Handelingen 9: 1 – 8
Damascus was in de tijd van de Bijbel een grote stad in de Romeinse provincie Syrië. Zij lag ongeveer 250 kilometer van Jeruzalem vandaan. Het waren roerige tijden! De Heilige Geest was op de Pinksterdag in Jeruzalem uitgestort. Veel mensen waren tot geloof gekomen. Ze hadden hun zonden beleden en waren daardoor erg blij en gelukkig geworden. Elke dag kwamen ze trouw en eensgezind samen in de tempel. Ze braken het brood bij elkaar thuis en aten in een sfeer van eenvoud en vreugde. Ze loofden God en het hele volk was hen goed gezind. Elke dag kwamen er meer mensen bij die gered wilden worden en in het Geloof wilden delen.
Ongelooflijk jammer dat het geluk van de nieuwe leerlingen maar zo kort duurde. De hogepriesters en schriftgeleerden waren totaal niet blij met al die bekeerde mensen. Zij maakten een plan om ervoor te zorgen dat de leerlingen hun mond zouden houden over Jezus. Ze grepen de leerlingen vast en stopten hen in de gevangenis. Het had niets geholpen! Er kwamen nog steeds meer zondaren bij die zich bekeerden. Het werden er wel 5000! De Heilige Geest zorgde ervoor dat steeds meer mensen vervuld werden met het geloof. Zij vertelden vrijmoedig over de boodschap van God. Dat deden ze tegen ieder die het maar horen wilde! Jammer genoeg gebeurden er ook hele erge dingen. Stefanus werd gestenigd en vermoord. En er brak een hevige vervolging los tegen de gemeente in Jeruzalem. Alleen de apostelen bleven nog over, bijna alle andere mensen van de gemeente werden verspreid over Judea en Samaria. Een belangrijke persoon die de vervolgingen regelde was Saulus. Hij was een geleerd man die tot de orde van de farizeeërs behoorde. Dat waren mensen die de hele dag in dikke boekrollen zaten te lezen. Elk regeltje dat er in stond over hoe je moest leven, dat deden ze ook. Heel precies! Saulus haatte alle volgelingen van de Heere Jezus. Ze moesten allemaal van het toneel verdwijnen, liefst zo snel mogelijk. Hij ging naar de hogepriester in Jeruzalem. “ Zeg hogepriester, ik zou het erg op prijs stellen als u een brief voor mij zou willen schrijven.” zei hij. “ Dan ga ik met die brief naar Damascus. Ik weet dat daar veel volgelingen zijn van de Weg. Mensen die Christus volgen. Die mensen ga ik vangen. Ik neem ze mee naar Jeruzalem.”
De hogepriester vond het een uitstekend Plan en schreef vliegensvlug een brief voor Saulus. Voor elkaar! Saulus stak de brief in zijn zak en ging op weg naar Damascus. Het zou nu snel gedaan zijn met dat stelletje oproerkraaiers. Het was streng verboden om oproer te maken. En dat deden die christenen. Ze luisterden niet meer naar de farizeeërs en schriftgeleerden, ze luisterden alleen nog maar naar die Jezus Die ze nu net kwijt waren. Het probleem was dat er buiten Jeruzalem niets aan gedaan kon worden. Alleen het Sanhedrin in de Stad was bevoegd om dergelijke zaken te behandelen. Het was de enige plaats waar de Romeinen toestemming gaven voor rechtszaken.
Saulus` reis schoot al aardig op. In de verte zag hij de stad Damascus dichterbij komen. Nog even, en hij zou de mannen en vrouwen die hij zocht gevangen kunnen nemen, en meenemen naar Jeruzalem. Maar Gods plan was anders.
Als een donderslag bij heldere hemel flitste er een licht op! Het felwitte licht was oogverblindend. Saulus viel van zijn paard op de grond en zag niets meer. Stierf hij nu? Was het met hem gedaan?
“ Saul, Saul, waarom vervolg je Mij? “ klonk het in zijn oren. Het was de stem van de Heere Jezus Zelf! Maar dat wist Saul niet. Hij kende die Stem nog helemaal niet. Maar de Heere Jezus kende hem wel. “ Saul, Saul, waarom vervolg je Mij? “
“ Wie bent U Heere? “ vroeg Saul. “ Ik ben Jezus Die jij vervolgt. Sta op en ga de stad binnen. Daar zal je gezegd worden wat je moet doen.” zei de stem.
De mannen die met Saulus meereisden zagen het hele gebeuren sprakeloos aan. Ze hoorden de Stem wel, maar ze zagen niemand. Ze zagen hun aanvoerder op de grond liggen, de handen voor de ogen geslagen. Het felle stralende licht had hem blind gemaakt. Er was niets van zijn heldhaftige houding meer over. Hij moest bij de hand genomen worden om in Damascus te komen. Wat een andere intocht was dat, dan hij zich voorgesteld had!
