“ Klaar om te wenden? Ree!” Roept mijn jongste luid. Er volgt harde actie! Zeilen klapperen, stemmen en geroep. Iedereen weet precies hoe het moet, maar toch zijn ze het niet met elkaar eens. Ik hoor het lachend aan en weet ook precies hoe het moet, dankzij het zeilbrevet dat ik ooit gehaald heb. Maar ik zeg niets.
Eergisteravond kwam hij de trap op gestormd. Ik sliep, ze zijn vaak laat als ze vanuit hun studentenstad naar huis komen. Pa waakt wel en haalt ze van het station, al is het na middernacht. “Mam, mam, slaapt u al? Ik moet u iets vertellen, het is fantastisch!” Zijn hele gezicht straalt. Zou hij een promotieplaats hebben of iets dergelijks? Of zouden ze gaan trouwen?
Hij breidt zijn armen wijd uit en roept het uit: “ Jezus leeft! Ook voor mij! Ik weet het zeker mam!”
Ik barst in tranen uit. Frans staat er blij naast. We hervinden ons op de bank met onze armen om elkaar, hand in hand. Hij vertelt. Hoe moeilijk hij het had. Zoveel twijfel, scepsis en ongeloof. De hele winter had hij vragen gesteld aan de predikant van zijn wijkgemeente. Uiteindelijk had deze hem een buddy toegewezen. Een wijze oudere man. Zendeling geweest. Samen baden ze, hij kon er altijd terecht. En zo werkte God langzaam in zijn hart aan al zijn vragen. Totdat de Heere zelf antwoord gaf terwijl hij het Woord hoorde. “ Nu begrijp ik niet meer waarom iedereen niet dolblij is die Zijn stem gehoord heeft! “ roept hij. Ja, dat is ook beschamend. Maar hij is nog zo jong!
Als ouders weet je veel maar ze leven ver van je vandaan. Hun studies roepen vragen op. Levensvragen. Ethische vragen. Hartevragen. Als jongetje van drie jaar vroeg hij na elk avondgebed of hij nu eindelijk een “nieuw” hart had. En hoe hij dat kon weten. Uiteindelijk wezen we hem op Samuel, die de stem van de Heere ook moest leren verstaan.
Zijn hele levensweg ligt nog voor hem, naar de mens gesproken. Zal hij standhouden wanneer de satan hem gaat ziften? Samen danken we, maar bidden ook.
Hoe machtig is Zijn Naam op de hele aarde!
Ik leg de namen van mijn
kinderen in Uw handen.
Graveer Gij ze daarin met
onuitwisbaar schrift.
Dat niets of niemand ze meer
ooit daaruit kan branden,
ook niet als satan ze straks
als de tarwe zift.
Houdt Gij mijn kinderen vast,
als ik ze los moet laten
en laat altijd Uw kracht
boven hun zwakheid staan.
Gij weet hoe mateloos
de wereld hen zal haten,
als zij niet in het schema van
de wereld zullen gaan.
Ik vraag U niet mijn kinderen
elk verdriet te sparen,
maar wees Gij wel hun troost,
als ze eenzaam zijn en bang.
Wil om Uws naams wil hen
in Uw verbond bewaren,
en laat ze nooit van U vervreemden,
nooit, hun leven lang!
Ik leg de namen van mijn
kinderen in Uw handen.
Amen.
