Het blad was maar half beschreven toen ze het inleverde. De doorgestreepte passages waren foutloos. Ik keek van de strepen in een paar onzekere ogen. Waarom? Een bevende onderlip, tranen ook zomaar ineens. De volgende klas moest aan het werk gezet, anders zouden ze tijd te kort komen voor hun toets. Ik schermde haar zo goed mogelijk af, zodat ze niets zagen en vroeg of ze in de pauze even terug wilde komen.
Daar kwam het verhaal. Uren geleerd, maar ineens een black out.
“Heb je dat vaker?”
“Ja, steeds vaker. Mijn vader heeft me overhoord, mijn moeder ook. Toen kon ik het!”
In mijn mailbox wist ik vragen die ze `s avond laat nog ingestuurd had. Ik vroeg zomaar wat, hoeveel broers en zussen ze had, welke hobby`s en of haar ouders de cijfers erg belangrijk vonden. Ze vonden het allemaal erg belangrijk, en ja, ze was de eerste, de oudste.
Ik hoorde hoeveel dit kind al deed in kerk, sport en werk. Hoe vol haar agenda, hoe hoog de verwachtingen. Presteren, de eerste zijn, in alles.
En zei: “ weet je wat het is. Jouw kennis is er. Net als een diamant. Het zit alleen in een dichte vuist. Helemaal verkrampt. Je moet eerst je hand open doen anders kan niemand jouw diamant zien.
We gaan het nog eens proberen. Je komt een keer extra bij me langs. Dan gaat het lukken, want je weet het.”
En ja, ze wist het. Ze kon het ook. We waren allebei als een kind zo blij.
