Bloggen onderweg 2024
30-7-2024
Vandaag wordt het een snikhete dag, zeggen de weerberichten. Zodra we het metrostation binnenkomen merken we meer verontrustends. Het wemelt van de beveiliging en politie. We boemelen naar de opstapplaats voor de bus die ons naar La Ciotat zal brengen.
Als we de roltrappen van het metrostation verlaten en knipperend tegen het felle daglicht buiten staan, horen we sirenes en zien nog veel meer beveiliging. Tijd om het nieuws te raadplegen. Er is een verdacht pakketje in de metro gevonden, mogelijk een explosief.
Terwijl Frans zijn mobiel bekijkt om vast te stellen waar we heen moeten, kijk ik bewonderend naar de enorme macht van veiligheidsmensen die in de hitte met een uniform hun werk doen. Daarbij blijven ze uiterst voorkomend als je informatie vraagt over de calamiteit. Respect!
De bus naar La Ciotat is heerlijk koel en de kustroute schitterend. Ik wil graag in de archieven van La Ciotat duiken omdat er volgens de geschiedenis veel Joden vanuit deze stad gevlucht zijn naar Israël of geëmigreerd naar Amerika. Ik ben ontzettend benieuwd of mijn aannames kloppen. Bij het Syndicat d`Initiative geven ze ons het adres van de Mairie, het gemeentehuis waar archieven moeten zijn, en van twee andere musea die meer vertellen over het verleden.
Ik prepareer de vragen die ik wil stellen – in het Frans. Gelukkig begrijpen ze me bij het gemeentehuis! De dame achter de ontvangstbalie is aardig. Ze grijpt haar mobiel en begint te telefoneren. In rad Frans legt ze mijn komaf en het doel van mijn bezoek voor aan een nog radder sprekende stem aan de andere kant van de lijn. Nadat ze het gesprek beëindigd heeft, nodigt ze me uit haar te volgen en gaat ze voor naar de kelders van het gebouw. Spannend!
Een brede deur wordt ontgrendeld. We lopen door de poort en bevinden ons in een soort voorruimte die door vensters afgescheiden is van het archief. Tot mijn verbazing bevindt zich daarachter een ruimte van zo’n 500 m2 tot de nok toe gevuld met mappen en boeken. Achter een van de vensters ontwaar ik twee dames. Ze komen naar ons toe en geven een hand. Nadat ze mijn vragen hebben aangehoord, worden ze gelukkig net zo enthousiast als ik! Ze vinden het super dat ik schrijf en gaan op zoek naar materiaal dat mij van dienst zou kunnen zijn. Ze verdwijnen achter een tweede deur waarop staat dat onbevoegden er absoluut niet in mogen. Ik blijf dus op afstand en wacht op de dingen die komen.
Die komen in de vorm van een aantal grote dikke mappen en multobanden. Mijn hart slaat een tikje sneller. Zou ik iets vinden dat bruikbaar is voor mijn schrijfsels? De vriendelijke dames bieden mij een tafel en een stoel aan met de verzekering dat ik hier mag blijven om te lezen en te kijken of er iets van mijn gading bij is.
Dat hoeven ze geen twee keer te zeggen. Ik blader in een map die : ‘La Seconde Guerre Mondiale’ heet. Er is nog een map: ‘la Libération’ en een met de woorden : ‘la Résistance’. Te gek! Overal vergeelde krantenartikelen en handgeschreven documenten. Er is zelfs een boekje over de oorlog dat een inwoner van la Ciotat in het heetst van de strijd geschreven heeft. Al lezend en bladerend wordt het mij duidelijk dat de inwoners de oorlog niet neutraal aan zich voorbij hebben laten gaan, integendeel! Het stadje is een centrum van georganiseerd verzet tegen de Nazis geweest. Ik blader en lees. De geschreven artikelen zijn lastig te begrijpen. De documenten die uitgetypt zijn niet. Ik kan hier maar even zijn, daarom beperk ik mij tot een document dat het verloop van een familieleven beschrijft tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog. Tragisch detail is dat bijna niemand de oorlog heeft overleefd. Gepakt door de Gestapo, gemarteld en gedood terwijl ze niets anders wilden dan het leven redden van onschuldige burgers en een kwaad bestrijden dat zijn weerga in de geschiedenis niet gekend heeft.
De vriendelijke dames kopiëren een bladzijde uit een boek en het document voor mij. We maken een foto en geven elkaar een hartelijke omhelzing. La France et la Hollande sont réunis dans la mémoires d`une guerre terrible.
Ik verlaat blij het gemeentehuis. Eerst naar het strand nu, want het is bloedheet.
