1 Korintiërs 13:1-3

Al sprak ik de talen van alle mensen, en die van de engelen – had ik de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schelle cimbaal. Al had ik de gave om te profeteren en doorgrondde ik alle geheimen, al bezat ik alle kennis, en had ik het geloof dat bergen kan verplaatsen, had ik de liefde niet, ik zou niets zijn. Al verkocht ik mijn bezittingen, omdat ik voedsel aan de armen wilde geven, al gaf ik mijn lichaam prijs en kon ik daar trots op zijn – had ik de liefde niet, het zou mij niet baten. 

Hoewel wij door de val en ongehoorzaamheid van Adam en Eva in het Paradijs uit onze Goddelijke en volmaakte staat gevallen zijn, is er door Gods genade nog veel goeds overgebleven in de schepping. De Bijbel staat vol verhalen over mensen die in Gods kracht de mooiste dingen tot stand hebben gebracht. De mensen die deze kracht van de Heer ontvingen, waren altijd bezield met liefde voor God en hun medemens. Noach bouwde in 120 jaar een ark, terwijl hij God gehoorzaamde, en zijn naaste liefhebbend waarschuwde, tot op het moment dat de ark gesloten werd.

Een liefhebbend hart is aangenaam voor God. Je kunt nog zo begaafd zijn, als er geen welwillend en liefdevol hart aan je daden ten grondslag ligt, heeft het geen waarde wat je doet. Profetie en kennis van de verborgenheden werken niet tot echt voordeel van je medemens als je niet bezig bent met een hart vol liefde. God heeft onze kennis en inzet feitelijk helemaal niet nodig, Hij kan alles zelf tot stand brengen want Hij is almachtig.De oorspronkelijke, voornaamste, eerste en diepste blijdschap van God is de blijdschap die Hij weerspiegelt ziet in Zijn eigen volkomenheid. Hij ziet die al weerspiegeld in het beeld van Zijn Zoon. ( 2 Kor. 4: 6 ). Daarin verblijdt Hij zich met oneindige blijdschap. Wij zijn geschapen om na te denken over God en om ons te verblijden in Hem. De fout van Adam en Eva was dat zij als God wilden zijn, daarom vielen zij.  Maar nog steeds wil Hij Zijn heilsplannen door mensen uit laten voeren, hoe mooi is dat. 

Over het algemeen is er bewondering voor hardwerkende mensen die bergen van werk verzetten. Voor God is een greintje echte liefde meer waard dan al het geloof in hard werken, verstand, of  inzet. Je kunt een open hand hebben, maar je hart daarbij gesloten houden. Als wij alles wat wij hebben weggeven terwijl we God ons hart onthouden, dan zal het onze ziel geen voordeel brengen. 

Zelfs al zouden we ons leven opofferen om het geloof in het Evangelie, dan zou ons dat niets baten zonder liefde. Echte liefde is het hart en de geest van de godsdienst en van het geloof. Dat is het waar de Heere naar zoekt. Als ons hart niet vervuld is met deze liefde, en wij niets van dat vuur in ons voelen branden, dan zou het ons zelfs geen winst opleveren wanneer wij ons voor ons geloof om lieten brengen. 

Zoals vaker, stelde de apostel Paulus zichzelf ten voorbeeld aan de gemeenteleden van Korinthe. Al zou hij in tongentaal spreken – een wonder dat de Heilige Geest kan werken waarbij Hij iemand woorden in de mond legt die zo iemand zelf niet hoeft te begrijpen, maar doorgeeft voor anderen – dan nog zou hij daar niets verder mee komen, als hij zelf niet van echte liefde voor God en zijn medemens doordrongen was. Eigen eer, en zelfbevestiging mogen nooit de ondergrond zijn van je doen, denken, en handelen. Het spreken in aardse of hemelse talen zonder de motivatie van liefde is niet meer waard dan het dreunen van instrumenten. Archeologen hebben in Dodona –  een plaats in de buurt van Korinthe-  bronzen bekkens gevonden die voor sommige heidense tempels stonden. Deze bekkens stonden tegen elkaar aan. Als men dan op de eerste sloeg, werd het geluid van het ene bekken naar de andere doorgegeven. Dit had een soort gonzen tot gevolg dat door de priester geïnterpreteerd werd als taal van de god. De uitdrukking  brons uit Dodona was voor de Grieken een synoniem geworden voor  holle praatjes  Dit voorbeeld is overduidelijk.

Het woord agapè is het in de Septuaginta gebruikte woord voor Gods liefde voor de mens. In het N.T. wordt het ook wel gebruikt voor de onzelfzuchtige liefde van de gelovigen voor de medemens. 

Is het zo dat wij alles over moeten hebben voor onze medemens, zonder ook maar iets aan liefde, goedkeuring, achting of wat dan ook terug te verwachten? John Piper zegt dat God nooit iets werkt zonder dat wij daar zelf ook genoegen aan beleven. Hij stelt dat wij zeker onszelf op het oog mogen hebben in onze goede daden voor de medemens. Niet voor niets gaf Hij ons gaven. Hij wil nog steeds dat wij mensen Hem met vreugde dienen, daar zijn wij zelf bij ingesloten. Dit is het fundament van alle christelijke hoop. 

De waarde en de voortreffelijkheid van de ziel hangt af van datgene wat zij liefheeft, en de kracht waarmee zij dat doet. God is het meest voortreffelijke en waardevolle wat er is. Daarom mogen wij onze bron altijd in Hem zoeken. God, zonder begin, zonder eind, zonder oorsprong en zonder oorzaak, zonder hulp of bijstand, vult onze bron en Zichzelf voor eeuwig. 

Uit deze onuitputtelijke Bron van blijdschap stroomt alle genade en alle blijdschap in hemel en op aarde. Wie Hem liefheeft, geeft deze genade weer liefdevol door. Met de gaven die God hem of haar verleent.