1 Korintiërs 6

1 Korinthe 6 : 1 – 20

Aangenomen wordt dat de brief aan de gemeente van Korinthe geschreven is rond het jaar 55. Paulus schreef zijn brief tijdens zijn tweejarig verblijf in Efeze. ( zie 1 Kor. 16 : 8 / Hand. 19 : 10 )
Paulus besprak verschillende onderwerpen. Belangrijk zijn de eenheid in de gemeente, de opbouw van de gemeente in de liefde, huwelijk en seksualiteit en de opstanding van de doden.
De apostel kreeg een lange lijst met vragen uit de gemeente. Deze vragen heeft hij mogelijk gekregen als reactie op een eerder geschreven brief. Het lijkt erop dat Paulus de vragen stuk voor stuk beantwoord heeft. Dat kun je concluderen uit het feit dat hij verschillende hoofdstukken begint met de woorden : “ aangaande de dingen waarover u mij geschreven heeft. “ ( 1 Kor. 7 ; 1 / 1 Kor. 8 : 1 / 1 Kor. 16 : 1 )
Paulus had ook berichten gekregen over verdeeldheid binnen de gemeente. ( 1 Kor. 1 : 11 ) Er waren groepen in de gemeente die de ene evangeliedienaar belangrijker vonden dan de andere. ( 1 Kor. 1 : 12 ) Sommige gemeenteleden voerden gerechtszaken tegen elkaar ( 1 Kor. 6 : 1 – 8 ). Ook bij het vieren van het Heilig Avondmaal was er verdeeldheid. ( 1 Kor. 11 : 18 ) Dat was natuurlijk geen visitekaartje voor mensen buiten de gemeente, en al helemaal niet voor de heidenen om hen heen.
Daarom stelde Paulus tegenover de verdeeldheid, de eenheid van de gelovigen in Christus Jezus. ( 1 Kor. 12 ) Het beste medicijn tegen verdeeldheid is liefde, die de ander hoger acht dan zichzelf.( 1 Kor. 13 )

Paulus noemde de rechters van Korinthe onrechtvaardig omdat het meestal heidenen waren. Het was voor Joden verboden om naar een niet-Joodse rechter te gaan.
“ Gemeenteleden hebben door de genade van Jezus Christus koninklijke waardigheid ontvangen en horen daarom niet naar een wereldlijke rechter te gaan” schreef Paulus. Bij de wederkomst zullen zij op tronen zitten en deelnemen aan het gericht over de wereld. ( zie ook Matth. 19 – 28 / Lucas 22 : 30 / Romeinen 8 : 17 en Openbaringen 3 : 21 ) Deze bijzondere toekomst en waardigheid maakt dat zij nu niet onbekwaam zijn om te oordelen over kleine verschillen van mening of inzicht. Van mensen die zelfs de gevallen engelen en machthebbers zullen oordelen, mogen we aannemen dat ze hier op aarde zoveel inzicht en rechtvaardigheidsgevoel hebben dat ze hiertoe in staat zijn.
In de gemeente van Korinthe was er van alles misgegaan, en de mensen voerden onderling allerlei rechtszaken tegen elkaar. Paulus hekelde dit feit en schreef de gemeenteleden in Korinthe om liever de minste te zijn in kleine geschillen van mening dan dat mensen uit dezelfde kerk en van hetzelfde geloof elkaar benadeelden.
De apostel maakte duidelijk dat een aantal leden van de gemeente nu de overtuiging was toegedaan dat ze als koningen mochten heersen maar dat ze straks Gods koninkrijk niet binnen zouden gaan omdat hun hart niet oprecht was, en ze nog allerlei zonden toelieten in hun leven.

Vervolgens begon Paulus allerlei zonden op te noemen, waarvan hij de ernst onderstreepte. Paulus maakte in zijn brieven duidelijk dat zonden die onder het verbondsvolk Israël niet mochten voorkomen, ook niet in de christelijke gemeente mochten worden geduld. Dat blijkt ook uit zijn vermaningen in 1 Kor. 5 : 11 . De zes zonden die Paulus daar opnoemt zijn regelrecht te herleiden tot het Bijbelboek Deuteronomium. Daar worden ze bestempeld als “ het boze “ dat uit het midden van de gemeente moest worden uitgeroeid. De heidense afkomst van de gemeenteleden zorgde ervoor dat zij een woest verleden hadden. Paulus noemde ook in 1 Kor. 6 allerlei zonden op: hoereerders, afgodendienaars, overspelers, ontuchtigen, die bij mannen liggen, dieven, gierigaards, dronkaards, lasteraars en rovers. Na hun bekering werden de gelovigen vrijgesproken van de schuld en straf, en geheiligd. Zij kregen een afkeer van hun vorige leven en wandelden in een nieuw godzalig leven door de kracht en werking van de Geest van God.

De nieuw- geboren gelovigen leefden nu in de christelijke vrijheid. Die vrijheid was geen losbandigheid. In de uitdrukking : “ Alle dingen zijn mij geoorloofd “ gaat het over dingen die God op zichzelf niet heeft verboden. Maar niet alle dingen zijn nuttig voor ons mensen. Het is ook niet goed om overmatig toe te geven aan dingen die op zichzelf goed zijn. Het lichaam is niet ons eigendom. Het is van en voor God. Daarom mogen we niet zelf uitmaken wat we ermee doen.

De christelijke vrijheid houdt in:
Bevrijding van de vloek van de wet.
Niet langer het volgen van de wetten en inzettingen van het Oude Testament die naar Christus verwezen, zoals de offerdienst. Christus heeft door Zijn lijden en sterven de wet vervuld.
Vrijheid van het geweten. Het geweten is alleen aan Gods woord gebonden en aan menselijk gezag, als dit maar niet strijdt met Gods Woord.
Vrijheid in middelmatige zaken. Dat zijn die zaken waarover Gods Woord geen uitspraak doet, zoals kleding, voeding, en dergelijke. Waarbij dan wel geldt dat het gebruik daarvan hoort bij te dragen aan onderlinge stichting. De opbouw van de gemeente en onderlinge verbondenheid. Ergernis moet worden vermeden.

Voor Paulus waren de wetten van Mozes geldig voor Israël tot de komst van Christus. ( zie Gal. 2 : 14 / 3 : 24 ) Toch gelden de principes achter deze wetten nog steeds.

“ Jullie zeggen: wij mogen doen wat we willen. Ja, maar niet alles is goed. “ Jullie zeggen: “ Wij mogen doen wat we willen. “ Ja, maar laat je leven niet beheersen door slechte verlangens. ¨ ( 1 Kor. 6 : 12 )
“ Jullie weten dat jullie lichaam heilig is. Want de Heilige Geest is in jullie lichaam gekomen toen God jullie die Geest gaf. Jullie zijn niet meer van jezelf. Jullie zijn nu van Christus. Want Hij heeft jullie gekocht door voor jullie te sterven. Eer God dus ook met je lichaam. “ ( 1 Kor. 6 : 19 , 20 )