“ Hoe kan ik weten of dit waar is?” vroeg Zacharias zich hardop af. Het was dezelfde vraag die Abraham ( Gen. 15: 8 )Gideon ( Richteren 6: 17) en Hizkia ( 2 Kon. 20: 8 ) gesteld hadden. Maar Zacharias was een priester na de inzettingstijd van Mozes! Hij bevond zich dagelijks in de tegenwoordigheid van God! Van hem mocht verwacht worden dat hij de stem van Zijn Meester herkende zoals een vriend die van zijn vriend herkent. Terwijl de Heere geduld gehad had met Zijn andere zonen, rekende hij Zacharias dit ongeloof zwaar aan.
“ Ik ben al oud, en mijn vrouw is ook al op leeftijd “ ging Zacharias verder. Vergeten waren de innige gebeden die hij samen met Elizabeth uitgesproken had. Al die jaren van onvervuld verlangen knoopten zich samen in deze twee korte zinnetjes. Het hoefde niet meer, het was te laat! Gods tijd? Nu nog? Onmogelijk.
“ Ik ben Gabriël, die voor God sta!” zei een dringende stem. Deze naam had Zacharias moeten overtuigen van de betrouwbaarheid van het Nieuws! Gabriël was dezelfde Engel als degene die de boodschap van God eens aan Daniël had overgebracht en uitgelegd. Gabriël, die Daniël overeind geholpen had toen hij verbijsterd en verschrikt was over de toorn van God die de eindtijd zou kenmerken. De engel die zich altijd in de tegenwoordigheid van de Heere bevond! Ongetwijfeld moest er glans en majesteit genoeg van hem uitgegaan zijn om geen seconde te twijfelen!
“ Ik verkeer in de tegenwoordigheid van de Ontzagwekkende! Ik ben door Hem uitgezonden om je dit goede nieuws te brengen. Maar omdat je geen geloof hecht aan mijn woorden – die waar en zeker zijn – zul je niet kunnen praten tot op het ogenblik dat Gods belofte in vervulling zal gaan.” besloot Gabriël. Op hetzelfde moment was hij verdwenen.
Verwezen bleef Zacharias een moment staan, doodstil en zwijgend. De tijd van het reukoffer was allang voorbij. Een onrustig gemompel op het tempelplein deed hem tot bezinning komen. De mensen! Ze vroegen zich af waarom hij zo lang in het heiligdom bleef. Hij snelde het heiligdom uit, de menigte tegemoet.
Buiten gekomen opende hij zijn mond om de zegen van God uit te spreken. Maar zijn stem weigerde elke dienst. Er kwam geen geluid uit zijn keel.
Even viel een doodse stilte over de menigte. De mensen begrepen dat de priester in het heiligdom een visioen gezien had. De gebarentaal van Zacharias maakte hen duidelijk dat hij niet kon spreken. De reukofferdienst eindigde woordloos, iedereen keerde onverrichterzake terug naar vanwaar hij gekomen was.
Zacharias vervulde zijn tempeldienst. Waarschijnlijk had iedereen ontzag voor hem vanwege het veronderstelde visioen. Maar eigenlijk voldeed hij niet meer aan de eisen die de wet hem stelde. Een priester mocht geen lichamelijk gebrek hebben, en Zacharias was zijn stem volkomen kwijtgeraakt. Zwijgend inde hij de tienden, bracht slachtoffers en pleitte in een geluidloos gebed voor het volk dat aan zijn priesterlijke zorgen was toevertrouwd. Zwijgend keerde hij terug naar huis. ( Lucas 1)
