Een levensgeschiedenis.
Het vallende puin viel dof in de donkere ruimte. We stampten het aan en dachten tevreden aan een nieuw fundament. In de ruime achtertuin hadden we het schuurtje afgebroken, dit nam onder onze voeten zijn nieuwe functie aan. Hier zouden wij ons leven samen opbouwen, pas getrouwd. Grootvaders huis, nu van ons geworden! Samen uitzien naar kleine Sophie, die al binnen een jaar werd geboren. In eerste instantie leek ze gezond en gewoon. Bij haar geboorte had ze zuurstofgebrek gehad, maar wij merkten niets daarvan. Ze huilde nooit, in tegenstelling tot haar broer die vanaf zijn geboorte met luide uitgerekte klanken zijn mening liet horen.
Sophie kon niet zo goed mee en moest naar de L.O.M.- school. Onze lieve kleine meid, tussen die anderen. Martina zat stil bij me en zei na de eerste keer: “ moet ze dáár zitten, bij díe kinderen?”
Gelukkig hebben ze nu betere uitdrukkingen, die doen je hart niet zo`n pijn. Ze zijn eerlijker, beter, echter: je hebt een dochter met een beperking, met mogelijkheden.
En zo is het, want ze kunnen heel wat! Sophie kan niet lezen, niet rekenen, en niet schrijven. maar in haar hoofd kan ze het soms wél!
Tot haar 18e heeft ze daar gezeten. Er werd niet zoveel met haar gedaan. Andere kinderen zag je ontwikkelen. Dat deed pijn. Eens zei het buurmeisje: “ Sophie, jij bent gek! “ Dat haakt zich diep in je hart.
Sophie heeft meerdere gaven gekregen. De gave van de herinnering. Samen op de bank, dan begint ze: “ Weet je nog, van toen? “ Ze weet de details haarfijn op te noemen. Zo helpt ze mij de mooie dingen uit het verleden vast te houden.
Ze heeft de gave van de opmerking, haar omgeving, de mensen om haar heen, ze ziet zoveel! Veel meer dan ikzelf.
Martine en ik spraken niet zoveel over God of over het geloof. Wel wist ik dat ze een onuitgesproken vast vertrouwen op Hem had.
Ze hield van Sophie, en heeft als moeder altijd alles voor haar over gehad. Zo leefden wij ons leven ondanks de beperking van Sophie tamelijk rustig en ongestoord. Toen Martine 73 was kreeg ze op een zondagavond ineens keelpijn. `s Maandags bezocht ze de dokter, en werd direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Een bijzonder gevaarlijke infectie werd vastgesteld.
Hoe zou Sophie dit slechte nieuws opnemen? We lieten een foto van Martine zien, stil en bleek in het hoge ziekenhuisbed. “ Sophie, wil je mama zien? “ Ze knikte. Samen naar het ziekenhuis. Witte jassen, gejaagd gedoe en de vraag of we meekwamen voor een gesprek. Ernstige ogen keken ons aan, we kregen te horen dat Martine zou gaan sterven, en alle apparatuur afgesloten werd. Sophie wachtte stil en ernstig mee tot de onafgebroken rode streep op de monitor het einde aangaf.
We zaten daar met z`n drieën, Martine stierf in coma, er was geen afscheid. Het enige dat sprak was mijn hart dat vroeg zonder opstand: “ waarom.”
Stil, helemaal stil, alles stil in en om je heen. Martine lag daar, zo stil ook, zo wit als krijt. Een ziel ging van je heen, en je kon het niet zien.
Mijn ziel leefde verder, alleen nu in de zorg voor Sophie.
Geloof groeide, God werd groter. Altijd gedacht, verlangd en met ontzag toegezien als anderen voorgingen naar de Tafel van de Heere Jezus.
Mag je daarheen gaan, was het ook voor mij? Weer een week van voorbereiding. Gedacht, gebeden, maar toch weer gewacht. De mensen, mijn familie, wat zouden ze zeggen?
Toen was daar het ogenblik, de Heere riep mij en ik mocht gaan. Ongemerkt, toegebracht, zat ik daar.
Later vroeg ik: “ Heere, was het goed? “
Zijn antwoord was: “ Ja.”
Avondmaal, maaltijd van de Heer.
Gedenken wat Jezus heeft gedaan.
De schuld voldaan!
Wij nu tot Hem, in alle eer.
Avondmaal, vreugdevolle gebeurtenis
“Doe dit om Mij te gedenken”
Hij Die ons Zijn leven wilde schenken!
Van Zijne liefde zijn wij gewis!
Avondmaal, diepe dankbaarheid!
Verbondenheid met Christus, onze Heer
Maaltijd tot Zijn eer,
God, onze Vader zij geprezen!
( uit: gedichtenstad )
