Collin smeet de sporttas op de grond terwijl hij zijn mobiel pakte. Achtenvijfig appjes gemist. Terwijl hij een cola uit de koelkast nam las hij snel zijn berichten door. Vanavond bij Ural kan niet doorgaan. Training vrijdag afgezegd. Morgen een vragenlijst invullen voor het gesprek met de studieloopbaanbegeleider. De berichtjes van de anderen liet hij even zitten. Behalve de app van Juana. Juana ging hem voor alles. Juana was elke dag de eerste en de laatste die hij appte. Het liep niet zo lekker met haar op de unie. De laatste toetsen hadden te weinig studiepunten opgeleverd. Het was maar de vraag of het eind van het jaar ook niet het einde van haar bachelorstudie zou betekenen.
Een nieuwe app bliebte binnen. Het was ma. Ze moest overwerken. “ In de vriezer ligt nog van alles Collin. Zet het niet te lang in de magnetron alsjeblieft! ” Onwillekeurig grinnikte hij even en dacht aan het ontplofte ei.
Welja, hij zou zo wel kijken. Aankomend weekend ging hij naar zijn vader in Utrecht. Hopelijk zouden ze het gezellig hebben en was Anouk er niet bij. Anouk was de vriendin van zijn vader, ze had twee jonge kinderen meegebracht toen ze bij pa introk. Sindsdien was het niet meer zoals het geweest was. Vroeger, toen alles nog gewoon was en Rania, pa en ma en hijzelf gelukkig waren. Nou ja, gelukkig? De ruzies waren er toen eigenlijk ook al. De gesprekken die plotseling afbraken als hij binnenkwam. De deuren die harder dichtknalden dan noodzakelijk was. De weekjes Center Park die niet zo leuk waren als ze gehoopt hadden omdat ma huilend haar bed inkroop. Collin zuchtte.
En nu was opa dood. Lieve opa met zijn twinkelende ogen, zijn pijpje en tijd. Collin kon zich niet herinneren dat opa er niet was als hij hem nodig had. Eigenlijk was hij ook nooit ziek geweest. “Een hartstilstand” zei de dokter. Zaterdag was de begrafenis. Het was iets waar hij enorm tegenop zag. Opa had altijd iets met God gehad. Vroeger was pa ook zo. Elke zondag ging hij naar de kerk. Maar daar had hij al jarenlang afscheid van genomen.
Zouden pa en ma er samen heengaan? Ma veranderde altijd helemaal als ze hem zag. Ze werd afstandelijk en kil. Een hopeloze situatie als je er over nadacht. Collin zuchtte opnieuw.
Het meest moeilijke vond hij dat over God. Hoe kon God het goedvinden dat er zoveel ellende was in de wereld om hem heen? Waarom ging alles fout?
Nieuwe appjes leidden Collins gedachten af. Hij beantwoordde de belangrijkste, zette een pizza in de magnetron en stelde die in op ovenstand. Terwijl de pizza goudbruin werd, zette hij een bord klaar en pakte zijn laptop. Vanavond moest de laatste opdracht af, die kon nog tot middernacht ingeleverd worden. Dat zou hem nog moeite genoeg kosten.
Die nacht kon hij niet slapen. Hoewel de opdracht keurig ge-upload in zijn portfolio stond voelde hij zich allerminst tevreden. De gedachten maalden door zijn hoofd.
Opa kwam hem voor de geest. Zijn vriendelijke gezicht. Blijde ogen en een mond die vaak iets zeiden over God. Dat zou hij nu nooit meer horen. Een klein ongerust gevoel nestelde zich in zijn hart. Wie zou hem ooit nog iets over God kunnen vertellen? Hij kende verder geen mensen zoals zijn opa. Van die echt gelovige mensen waar je zeker van wist dat hun geloof niet fake was. Opa gaf er ook niets om dat hij zijn vragen stelde. Hij schrok totaal niet toen Collin hem verzekerd had dat God er niet was.
Een glimlach verhelderde het ernstige nadenken. Opa`s lievelingslied! Hij begon het steevast zachtjes te zingen voordat ze verder discussiërden.
