Studenten geneeskunde hebben het zo druk als wat. Hoewel voor ons ouders hun leventje over rozen lijkt te gaan, spreekt de werkelijkheid dit soms tegen. Naast het studeren hebben ze een baan. Het liefst één waarbij ze praktijkervaring opdoen, zoals op een poli, of EHBO post. Eerst brengen ze daar koffie en thee rond en maken de keuken schoon. Later prikken ze bloed, en ontvangen patienten. Ze zijn ambassadeurs en reizen langs scholen om kinderen tijdig enthousiast te maken voor de studie en het beroep. Maar het toetstempo is hoog, de leerstof ingewikkeld en veel. Deze week een toets over de leerstof van de afgelopen drie jaar. Allerlei casussen zullen het uiterste van hun beoordelings- en inschattingsvermogen vergen. Dikke readers vergezellen hen overal. Ik pak er één op en lees wat hier en daar. Ongelooflijk, zit dat allemaal in hun hoofd? Ideaal is het dat Niek samen met zijn vriendin dezelfde studie volgt. Nog idealer lijkt zijn nieuwe onderkomen. Het vorige was een zolderkamer in een anti-kraakpand. Niet echt gezellig. Een groot voor – oorlogs huis midden in Rotterdam Zuid. Ingewikkelde trappen met overal deuren en gaten. We zijn samen naar Ikea gegaan om de inrichting af te maken. Supergezellig, het beroemde menu van Zweedse gehaktballetjes met cranberry saus als afsluiter. Het bijpraten van hart tot hart als kadootje. We kochten kant en klare nep – vetplantjes want die zouden er nooit smachtend bijstaan. Een gezellige kamer werd het, maar wel een beetje eenzaam. Op de stoep hing vaak een weedluchtje, en allerlei ongure types zwierven er rond. Je kind moet overal bewaard worden. Het mooie was weer dat er vlakbij een uitnodigende kerk midden in de buurt stond. Zodanig dat ze er een winterlang catechisatie volgden, en goede gesprekken hadden over de moeilijke levensvragen.
Sinds zijn verhuizing is het er wat wonen betreft veel beter op geworden! Hij woont nu in een leuk nieuw huis samen met twee andere studenten van hetzelfde leerjaar. Het gezamenlijke blokken wisselt zich af met het samen lui uitzakken na afloop van een tentamen Voor een studentenonderkomen ziet het er redelijk netjes uit. Geen fornuis dat er als het beruchte zwarte Magica apparaat uitziet, maar een tamelijk opgeruimde keuken. Geen vuilniszakken op een rij die met een vreselijke lucht waarschuwen dat ze niet binnen maar buiten horen te staan, zoals we bij onze dochter in het studentenhuis in Utrecht met afgrijzen zagen. Daar woonden 10 studenten bij elkaar. Het was er vreselijk gezellig, maar netjes….
Er stond tegenover dat je nergens leukere en aardiger mensen kon treffen. Dokter, psycholoog of theoloog hoefden nooit direct geraadpleegd te worden, want er was altijd wel iemand in huis die bezig was zich in deze materie te bekwamen en eerste hulp kon bieden.
Een goed christelijk studentenhuis is als een warme deken voor een eerstejaars!
De enige ellende in die studentensteden is het steeds opnieuw de weg vinden naar al die wisselende onderkomens. Routeplanners zijn handig maar niet voorbereid op wegomleggingen, veranderde verkeerssituaties of onverwachte verhuiswagens die de hele breedte van de weg in beslag nemen. Zuchtend zie ik dat het “ even “ langsrijden toch al weer een uur extra in beslag genomen heeft. Frans had het nog zo gezegd, maar een verlangend moederhart is niet tegen te houden.
Eenmaal gearriveerd is alle leed geleden! Daar zitten de helden. Ze gooien hun readers aan de kant, en we kletsen over studies en verkeringen, tropenreizen en infectieziekten, over tentamens en maaltijden, vaders en moeders en nog van alles. Eigenlijk niet te geloven hoe volwassen ze zijn, en hoe fijn ze het hebben met elkaar.
Als ik naar huis rijdt fluit ik dankbaar een vrolijk liedje, het lijkt alsof het gewoon goed komt met die kinderen! De Heere zal voor ze zorgen.
