Zo toonde God aan hen Zijn liefde. Hij is Zijn heilige belofte niet vergeten. ( Lucas 1: 72)
Zacharias was eindelijk vader geworden! Een week na zijn geboorte werd het jongetje besneden. De mensen die bij de doop aanwezig waren wilden hem Zacharias noemen. Zo was het altijd gegaan. De zoon kreeg de naam van de vader en gaf de naam weer door aan zijn zoon. Maar Elisabet was het niet met de traditionele naamgeving eens. Ze protesteerde. ‘ Nee, hij moet Johannes heten. ‘ Dat had de engel gezegd. Er viel een verbaasde stilte, de mensen keken elkaar sprakeloos aan. ‘ Johannes? Wat zeg je nu toch? Zo heet niemand in jullie familie! ‘ Besluiteloos keken ze Zacharias aan. Druk gesticulerend maakten ze vragende gebaren. ‘ Hoe wil je het kind noemen? ‘
Zacharias pakte zijn schrijfbordje en schreef: ‘ Het kind heet Johannes. ‘ Toen hij de laatste letter schreef kon hij weer praten.
‘ Glorie aan God! ‘ riep hij uit. Zijn eerste woorden waren woorden van dank. Geen woorden van beklag. ‘ Eindelijk kan ik weer praten wat was dat toch een ellende! ‘ Of iets dergelijks. Nee, helemaal niet!
Iedereen was diep onder de indruk. Het nieuws over de geboorte van Johannes, en de nieuwe stem van Zacharias gingen als een lopend vuurtje door het bergland van Judea. De mensen dachten: ‘ hoe zou het verder gaan met dit kind? Het is duidelijk dat de hand van God op zijn leven rust. Hij heeft vast en zeker een bijzonder plan met hem.’
De Heilige Geest kwam in Zacharias. Geen spoor van ongeloof meer te bekennen. De woorden kwamen als frisse blijde klanken van zijn nieuwe stem. ‘ Alle eer aan de Heer de God van Israël! Hij is gekomen om Zijn volk te bevrijden. Hij heeft ons een machtige Redder gegeven uit de familie van koning David. Lang geleden heeft God ons beloofd: ‘ Ik zal jullie redden van je vijanden en van iedereen die jullie haat. Zo zeiden de profeten dat alle eeuwen door tegen onze voorouders. Zo toonde God aan hen Zijn liefde. Hij is Zijn heilige belofte niet vergeten.’ ( Lucas 1 : 68-72)
Zacharias keek over het wonder van het bestaan van zijn zoon Johannes heen naar de komst van de Messias. Omdat hij een profeet was zag hij het bestaan van Jezus alsof Hij al geboren was, en alle heilsfeiten vervuld waren. Met de geboorte van de Messias vervulde God de belofte die Hij aan Israëls voorvaderen had gedaan. ‘ Poiesai eleos ‘ zei hij: ‘ Hij heeft barmhartigheid gedaan. ‘ God had verlossing voor Zijn volk gebracht door barmhartig te zijn ten opzichte van de voorvaderen. De vaderen – waaronder Abraham als hoofdvader – werden door Johannes als begunstigden beschreven. Ze waren al eeuwenlang gestorven, maar dat deed aan de kracht en zekerheid van Gods beloften niets af. Voor God waren ze nog in leven. Ze leefden in de hemel voor Gods troon.
Zacharias kwam uit de priestergroep van Abia. ( Lucas 1: 5). Elisabeth kwam ook uit een familie van priesters. Hun hele leven lang hadden zij zich heel precies aan alle wetten van God gehouden. Ze kenden de beloften van God op hun duimpje, die stonden in hun hart geschreven. Wie alle joodse wetten precies onderhield moet elke dag van zijn leven hebben uitgezien naar de komst van de Messias.
Dag voor dag was de hoop op vervulling van de Goddelijke beloften kleiner geworden. Er kwam geen zoon in hun leven. Zelfs geen dochter die met een andere zoon van het verbond had kunnen trouwen. Niets. Twee buitengewoon trouwe kinderen van God die toch niets ontvingen van de vervulling van de eeuwenoude beloften.
Langzaam moeten ze moedeloos zijn geworden. Verloren ze het contact met God? Waren ze de beloften vergeten en werden alle te houden wetten koud en hard? Toen het lot Zacharias aanwees om het heilige van de tempel binnen te gaan gebeurde er iets opzienbarends. Zacharias werd opgewacht door een engel. Hij stond aan de rechterkant van het altaar. Een bode van God. De tijd werd vervuld!
Maar Zacharias zag dat helemaal niet zo. Hij schrok hevig en werd bang. De engel zei: ‘ Je hoeft niet bang te zijn Zacharias. God heeft naar je gebed geluisterd. Je vrouw Elisabet zal een zoon krijgen. Je moet hem Johannes noemen. Je zult blij en gelukkig zijn, en zijn geboorte zal veel mensen blij maken. Want hij zal een belangrijke dienaar van God zijn. Daarom zal hij geen wijn of alcoholische dranken drinken. En al voor zijn geboorte zal de Heilige Geest in hem zijn. Hij zal ervoor zorgen dat veel Israëlieten God weer gaan gehoorzamen. In al zijn doen en laten zal hij op de profeet Elia lijken. Hij zal slechte mensen leren om goed te leven. Zo zal hij het volk van Israël klaar maken voor de komst van de Heer.’ ( vs 11-17)
Zacharias geloofde het niet meer, zijn geest was donker geworden. Hij had zijn ongelovige reactie met het verlies van zijn stem moeten bekopen. Maar terwijl zijn laatste woorden bitter waren ( Lucas 1 : 18) waren zijn eerste nieuwe woorden vol troost, Geest en leven. ( vs 68) God had de les in het leven van Zacharias op glorie en eer laten uitlopen. Gods straf was geen oordeel, zoals dat in het leven van Elymas de tovenaar was geweest. ( Hand. 13: 11, 12). Ondanks zijn ongeloof bleef Gods liefde voor Zacharias onverminderd en bleek Zijn genade groot.
Het had zo anders kunnen zijn. Ik stel me voor dat Zacharias was geknield en de engel sprakeloos van blijdschap had aangehoord. Dat hij ‘ Amen! ‘ had gezegd. De engel had hem dan waarschijnlijk nog gezegend en nog meer bemoedigende woorden tegen hem gezegd. Zacharias had vervolgens vol stralend licht naar buiten kunnen lopen om de menigte die op het tempelplein wachtte de komst van de Messias aan te zeggen. God volvoerde gelukkig Zijn raad dwars door menselijk ongeloof heen.
Voor ons is het een les, om te vertrouwen op Gods beloften. Hij wil dat we Hem volledig vertrouwen en in Hem geloven. Wie blindelings op Hem vertrouwt, kan God in zijn leven laten doen wat Hij van plan is. Er bestaat geen rijker leven dan een leven aan Zijn hand.