Ze zijn onzichtbaar, reukloos en dodelijk: chemische wapens. Als je geen masker draagt kun je binnen enkele minuten sterven. Op het eerste gezicht lijkt een gifaanval op een gewoon bombardement. De gedumpte bommen bevatten echter geen springstof maar uiterst giftige gassen. Onwillekeurig denk je aan de Tweede Wereldoorlog, maar slechts enkele jaren geleden – in augustus 2013 – kwamen honderden Syrische burgers door gifgasaanvallen om het leven. Zij werden door hun eigen regering regelrecht vergast. Vol afschuw zie ik onschuldige burgers in doodsnood voor hun leven wegrennen, neervallen en stuiptrekkend sterven. In een vluchtelingenkamp vertelt een overlevende monotoon hoe volkomen machteloos de hulpverlening stond. Onvoorstelbaar lijkt het mij dat iemand dit zijn medeburgers aan kon doen! Hoewel de internationale gemeenschap het optreden in Syrië veroordeelde ging het dodelijke geweld gewoon verder. Amateurfilmpjes laten zien hoe de politie in Bahrein gasgranaten de huizen binnengooit. Kinderen en oude mensen sterven het eerst. Wat een verschrikkingen. Het spoor van de vervaardigers van deze gassen voert naar Europa………….
Ik kijk verder naar de Duitse documentaire die ik waarschijnlijk ooit in een les gebruiken zal en volg de omzwervingen van de ZDF verslaggevers.
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat deze wapens tegen Israël ingezet zouden worden vervolgt de Doku. Maar Israël beschikte over atoomwapens. Gifgas is het wapen van de arme mens die oorlog voeren wil. Hoe het ook zij, de uitwerking is genadeloos.
Ik zie beelden uit de Eerste Wereldoorlog, de loopgraven waarin velen door de sluipende moordenaar een vreselijke gifgasdood stierven. De Tweede Wereldoorlog komt in beeld, zes miljoen Joden werden de gaskamers ingedreven. Uiterst nauwkeurig was berekend en getest hoe de Joden zo efficiënt mogelijk gedood konden worden. Ook Irak betreurt vele slachtoffers door de minderwaardige gifgasaanvallen die het regiem van Saddam Hoessein op dorpen in Koerdistan uitvoerde! Op deze manier moest het verzet tegen de regering gebroken worden.
De verslaggever bericht over de hopeloze strijd die de internationale gemeenschap reeds jarenlang voert om de toevoer van materiaal en grondbestanddelen naar landen als Syrië en Irak te staken. Het lijkt tevergeefs omdat macht en geld voor zovelen het hoogste goed in deze wereld blijken te zijn.
Gisteren zagen we verbijsterd hoe de van oorlogsmisdaden beschuldigde oud premier van Herceg-Bosna Jadranco Prlic na zijn veroordeling tot veertig jaar cel een flesje vergif leegdronk en zelfmoord pleegde. De ontstelde blik van de rechter en de hele scène blijven mij onuitwisbaar bij.
We leven in een wereld die vergeven lijkt door moord en doodslag. Daar kunnen we niet omheen, wij niet. Wie zal ons het Goede doen zien?
Ik loop naar buiten. Het is koud en donker, guur en onherbergzaam. Waar is de zon? Waar was God toen dit alles gebeurde?
Ik denk moe: Heere weet U het?
Het kruis. Het kruis van Golgotha. De ergste moord op deze aarde is de doorgang tot het Eeuwige Leven geworden. Ik geloof het. Ook vandaag. Al is het bevend.
