Vanmiddag is de zus van Daan gekomen. Ze heeft een nieuw spel voor hem meegebracht. Ongekend ongewoon ligt zijn telefoon even vergeten op de bank. Dat valt te prijzen voor dit kind van de “ Kopf – unten Generation!
Er wordt honderd – uit gekletst. Hoewel het een wat miezerige middag lijkt besluiten we toch naar het strand te gaan. Heerlijk is het daar! Hand in hand loopt Daan met zijn zus te genieten. Wat is het moeilijk als je gezin in stukjes opgedeeld is.In de auto hebben we het over de vraag die hen beiden bezig houdt. Waarom laat God het toe dat er zoveel moeite in het leven is? Terwijl je er niets aan kunt doen? We hebben het over de zonde – vraag. Weten is anders als het ergens mee eens zijn.We wringen ons door de strandpalen heen en schuren langs de schelp-ruwe palen. Passeren sportvissers die niets gevangen hebben maar uiterst relaxed naar de golven turen. Alsof de zee een geheim bevat dat straks in hun emmers terecht zal komen. Sommige strandhuisjes zijn al bezet en er rennen gebruinde kinderen langs. “Sjonge, hoeveel zon is er al geweest?” Zeggen we tegen elkaar.
Genietend snuiven we de zilte zeelucht op. Goed bezig!Thuisgekomen is het nog net winter genoeg voor warme chocolademelk met een grote schuimkraag. We weten dat het gesprek nog niet af is. Maar vandaag is dat niet erg.
