Profeten van de Heere hadden een dubbele taak. Ze gaven de boodschap van Jahweh door maar de inhoud van hun profetie liet hen niet onberoerd, integendeel. Het was geen kwaadwilligheid dat ze de oordelen van God aankondigden. Omdat ze zielsveel van hun volk hielden viel het hen ongelooflijk zwaar, en ze droegen daar openlijk leed over. De profeet Jeremia deed dat ( Jer. 9: 1 ) en Micha deed dat eveneens. Hij trok slechts de meest noodzakelijke kleding aan, en zag er uit alsof hij een berooide was. Bovendien jammerde hij als een krijgsgevangene die buitgemaakt was.
Hoewel Jeruzalem door Sanherib belegerd was, bleef de stad in eerste instantie wonderlijk gespaard. ( 2 Kon. 18 / Jes. 36 – 37 ) terwijl Samaria totaal verwoest werd. Toch waren de gevolgen tot in de wijde omtrek desastreus. Om de chaotische situatie goed te kunnen weergeven noemde Micha vervolgens twaalf steden uit zijn geboortestreek. ( vs 10 – 15 ) Met woordspelingen op hun naam voorzegde hij die steden eveneens een verschrikkelijk lot.
Hoewel Micha een algemene oproep deed om te treuren, mochten de vijanden – waaronder de Filistijnen – de reden achter zijn klaagzang niet horen. Zij zouden zich alleen maar blij maken ten koste van hun vijanden. En leedvermaak is het slechtste wat er is!
Het hele land van Juda werd daarom opgeroepen om te treuren, en zich het haar compleet af te scheren als teken van rouw. En zo gebeurde het.
