Max trouwde geen idealist. Zo wist ik al als bruid – vanuit mijn SPW opleiding – dat je het moederschap niet moet romantiseren. Kinderen zijn lang niet altijd leuk. En zeker ook niet altijd lief. Integendeel, wat kunnen ze ook onuitstaanbaar zijn!
We kregen een jongetje dat ADHD bleek te hebben, en een meisje met autisme. Alles werd anders in ons leven. En nooit zal het gewoon zijn. Niemals.
Gisteren was het prachtig weer, een stralend zonnetje deed mij besluiten om deze late zomerdag niet zomaar voorbij te laten gaan. Het Nollestrandje lokte. Met gezwinde spoed pakte ik de grote strandtas, viste de badlakens van de lijn – eigenlijk had ik ze gewassen om weg te bergen met de zomerspullen – en pakte hier en daar wat lekkers uit de kast. Over mijn schouder riep ik Ilse toe om haar emmertje en schepje op te zoeken in de garage. Vandaag zou het lukken om Max samen met Ilse en Paul zonder een enige wanklank op mijn heerlijke strandje te krijgen! Maar dit was toch nog te idealistisch gedacht.. Paul en Ilse kunnen maar moeilijk omgaan met veranderingen.
De knop kan niet zo snel omgezet worden in hun hoofd. Dat betekent: plotselinge ruzie als een uitslaande brand, gekrijs om niets, gemor, onbegrip en een ijzige sfeer op de achterbank van de auto. Het is 10 minuten rijden naar het strand. Voor we daar zijn heb ik de veranderde dagindeling aan hen uitgelegd. Een voorzichtige kinderlach geeft de middag haar kleur terug.
Ik zie aan de houding van Max dat hij niet aan het piekeren is geslagen en slaak inwendig een zucht van verlichting.
Mijn man heeft een chronische spierziekte, en is arbeidsongeschikt verklaard. Hij doet het huishouden en ik zorg voor het inkomen. Ik houd van mijn werk, maar toch had ik me alles normaler voorgesteld. Veel liever had ik de wereld gehad zoals mijn vriendinnen die beleven. Maar zo langzamerhand ben ik wel aan het anders zijn gewend geraak, de werelden van Max en mijn kids zijn voor mij één enkele, gewone wereld geworden. Die van ons. Hoewel het altijd op onverwachte momenten pijn blijft doen.
De dag na onze strandgang illustreert dat maar weer eens duidelijk. Woensdag is altijd druk op het werk.Om half zes haast ik mij naar huis, en hoop dat het eten klaar zal staan. Max verwelkomt mij met een pijnlijk gezicht. Geen spoortje van enige maaltijd te zien.
Een slechte dag gehad vandaag, stel ik vast. Zuchtend strik ik mijn schort om en verdwijn in de keuken. Een gemeen wrevelig gevoel dringt zich aan me op. Een soortje medelijden met mezelf. Ik moet op mijn tong bijten om mijn spijt geen woorden te geven. Hij kan er ook niets aan doen. In stilte schiet mijn gebed omhoog. “ Heere, laat me niet boos worden, en geef me de energie om alles toch te doen alstublieft. Wees mijn Kracht, mijn Geduld en mijn Helper!” Sneller als het licht is daar de kracht, de hulp en het geduld.
Het eten smaakt heerlijk en om 10 uur, als ik uitgeput op de bank lig, is het Max die een wijntje voor me inschenkt. Even lijkt alles gewoon, we sparren wat en Max is lief voor mij. Maar als de nacht valt, komt de slaap niet. Ik ben bang dat ik het niet goed doe.
Een vrouw hoort meer thuis te zijn. En de man moet sterk zijn en voor het inkomen zorgen. Toch? Zuchtte ik hardop? Want ook Max heeft zoveel vragen. Ik kijk even opzij en zie zijn lieve gezicht ontspannen in slaap. Zou de Heere het toch goed vinden zoals wij het doen? In het Koninkrijk van God is alles anders, zou dat ook hierin kunnen zijn? Minst is meest en kleinst is grootst, zwak is krachtig en onzeker is machtig.
Machtig als je niet kunt werken,
Geen spreekstof hebt over je carrière,
Groot als je niet in de kerkenraad kunt zitten,
Krachtig als je niet kunt voetballen met je zoon,
Geweldig als je de was draait.
Ik draai me om en val in slaap. Het is goed wat Vader doet.
OOK ALS JE HUWELIJK ANDERS IS BEN JE HARTELIJK WELKOM OP ONS HUWELIJKSWEEKEND!
