De wijk ligt er rustig en verlaten bij. Straatnummers boven de honderd geven aan dat er veel mensen wonen. Sommige tuintjes lijken mini wildernissen, andere zien er fris en verzorgd uit. De nummering begrijp ik nooit maar gelukkig kom ik wel altijd op het juiste adres aan.
De deur wordt opengedaan door een man in de leeftijd van mijn vader. Ietwat vermoeide ogen, waarachter toch altijd een sprankje humor gebleven is. Als je jaren achteréén mantelzorger bent, vergeet je jezelf vaak bewust. Omdat je niet gemist kunt worden, geen moment.
Dagen en nachten rijgen zich aan elkaar, de zorg om zijn dierbare vrouw verflauwt geen ogenblik. Een hersentumor werd vastgesteld, en na de operatie vielen functies uit, meer, en langer dan verwacht.
Jaren van revalidatie, van opknappen, van toch weer ziek worden volgden.
De kinderen staan altijd klaar, maar hebben ook hun eigen leven, hun eigen zorgen. Zolang je zelf alles voor elkaar krijgt, wil je niets liever dan samenzijn.
Ik kom de kleine, maar gezellige woonkamer binnen, en zie haar zitten. De haren zijn weg, haar gezicht toont de sporen die de tumor achterliet . Het enige dat hetzelfde gebleven is, zijn haar ogen. Donkere oplettende ogen, die zich nog niet veel laten ontgaan.
De tuin kijkt vrolijk om het hoekje en de grote bank ziet er comfortabel uit.
Met een vlakke stem vertelt ze mij over de gevolgen van de behandeling die ze moest ondergaan. Beslissingen die genomen moesten worden.
Als je aan de rand van het leven hebt gestaan, is sterven tastbaar.
Steeds opnieuw verlengt de Heere haar tijden. Ze revalideert in verzorgingstehuizen. Als ze daar ligt, ziet ze de wereld buiten het grote lichte raam verdergaan. Ze ziet hoe iedereen zich voortspoedt op de Weg. Ze ziet ze gaan, op zondag, maar niet naar de kerk. Dat doet haar verdriet, het zijn zielen voor de eeuwigheid geschapen, en ze gaan de verkeerde kant uit!
Vroeger was de stroom van levend water bruisend en springend in haar leven. Overal en voor iedereen stond ze klaar. Nu kan dat allemaal niet meer. Maar, God heeft haar nog steeds nodig! En zij Hem. De Bijbel ligt binnen handbereik, het kerkblad opengevouwen daarnaast. Elk artikel wordt gespeld. Nu eens deelt ze een mooie CD uit, heeft een goed gesprek met een verzorgster, en haar kleinkinderen komen op bezoek. Ongetwijfeld is dit een biddende moeder in Israël.
Mensen die God kennen, maar ook het leven, en het mooiste: mensen die genade kennen.
Wat is dit echtpaar van grote waarde voor de kerk!
Dankbaar ga ik naar huis.
