Lezend en nadenkend ontstonden er twee potentiële hoofdpersonen in mijn gedachten. Het bronzen beeldje van Nicholas Winton op het station van Praag inspireerde mij om een jongen en een meisje als hoofdpersonages te kiezen, het meisje moest wat ouder zijn dan de jongen. Ik begon voorzichtig te schrijven. Tijdens mijn bezoek aan het getto had ik een podcast te pakken gekregen die het verhaal van de synagogen en hun bezoekers tot leven bracht.
Dwalend door Praag, lezend over de Joden, en denkend over het verhaal van Nicholas, de redder van de kinderen, begon ik te schrijven. Eerst begon Raisa te leven. Ik schreef over haar Joodse leven en traditie, haar wortels en de liefde van haar ouders. De achting die ik voor de Thora voelde gaf ik woorden en kleur, zo voelde dat. Ik had een wijze schrijfcoach die mijn verhalen kritisch las. Hij gaf aan wanneer het verhaal teveel van dit of dat werd. Hij streepte soms resoluut een hoofdstuk weg, of liet mij karakters uitdiepen. Ik genoot en vond het schrijven een avontuur op zich. Ik wilde de kinderen zo uitbeelden dat het de lezer duidelijk werd hoe diep de wonden waren die de oorlog in hun leven geslagen had. Hun gedachten, hun psyche, over alles dacht ik na. Ik voerde gesprekken met overlevenden van een oorlog om het trauma dat ze met zich meedroegen te kunnen beschrijven. Maar één ding stond voor mij vast: het trauma zou niet het laatste woord hebben. Er moest nieuwe hoop geboren worden in mijn boek.
