“Mama, mama, kom gauw, Maurits heeft een gat in zijn hoofd! Hij bloedt! We moeten de ziekenauto bellen!!“
Een oorverdovend gekrijs bereikt mijn oren. Ik spring op en ren naar de plaats van ongeval. Dat is de achtertuin van onze gezellige doorzonwoning. Daar ligt Maurits achterover van de schommel getuimeld. Zijn benen spartelen, zijn mond staat wagenwijd open en hij schreeuwt moord en brand. Gelukkig, dit tafereel doet mij vermoeden dat ik 112 nog niet hoef te bellen. Voorzichtig bevoel ik zijn achterhoofd. Inderdaad, hij bloedt. Maar snel onderzoek levert me het geruststellende bewijs op dat het wel meevalt. Een kwartiertje later zitten Maurits en Mirthe, onze twee peuters van drie en vijf, samen aan hun tafeltje in de achterkamer limonade te drinken. Iets extra`s erbij voor de schrik en de pijn. Maurits ziet nog een beetje wit om zijn neus, maar hij lacht alweer voorzichtig.
Kinderen zijn net stuiterballen. Ze kunnen zo hard vallen dat je denkt dat het nooit meer goed komt met hen, maar een kwartiertje later huppelen ze weer van je schoot.
Het alarmsignaal van de wasmachine gaat. Vandaag kan de was best naar buiten. Was ophangen, dat vind ik altijd een klein feestje. Het ruikt zo lekker, die schone was, en stiekem kijk ik tijdens de lunch tevreden naar buiten waar alles vanzelf hangt droog te worden.
Tijdens de middagboterham heeft Leonore van zeven van alles te vertellen. Ze werken over asielzoekers en over 3 weken is het open avond op school. Maar voor die tijd gaan ze met de hele klas een keer naar het asielzoekerscentrum. Er worden nog moeders gevraagd die willen rijden. “Jij toch ook wel, hè mam?“ Natuurlijk wil ik mee. Ik vind het belangrijk om alles van onze kinderen mee te maken. Niet voor niets ben ik voorleesmoeder, overblijfmoeder en natuurmoeder.
Onze Erik van negen zit verder nog op judo en bezoekt met veel plezier de muziekschool. Ik denk wel dat hij muzikaal is. Hij speelt al zo leuk piano. Mirthe zit op turnen en kleuterzwemmen. Dat is toch een voordeel tegenwoordig. Je kunt ze al zo vroeg op zwemles doen dat ze voor hun zesde echt goed kunnen zwemmen. Een veilig gevoel vooral als je vlak aan het water woont zoals wij. Het enige nadeel is dat ik ze wel allebei steeds overal moet halen en brengen. Maar ik doe het met plezier. Want het idee om ze door de drukte van het verkeer alleen te moeten laten gaan, daar moet ik echt niet aan denken.
Maurits gaat op donderdagmorgen naar het kinderclubje van de kerk. Mijn vrije ochtend! Dan ga ik meestal even naar de markt in Middelburg. Het is wel opletten wat de tijd betreft, want om half 12 moet ik hem weer opgehaald hebben. Maar goed, het is toch mooi dat de gelegenheid er is. Zo leert hij zijn vriendjes al kennen voordat de basisschooltijd begint. Ook voor mijzelf een geruststellende gedachte.
De telefoon gaat. Het is Ab. Hij belt van zijn werk. Aanstaande zaterdag wordt er een viswedstrijd georganiseerd door de collega`s vertelt hij. “Vind je het niet erg dat ik mee ga, An? Het is wel een beetje kort dag, maar ze geven goed weer af en over een maandje is het alweer zo vroeg donker.” Natuurlijk vind ik het niet erg (zeg ik) en na nog wat lieve woorden besluit Ab zijn telefoontje.
Ik loop terug naar boven, waar ik Maurits uit bed haal. Vergeten te vertellen dat hij een gat in zijn hoofd viel trouwens. Eigenlijk wilde ik voorstellen om zaterdagmiddag samen eens op stap te gaan. Even uitwaaien in Veere, en samen koffie drinken met die heerlijke scones bij dat gezellige bakkertje tegenover het gemeentehuis. En dan zomaar even langs al die leuke winkeltjes, lekker slenteren net als in onze verkeringstijd. Marije ons buurmeisje had best op willen passen. En ik weet zeker dat Ab het minstens zo leuk had gevonden als dat vissen met die collega’s. Als hij eenmaal in Veere was.
We zijn nog altijd ontzettend blij met elkaar, en er mankeert niets aan ons huwelijk, vanzelf niet. En onze kinderen, die zouden we voor geen goud willen missen! Maar iets meer tijd voor elkaar, dat zou wel heerlijk zijn.
Toch eens aanmelden voor het huwelijksweekend?
