Met de zon in onze auto rijden we richting Rotterdam. Een bijzondere en blijde dag vandaag: de belijdenisdienst van 20 jonge mensen, waaronder onze kinderen. Als we bij Jesse aankomen is iedereen een beetje zenuwachtig. Jesse schiet in het colbert en overhemd dat ik meegenomen heb. Claire komt binnen, en is van alles vergeten. Ze appt met haar vriendinnen, die op de fiets de vergeten attributen langsbrengen. Straks zal het studentenhuis volstromen met vrienden en studiegenoten. Ze hebben hun uiterste best gedaan, het ziet er ongelooflijk netjes uit vandaag!
Nadat we de dag samen begonnen zijn, springt het keurig uitgedoste stel samen op één fiets, wij rijden er in een rustig tempo achteraan. Het valt niet mee om een parkeerplaats te vinden in de wijk waar de kerk staat. Een mooi ouder kerkgebouw. Rustieke sfeer. Orgelspel en trompetgeluid!
Ik blader de liturgie door, bekijk aandachtig de namenlijst van de belijdeniscatechisanten. Twintig jonge mensen stellen zich voor en vertellen iets over hun leven.
Bijzonder ontroerend om te lezen, wat zijn ze nog jong. Eén jongen zal zich laten dopen.
Het orgel speelt mooie liederen.” Jezus ga ons voor, op het levensspoor” , “ Ik wandel in het licht met Jezus” , “Mijn Jezus, ik hou van U” , en begint het Introductielied, psalm 84: 1 en 2. Tijdens het zingen komen ze binnen, een lange rij jongelui.
Na het gebed en het lezen van de wet wordt er gebeden om de verlichting met de Heilige Geest. De Schriftlezing is uit Lucas 23 : 26 – 43.
De dominee neemt ons mee naar Golgotha, waar Jezus, de Koning van de Joden werd gekruisigd. In treffende bewoordingen schildert hij ons het bitter lijden en sterven van Christus voor ogen. Hij benadrukt het feit dat de Heere Jezus vrijwillig aan dit vreselijke kruis bleef hangen, en er niet van afkwam. Door Zijn lijden en sterven mogen wij hoop hebben op het eeuwige leven. Ik vind het altijd weer een wonder om overal ter wereld dezelfde boodschap te horen: Jezus Christus, De Gekruisigde.
Een levende hoop is het getuigenis dat over deze jonge mensen gegeven wordt. Ze hebben maandenlang gesproken en nagedacht over de betekenis van het geroepen en verkoren zijn, over de volharding die een leerling van de Heere Jezus nodig heeft , en over nog veel meer zaken. Paul vertelde eens: “ zodra je een probleem voorlegt waar je mee worstelt, zegt de dominee: “ Nu moet ik denken aan: …….. en dan noemt hij een tekst uit de Bijbel! “
Ze knielen één voor één eerbiedig neer en krijgen de zegenende hand van de predikant op hun hoofd. Voor Paul zijn de woorden: “ Ik ben het, vreest niet! “ en voor Claire “ Luister aandachtig naar Mij, hoor, en uw ziel zal leven.” Rustig, eenvoudig en stil vinden alle rituelen plaats. Momenten om nooit te vergeten.
“ Jullie hebben vertrouwen gegeven.” zegt de dominee ernstig. “ Deze tijd met jullie was als een kerkje in de kerk. Er is een band gegroeid. Het is mij een vreugde om verder te gaan op die weg.” Ze hebben nog zoveel te bespreken met elkaar dat ze verder willen met de catechisatieavonden.
Een grote zegen dat deze predikant daar zoveel tijd voor uit wil trekken. Dit hebben ze broodnodig, in een wereld waarin zoveel van hen gevraagd wordt. Waar ze op ethisch en moreel gebied grote verantwoordelijkheden dragen.
Nu staan ze daar, voor in de kerk, en ze zingen dat ze hun treden in Gods spoor willen zetten. ( psalm 17: 3 )
Na de dienst stroomt het huis vol met familie en vrienden. De huisgenoten van Paul – medestudenten – zijn er ook. Ze vonden het allemaal heel bijzonder want zij komen normaal gesproken nooit in de kerk. Met vrolijk ogen kijken ze rond naar alle fleurige jongelui.
Een kamer vol plannen, dromen, wensen en idealen! Blijde uitroepen. Ze zijn overal vandaan gekomen. Wat hebben ze veel voor elkaar over! Paul en Claire staan er blij en gelukkig tussen. De Heere is goed!
