Ik leef in verschillende werelden. Dat is niet altijd zo eenvoudig.
Onze kids vertellen gebruind en gelukkig over hun zwerftocht door Europa. Een maand lang met een camper er op uit, wie wil dat niet? Ze hebben jarenlang gebuffeld zonder noemenswaardige vrije tijd en hebben een rustpauze echt verdiend.
Een 25-jarig huwelijksjubileum, gezellige bruisende familiebijeenkomst.
Een natuurwandeling van de kerk, heerlijk! Mooi! Goede gesprekken.
Leerzame kerkdiensten op zondag. Wat een zegen.
Op mijn werk voortgangsgesprekken met enkele cursisten.
Ik heb een tolk die Farsi spreekt. Eindelijk een kans om er achter te komen wat er nu precies aan de hand is. Meestal blijft het bij een google-translate-gesprek. Daarbij hef ik soms in wanhoop mijn handen en schrijf iets op van wat ik denk dat er gezegd wordt.
‘ Bent u in het land van herkomst nooit naar school geweest?’ informeer ik belangstellend. ‘Nee, nooit.’ Waarom niet?
‘Bij ons word je geslagen. Soms gewoon zomaar als je de klas binnenkomt. Je kan gepest worden door docenten en leerlingen. Ik ben nogal bang aangelegd. Dus ik wilde niet naar die plaats van angst en geweld. Ik heb nooit leren lezen en schrijven.’
Een andere cursist vertelt: ‘ Ik mis mijn vrouw al meer dan twee jaar. Het is niet veilig daar waar ze nu is. Ik ben zo bang om haar.’ Ik zie een stille traan.
Wat is het leven oneerlijk, denk ik bij mezelf.
Waarom zijn wij in een vrij en bijzonder rijk land geboren terwijl zoveel mensen het nodigste moeten missen?
Laten we maar niet te snel denken dat ons land vol is. Er is nog veel te veel leed dat wij kunnen helpen oplossen.