gestalten naar de uitgang van de schuilkelder. Hij houdt het werkelijk geen minuut langer uit in deze waanzinnig makende donkere ruimte. Buiten slaat de kou hem tegemoet en doet hem huiverend de kraag van zijn veel te dunne jas opslaan. Een sinister vlammende vuurpoel doemt voor hem op. Het bezinedepot staat in lichter laaie! Zou het niet beter zijn om maar terug te gaan, de nog redelijk veilige schuilkelder in? Tegen beter weten in loop Michiel richting de boulevard. Bij het Bellamypark aangekomen is het daar echter zo`n drukte van militairen dat hij inziet dat het hem nooit zal lukken om door de contrôle heen te komen zonder teruggestuurd te worden! Meer kans om bij de Oranjemolen te komen! Michiel rent langs silhouetten en ratelend mitrailleurvuur. Hij moet weten hoe de situatie er voorstaat! De straten waar hij nog maar enkele jaren geleden met zijn vrienden aan het voetballen was zijn voor het overgrote deel verdwenen, of in treurige puinhopen veranderd. Meer dan 90 bombardementen waren hier debet aan. Zijn opa en oma zijn allang weg, geëvacueerd. De meeste kinderen ook. Het zijn nog maar een handvol burgers die zich in de stad bevinden, in totaal niet meer dan drieduizend. Velen bivakkeren al tijdenlang in het Arsenaal of in de modelmakerij op de scheepswerf. Hoe zou het met iedereen zijn? Michiel weet het niet. Hij weet eigenlijk niet eens meer waarom hij zelf nog hier is, en waarom hij nog leeft. Het leven is zo zonder uitzicht en zin geworden dat het hem op dit moment niet meer interesseert of hij door een kogel geraakt zal worden of niet. Alles lijkt beter dan in doffe berusting nergens op wachten! Spiedend gaan Michiels blikken door de contouren van de puinhopen terwijl hij zich richting de Oranjemolen begeeft.
Bij de dijk aangekomen worstelt hij zich moeizaam omhoog en dan ziet hij het het ongelooflijke! Zonder het te beseffen ziet hij het vierde commando van de vierde Special Service Brigade aankomen, wat een fantastisch gezicht! Er wordt een oneindig lijkend aantal landingsvaartuigen uitgezet ziet Michiel verbijsterd. Honderden soldaten naderen Vlissingen. Als de eerste bij de kust aankomen stopt het artillerievuur. “ God, laat ze veilig aankomen, help ze! Bevrijd ons land! “ smeekt Michiel in stilte. Met ontzetting ziet hij hoe één van de landingsvaartuigen op een verborgen obstakel vaart en kantelt. De manschappen van een tweede boot bereiken westelijker de pier van de Dokhaven.
Ondanks het verzet van de Duitsers worden er krijgsgevangenen gemaakt ziet Michiel. Hij denkt geen ogenblik aan het gevaar dat hij loopt maar volgt ademloos het bloedstollende scenario dat zich voor zijn ogen afspeelt. Een deel van de commando`s begint naar de buitenzijde van de westelijke pier in de dokhaven te varen. Onafgebroken landen de volgende boten. Bij Uncle Beach wordt een stevig bruggenhoofd gemaakt. Het lijkt allemaal bijzonder voorspoedig te gaan. Zou het waar zijn, zouden ze vandaag eindelijk weer een vrij volk worden? Ineens komt er tegengas. Duitse soldaten openen het vuur! Michiel verkrampt van angst en schrik. Hij gilt het uit als hij ineens vastgegrepen wordt. “ Ben je helemaal gek geworden Michiel? Kom mee, voor het te laat is! “ Het is pa! Michiel voelt zich half meegesleurd worden, richting de schuilkelder. In zijn ooghoeken ziet hij overal soldaten rennen, hoort ratelend artilleriegeweld, hoest kokhalzend zwarte rook uit en tuimelt de schuilkelder in. Hijgend incasseert hij de klappen die zijn vader hem in zijn in woede omslaande angst toedient. Het maakt hem niets uit, hij is uit zijn lethargie ontwaakt. De vrijheid komt eraan!
