Terwijl ik een nieuw soort wereldgerecht uit een hoog schap vandaan hengel zie ik in een flits een bekend gezicht voorbijkomen. “ Hoe gaat het? “ vraag ik, terwijl ik de naam van de persoon in kwestie nog even omzeil omdat die niet direct in mijn gedachten opkomt. “ Maar je weet toch dat ik in Oost Europa was om vrijwilligerswerk te doen? “ zegt het gezicht. Terwijl ik me afvraag welk nieuwsbericht ik gemist heb, bliept er een app binnen. “ Heb jij voor mij die uitwerking van het voorstel voor dat project al? Je had wel even kunnen reageren trouwens! “ Ik moet snel mijn schoolmail checken want je weet maar nooit of er zaken zijn die voor morgen nog geregeld moeten worden. En de gewone mail mag ik ook niet over het hoofd zien want er komt geregeld nog iets binnen via pleegzorg en jeugdzorg. O ja, en ik heb al een datumprikker aangemaakt voor de kerstdagen dat is zo gepiept. Kleine moeite groot gemak.
Social media is niet meer weg te denken uit onze maatschappij. Of het nu om familiezaken gaat, vrijwilligerswerk, zakelijke informatie, of selfies op de mooist gelegen plekken ter wereld, het maakt niet zoveel uit, zo lang we alles maar volgen en zelf ook nog een beetje gezien worden. Het is ook superhandig! Je kiest je eigen doelgroep uit, maakt vrienden en deelt wat je belangrijk vind!
Vroeger hoorde je automatisch bij een bepaalde kerkelijke doelgroep, maar toen de oude tradities vervaagden en de maatschappij verzuild raakte, ontstond er een explosie aan mogelijkheden. Het leek erop dat alles alleen maar beter zou worden en er zich een scala aan ontdekkingen voor ons opende. Het tegendeel manifesteerde zich. Het werd niet beter, het werd alleen maar ingewikkelder.
Toen wij kind waren knikkerden we. Het schoolplein had van die speciale stoeptegels met een gat in het midden. We kregen een zelfgemaakte knikkerzak van onze moeders en ruilden stuiters uit. Ze hadden van die mooie kleurige slierten van binnen. Het meest draconische wat je kon overkomen was dat je als eersteklasser een potje om de honderd verloor van een “stoere” zesdeklasser. Met z’n allen togen we dan verontwaardigd naar de bovenmeester die de oorlog met een paar wijze woorden oploste.
Tegenwoordig surfen kinderen al vroeg op het internet rond. Ze lezen op school geen boekjes over op reis gaan naar het buitenland, maar over onderwerpen als “ pesten” of “ cybercriminaliteit.” En het ultieme plezier voor een puber is het maken van een selfie in alle mogelijke standen op de meest onlogische plekken. Niets lijkt te gek, hoewel een foto van een Britse puber die voor het voormalig concentratiekamp Auschwitz poseerde en een stralende selfie de wereld inzond een massaal protest uitlokte. Dit was iedereen te erg gelukkig.
Toen ik eens als docent een bedrijfsbezoek had met een klas MBO – ers kregen ze het verzoek om hun telefoon in te leveren. Het was alsof hen gevraagd werd met een bijl hun hand af te slaan! Niemand was bereid om aan het verzoek te voldoen. “ Das ist die Kopf – unten Generation “ zei de bedrijfsleider berustend.
Is er een bijbels antwoord over de vraag hoe wij met social media om moeten gaan? Dat is er. Niet dat de antwoorden zomaar vanzelf binnenrollen, maar ze zijn er wel.
