Maria was teruggekeerd. Na het wonderlijke samenzijn met de hoopvolle Elisabet en de zwijgende Zacharias was zij met een bemoedigd hart naar Nazaret in Galilea gereisd.
De beide vrouwen – elk in het bijzonder door God geleid – droegen hun zwangerschap uit. Toen de dag van haar bevalling was aangebroken bracht Elisabet een zoon ter wereld. Het bijzondere nieuws ging als een lopend vuurtje door de omgeving. Buren en familieleden hoorden hoe goed de Heere voor haar was geweest, iedereen was ontzettend blij.
Eenmaal had God aan Mozes elk detail rondom de geboorte van een kind precies uitgelegd.
“ Als een vrouw een kind baart zal ze zeven dagen lang onrein zijn. Zij mag geen enkel gewijd voorwerp aanraken en ook niet naar het heiligdom van God gaan. Als zij de vrouw van een priester is mag zij het heilige voedsel dat voor de priester en zijn gezin is niet eten. Op de achtste dag na de geboorte moet het kind besneden worden. “( Lev.12: 1 – 2 ) Toen deze achtste dag was aangebroken kwamen alle buren en familieleden naar het ouderlijk huis van het pasgeboren kind om de rituele handeling te verrichten.
Zoals de traditie – die bij de Joden een dicterende rol had – voorschreef, wilden allen het kind naar zijn vader vernoemen. Wie beschrijft de diepe verbazing van de besnijdenisgasten toen Elisabet haar mond opende en zei: ” nee ! Zijn naam zal JOHANNES zijn! “
Sprakeloos keek iedereen naar vader Zacharias. Alweer zoiets bijzonders! Het hield maar niet op! Elisabet, er is werkelijk niemand in je familie die zo heet!”
Omdat er met Zacharias niet te praten viel wenkten zij hem dichterbij en vroegen hem naar een oplossing. Op de één of andere manier moest hij hen duidelijk maken wat er met de uitgesproken wens van Elisabet gebeuren moest!
Zacharias was vaardig geworden in het communiceren zonder stem. Hij nam een schrijftablet in de hand en schreef daarop: “ JOHANNES IS ZIJN NAAM. “ Intens verbaasd keken de gasten elkaar aan. Verwonderd dat de vader en de moeder dezelfde naam voorstelden. Sommige overleveringen geven aan dat we hieruit moeten opmaken dat Elisabet onafhankelijk van haar echtgenoot van deze naam op de hoogte was.
Nu was Gods tijd aangebroken! De verlamming van de tong en mond van Zacharias werd ongedaan gemaakt! Zacharias begon te spreken, en loofde God! Diepe indruk vervulde de harten van alle luisteraars en in heel het bergland van Judea werden deze gebeurtenissen besproken. Verbazing en vrees ( Lucas 1 : 63 ) overal! Denkensstof voor iedereen. ( vs 66 ) De schrijver Lucas maakt met deze woorden duidelijk dat de hand van God reeds in dit kind aanwezig was.
Hoe zou het verder gaan met het jongetje Johannes? De machtige hand van de Heere beschermde het, daarvan was iedereen overtuigd. In de naam van zijn God legde Zacharias de betekenis van de bijzondere geboorte van zijn zoon uit.
“ Geprezen zij de Heere, de God van Israël!” riep hij en barstte uit in een jubelzang: “Hij heeft Zich om Zijn volk bekommerd en het verlost!”. Een diepe betekenis ging achter deze woorden schuil Het volk Israël had de stem van God bijna altijd in diep verdriet en in diepe boosheid om hun zonden moeten beluisteren. Maar nu jubelde God Zelf mee in de woorden van de profetie.
Het zou gaan om een verlossing van de zonden die de Heere dertig jaar later door de dood van Zijn Zoon Jezus Christus aan het kruis van Golgotha waar zou maken.
Het zou daarbij óók om een politieke verlossing gaan( vs 71 – 72 ) die tevens een sociale bevrijding zou inhouden. ( vs 52 – 53 ) Het Oude Testament had dit reeds voorzegd in Jesaja 61: 1 .
Door de vergeving van de zonden zou de Heere God Zijn kinderen ontzettend blij gaan maken! Niet langer zouden zij gebukt hoeven te gaan onder de last van de toorn van God!
Integendeel, zij mochten óók uitbreken in luid gejubel! Ondanks het feit dat de sociale en politieke verlossing op het eeuwige leven duidden omdat de verlossing niet eerder zijn eeuwige karakter in vervulling zou doen gaan.
Een hoorn van kracht en redding lagen er in de ongewone geboorte van Johannes besloten! Een hoorn is een symbool van kracht en onbreekbaarheid. (psalm 132: 17 ) Zo krachtig en onbreekbaar zou de Verlosser, de Heere Jezus zijn! En het huis van David werd aangewezen als het uitverkoren geslacht, lang geleden reeds door God Zelf aangewezen.
Alle reeds lang gestorven profeten hadden het unaniem verkondigd: de barmhartigheid van God zou het volk Israël van al zijn haters verlossen. Elke handeling van de Heere kwam voort uit Zijn grote barmhartigheid en uit Zijn diep medelijden met de ellende die de zonde teweeg had gebracht. Er zou een tijd komen dat de kinderen van God toegewijd en oprecht hun God zouden gaan dienen. Zo toegewijd en zo oprecht dat ze geen ogenblik meer buiten Zijn heerlijke nabijheid zouden verkeren!
Het kind Johannes moest een profeet worden! Zijn woorden sneden diep in de harten van velen en zouden het volk van Israël met hun zonden bekend gaan maken. Maar daar zou het niet bij blijven! De vergeving van de zonden en de liefdevolle nabijheid van God óók! Het stralende Licht, de Verlosser, de Messias!
Dit stralende Licht zou verschijnen aan allen die nog in duisternis en in schaduw van de dood verkeerden. Dit Licht zou het volk van God naar de beloofde en lang verwachte verlossing leiden. En zovelen als er kinderen van God mochten worden zouden de ogen openen in een heerlijke blijdschap.
Vrede, volheid van leven stroomden het leven van al die mensen binnen. Vrede die de rechtvaardigheid in de verhoudingen tussen de mensen en met God herstelden.! “ ( Rom 14: 7 – 8)
Ademloos zweeg de stem van Zacharias. Zijn woorden echoën na, alle eeuwen door! De echo doorbreekt Anno 2017 met de kracht van de Heilige Geest de oren van elk die het horen wil.
