Vanavond nog even heel gauw inschrijven bij het gemeentehuis.Toen de jongens kwamen dachten we aan zoveel dingen dat we dat vergaten. Eindelijk komt het er van.
Ze rennen wat rondjes door de grote hal, tappen een bekertje drinken. Proberen de stadscomputer uit.
Als we aan de beurt zijn legt Jamy zijn kin op de balie en kijkt met nieuwsgierige ogen wat er allemaal geregeld wordt. Ze vinden het best wel leuk!
Komt er nu post voor hen? Wow. Interessant!
Ze rennen alle trappen van het stadhuis op en af voor ze in de auto zitten.Geven elkaar nog snel hier een duw, haken elkaar pootje daar.
Op de terugweg hoor ik een zucht. “ Ik weet wel hoe het komt hoor. Het is mijn schuld. Ik luisterde steeds niet. Mama kon mij gewoon niet aan. “
“ Het was niet jouw schuld kerel. “ zeg ik rustig. “ Zul je dat nooit meer denken? Jij bent nog maar een kind. Kinderen kunnen er niks aan doen als het fout gaat thuis. Als het fout gaat met hun papa en mama. Je wist niet hoe het anders moest.”
“ Nee ik wist niet hoe het anders moest ” zegt hij met een zucht. Er loopt een kleine traan langs zijn neus. Ik wrijf die traan zachtjes weg.
