Aanstaande zaterdag komt er een pleegkind bij in ons gezin. Samen met zijn vorige pleegouders regelen we de overkomst. Het moet zo soepel mogelijk verlopen. Verhuizen is al moeilijk genoeg.
Vanmorgen bespraken we de achtergronden en het waarom.
Lief en leed passeren de revue, ik zie ze samengebracht in een mooi fotoalbum. Een lief en vrolijk gezichtje. Een gezin waar niets aan lijkt te mankeren.
En toch. Zoveel. Alles.
Wat zal zijn toekomst brengen?Zal het klikken tussen hem en Elisa, ons andere pleegkind?
Met Elisa gaat het niet zo goed op dit ogenblik. Ze heeft een half jaar geleden haar vader verloren. Naast al het andere was het de druppel die de emmer deed overlopen. In plaats van bijna volwassen, is ze veranderd in een klein meisje dat niet eens meer zelf een gesprek kan voeren met haar voogd.
Hebben wij deze twee kinderen méér te bieden dan de eigen ouders? Zal het lukken om balans, blijdschap en liefde in hun leven nieuwe betekenis te geven?
De Heere weet het. Terug naar huis met vierkante verhuisdozen vol kinderleven. Een nieuwe toon in Gods melodie.
Ik fluit een vrolijk liedje. De zon schijnt.
