Het was een rare week.
Donderdagmiddag komt er een appje binnen van onze zoon: ‘ Er zijn schietpartijen in het EMC, er is ook brand in het onderwijscentrum. Ik ben net weg daar en Jar is nog op de huisartsenpraktijk!’
Wat een heftig bericht, ik schrik er heel erg van, zoek gelijk het NOS nieuws op en lees dat er een docent is neergeschoten in het onderwijscentrum. Allerlei berichten buitelen over elkaar mijn hoofd binnen. Ik lees en hoor berichten op internet en krijg appjes van de kinderen. Pas om half 7 die avond zijn ze allebei veilig thuis. Absurd wat er is gebeurd. ‘ De reden is om te janken’ schrijft mijn zoon, en dat is het ook. ‘ Mensen zijn zich kapot geschrokken.’
Het nieuws is de wereld al overgegaan. Als het zo dichtbij komt dat je kids onderwijs kregen van het slachtoffer, en ze dagelijks op de plaats van het delict kwamen, dan raakt het je wel extra.
In wat voor tijd leven we, dat dit zomaar op klaarlichte dag gebeuren kan? ‘ Er zijn veel mensen bedreigd’ appt mijn zoon. Hoe is het voor die mensen om een geweer op je gericht te zien? Zullen ze het gebouw- ooit weer rustig binnen durven gaan? Hoe gaat het met de studenten die hun docent hebben zien sterven?
Op school de volgende dag laten studenten mij het filmpje zien van de bruiloft in Irak waar brand uitbrak en 115 doden en 200 gewonden vielen. Ik zie eerst grote aantallen mensen aan lange tafels zitten. Ik zie het spuitende vuur. Een gezicht van een vrouw in doodsangst vertrokken, die wegrent. Dan alleen nog maar vuur.
‘De dood wenkt ieder uur ‘ zegt de psalm. Deze week heb ik dat van dichtbij gezien. Ik heb geen antwoord op de ‘ waarom ‘ vraag. Ik voel het verdriet, de angst en de ontzetting van de mensen zelf ook.