Slaven en meesters bezaten in het oude Kolosse dezelfde Heer en Meester: Jezus Christus Die voor alle jonggelovigen gestorven was. Met Zijn Offer had Jezus voor alle zonden ter wereld volkomen betaald. Om in de beloning – het eeuwige leven – te kunnen delen werd er een kinderlijk eenvoudig geloof gevraagd. Maar ook Volharding! Juist wanneer de tijden tegenzaten, en veel mensen schouderophalend aan het KruisOffer voorbij leken te gaan. ( Kol. 4 )
“ Blijf bidden, en blijf daarbij waakzaam en dankbaar! “ vermaande Paulus. Oplettend en ijverig waken! Zorgzaam en erkentelijk zijn voor alles wat de Heere al voor de gemeente te Kolosse gedaan had. De pijlers waarop deze innige gevoelens ten opzichte van Gods weldaden moesten steunen waren de gebeden. Die zouden ervoor zorgen dat de aandacht van de gelovigen niet verslapte, en langzaam weg zou vloeien van de beloften en regels van God vandaan naar het vroegere leven dat zij geleid hadden. De gevaren waaraan de Kolossenzen blootgesteld waren zouden niet alleen van buitenaf komen, maar helaas ook van binnenuit. De satan zou er zijn uiterste best voor doen om talrijke obstakels op te werpen, die afbreuk zouden willen doen aan het werk van God in de jonge gemeenten. Er waren leerstellige problemen ontstaan, en er werden ideeën verkondigd die niet overeenstemden met wat Paulus geleerd had. Omdat Paulus nog steeds geen vrij man was, restte hem niets anders dan zijn vermaningen op te schrijven. Zo hoopte hij allerlei aparte elementen – afkomstig uit verschillende culturen om Kolosse heen – aan de kaak te stellen. En daar Christus tegenover te stellen.
Het beste wapen tegen dwalingen was het gebed. “ Bidt daarbij ook voor ons dat God de deuren opent om het mysterie van Christus te verkondigen” smeekte Paulus. Alleen de Heere was in staat om mensenharten ontvankelijk te maken voor het zaad van Gods Woord. Zelfs binnen de gevangenis waar Paulus zat, had hij vrijmoedigheid en een onbevreesd hart nodig om van Christus te getuigen. Hij voelde de last van al die mensenzielen als een loden last op zich drukken. Die zouden van zijn hand geëist worden.
Het duizelingwekkende weten van de heiligheid, almacht en grootheid van de Heere God maakten steeds opnieuw een diepe indruk. Woorden waren niet in staat om de lengte, en diepte van Christus`genade uit te drukken. Die genade was gratis en voor niets! Maar het leven dat van de christen werd gevraagd, het leven in navolging, dat was een daaropvolgende eis van God.( Romeinen 6: 1 – 6 )
Maar dat was nog niet alles. Er werden bijzondere skills van de Kolossenzen gevraagd. Als jong- gelovigen hadden zij wijsheid en inzicht nodig om met ongelovigen om hen heen om te gaan. Een levende brief van Christus zijn, hoe hoorde zoiets er uit te zien?
Gered worden betekende niet dat zij zelf naar God op zouden klimmen om zich te verliezen in God, maar dat zij heilig, zuiver en onberispelijk voor Hem zouden verschijnen en hun hele leven lang met Hem verbonden zouden blijven.( Kol. 1: 22 )
Aan de ene kant verbonden met Christus, en anderzijds altijd bereid om elke gelegenheid om van Hem te getuigen waar te nemen.
Het draaide daar in Kolosse niet alleen om een theologisch conflict, maar ook om verschillen in levensstijl. Theologie kon niet losgekoppeld worden van het leven van alledag, het doordrong het leven van elke nieuwe leerling van Jezus Christus meer en meer. Zij moesten een zoutend zout zijn, een stad op een berg, en een licht in de duisternis van het heidendom waarin zij eens zelf voor altijd verloren leken te zijn geweest.
