In de voormalig oude Hofburg van de Oostenrijkse keizers is bescheidenheid een onbekend begrip. In één van de indrukwekkendste schatkamers ter wereld lijkt het alles goud wat er blinkt! Er fonkelen kostbare edelstenen op de meest fantastische kronen. Het middelpunt van alle aandacht vormen de belangrijkste kroonjuwelen uit de Middeleeuwen. De insignia en sieraden van de rooms-katholieke kerk, met de rijkskroon en de heilige lans bevinden zich daar. Bijzonder indrukwekkend zijn ook de kroon van Rudolf II, de latere keizerskroon van Oostenrijk ( 1602), de Bourgondische schat uit de 15e eeuw en delen van de schat van het Gulden Vlies, een bijzonder hoogstaande ridderorde waarvan alle leden tot de Europese adel behoorden.
Bewapend met een handige audio-guide lopen we door de verschillende vertrekken van de Hofburg. We zien de mooiste serviezen en het meest exclusieve tafelbestek aan onze ogen voorbij trekken. Overal is een geschiedenis aan verbonden. Het rijke hofleven wordt geïllustreerd door serviezen die verkozen werden voor dagelijks gebruik, voor huwelijks- of voor staatsaangelegenheden. Schitterende decoraties, gouden wapens, bloemen- en fruitmotieven of jagerstaferelen sieren de onafzienbare hoeveelheid borden, vingerkommetjes, terrines, en schalen. Het wordt ons intussen wel duidelijk dat de beroemde keizerin Sissy niet zo gelukkig was als het op de afbeeldingen lijkt. Ze heeft ook niet bijzonder genoten van de maaltijden op het luxueuze servies omdat ze zich aan de strengste dieëten hield om haar schoonheid en haar slanke lijn te behouden. Dat neemt niet weg dat we de bijzondere deskundigheid en het vakmanschap waarmee de diverse serviezen vervaardigd zijn bewonderen.
Vervolgens slenteren we genietend door de zalen van de Hofburg. Dit paleis was vanaf de 13e eeuw tot 1918 de residentie van de Habsburgse aartshertogen van Oostenrijk. De Hofburg was de zomerresidentie. De vele schilderachtige kamers herinneren aan een tijdperk dat voorgoed voorbij is.
De dag daarna nemen we de metro naar het winterpaleis van de Habsburgers, Schloss Schönbrunn. Dit slot is nog indrukwekkender. Het is niet zomaar een paleis, het is een kunstwerk dat in totaal meer dan 1440 kamers telt!
Aan het begin van de 17e eeuw gaf keizer Leopold I Bernhard Fischer, een excellente barokarchitekt de opdracht om een nieuw keizerlijk slot te bouwen. Op de plaats van het oude gebouw, dat in de oorlog met de Turken in 1643 zwaar beschadigd was geraakt, moest een nieuw slot komen dat een machtige Europese dynastie waardig was.
Zo werd vijftig jaar later slot Schönbrunn onder Maria Theresia een keizerlijk middelpunt van het hoofse en politieke leven van de adel. Veertig van de 1441 kamers zijn voor het publiek opengesteld. Hoewel we al vele koninklijke paleizen bezichtigd hebben, raken we onder de indruk van het vakmanschap van de makers en van de kostbaarheid van de materialen. Ze kwamen van over de hele wereld vandaan om dit imposante gebouw te vervaardigen.
Na zoveel luxe en elegantie is het goed om aan de buitenkant van het paleis de schitterende tuin te verkennen. Via romantische rozenbogen komen we bij schitterende beelden uit het neo-classisme aan. Een stroming in de kunst waarin opnieuw de vermeende puurheid van de klassieken werd nagestreefd. Men richtte zich met name op de bouwkunst van de oude Grieken en Romeinen. Allerlei mythologische figuren herinneren ons aan de klassieke verhalen uit de oudheid.
Aan het eind van de dag is het ons duidelijk dat het leven aan het hof er aan de buitenkant fantastisch uitzag, maar dat het in werkelijkheid bijna nooit gelukkig was. Veel vorstelijke personen waren eenzaam. Het leven aan de hoven werd door etiquette en hofceremonieel geregeerd. Een stelsel van regels, rituelen en gebruiken dat in de loop der eeuwen steeds uitgebreider en ingewikkelder werd.
In het begin van haar huwelijk probeerde bijvoorbeeld de op één na laatste keizerin Sissy aan de verwachtingen van het hof te voldoen. Steeds meer begon zij echter te lijden onder het verlies van haar persoonlijke vrijheid. Haar baby`s werden opgevoed door anderen. Ze verloor twee kinderen aan de dood. Uiteindelijk werd zij door een anarchist om het leven gebracht. Een triest einde van een wereldberoemde schoonheid.
Aan het eind van de zonovergoten dag nemen we de U-Bahn naar het stadscentrum. We lopen de boekhandel binnen om tussen de boeken te snuffelen en wat geliefde Duitse schrijvers in onze koffers te stouwen. Ze kunnen er nog net bij!
We schuiven blij en tevreden de trein in. Het landschap glijdt als een droom aan ons voorbij. Geweldig mooi, een dochter te hebben, zoals die van ons. Dankbaarheid vervult mijn hart.
TkAfmhdaMCN