Vandaag kies ik er voor om Vera eens apart te nemen. Ze valt de collega’s al langere tijd op. Wit gezichtje met donker omrande ogen. Zwarte kleren, en een afwezige manier van doen. Zenuwachtig, en veel te vaak absent. Op totaal onverwachte ogenblikken barst ze in huilen uit en verlaat de klas met een vriendin die “het” precies begrijpt. Maar dit duurt nu al zo lang dat ik ook wil weten wat er aan de hand is.
We beginnen een praatje. Als Vera bijna nergens op ingaat, steek ik toch maar af naar dieper water. Ik kijk in haar opgejaagde ogen en vraag op de man af: “Vera, wat is er toch met je aan de hand ik maak me zorgen om je!” Even blijft het stil, dan zegt het meisje tegenover mij ; “mevrouw, ik weet het ook niet, maar ik voel me zo ongelukkig en naar. Ik weet eigenlijk niet meer hoe het verder moet” Ze vertelt verder en schildert mij een leven voor ogen, waarin allerlei schimmige zaken een rol spelen. Ik hoor haar verhaal aan, denk even na, en vraag haar dan: “Vera, heb je wel eens aan glaasje draaien gedaan?” Ze kijkt me een seconde verrast aan, en zegt dan: “ja, dat heb ik inderdaad.” Ik vraag verder en ontdek dat ze ook wel eens naar occulte films gekeken heeft. Ik leg haar uit hoe gevaarlijk deze zaken zijn, dat ze van de vorst der duisternis komen, en uit de heerschappij van zijn rijk . Ze kijkt me met wijd-open, verschrikte ogen aan en daar komen de tranen. En wat er dan gebeurt dat is zoiets wonderlijks. We gaan bidden, en belijden alles voor de Heere. Vera spreekt haar verkeerde daden hardop voor Hem uit. Na het amen kijkt ze mij rustig aan. Nooit meer is ze ziek geweest, haar angst was weg. Ze heeft andere vrienden gekregen en een ander leven. Boven alles een andere Meester. Wat hebben we toch een machtige God! En prachtig werk.
