Psalmen 6

Voor de koorleider. Bij snarenspel op de wijs van de achtste, een psalm van David. Heer straf mij niet in Uw woede, tuchtig mij niet in Uw toorn. Heb erbarmen Heer, want ik kwijn weg. Genees mij Heer, ik ben doodsbang. Ik vrees voor mijn leven. Hoe lang nog Heer, moet ik wachten? Keer terug Heer, spaar toch mijn leven. Toon mij Uw trouw en red mij. Want doden noemen Uw naam niet meer. Wie in het dodenrijk kan U nog loven? Moe ben ik van zuchten, elke nacht is mijn kussen nat. Mijn bed doorweekt van tranen. Mijn ogen zijn gezwollen van verdriet. Roodomrand van alles wat mij benauwd. Weg van mij, allen die kwaad doen! De Heer hoort hoe luid ik ween, de Heer hoort mijn roep om erbarmen, de Heer neemt mijn smeekbede aan. Beschaamd en doodsbang keren mijn vijanden om, in een oogwenk met schande bedekt. 

Net als de profeet Jeremia kunnen we van David zeggen dat hij een huilende profeet was. Psalm 6 is een klaaglied van zijn hand. Koning David componeerde het psalter toen hij in een bijzonder moeilijke periode van zijn leven was. 

In psalm 6 klaagt hij over zijn zieke lichaam, maar ook over de moeite die hij in zijn geest ervaren heeft. Na zijn roeping heeft de profeet/koning David veel last gehad van spot en smaad van de kant van allerlei vijanden. 

Het is duidelijk dat David zich in een bijzonder moeilijke periode van zijn leven bevond. Hij moest vluchten voor zijn zoon Absalom die een coup gepleegd had, en zijn leven bedreigde. De tekst van psalm 6 past goed binnen de context van het gebeuren met Simeï, een nazaat uit het huis van koning Saul. Vloekend en tierend wierp hij de vluchtende David allerlei verwijten naar het hoofd. ( 2 Sam. 16: 5-8 ) 

David – die altijd dicht bij de Heere zijn God leefde, zei niets terug. Hij zag in alles wat er gebeurde de straffende hand van God. Hij liet de God die hem tot koning had laten zalven, aan het roer van zijn leven staan. Misschien zouden er andere tijden aanbreken, maar zo niet, dan kon David toch geen slecht woord van God zeggen. Dat neemt niet weg dat David tijdens deze episoden van zijn leven bijzonder benauwd en bang was. 

In de eerste strofe van de psalm smeekt David de Heere om genade. Hij vraagt Hem om af te zien van Zijn woede en boosheid, anders zou David bezwijken onder de last van de toorn van God. David voelt die toorn via de woede van zijn vijanden naar zich toe stromen. 

Had David echt zoveel kwaad gedaan? Was hij depressief geworden door de niet aflatende woede van de soldaten van koning Saul? Was hij geestelijk uitgeput geraakt door de spanningen? 

Wat er ook precies aan de hand geweest is, het is een bijzonder bewonderingswaardige houding die David aannam. Hij verootmoedigde zich voor het aangezicht van de Heere God. Tegelijkertijd beriep hij zich op de God van het verbond. De God van liefde en trouw, die alleen het motief kon zijn voor zijn redding. 

De dichter was de dood nabij. HIj dacht dat hij zeker zou sterven. Wanneer dat zo zou zijn, dan zou hij de tempel nooit meer binnengaan om de Heere te offeren en Zijn Naam te belijden. Tijdens het Oude Verbond vond de eredienst voor de Heer in de tempel plaats. De dood van de dichter zou daar een einde aan maken. Als je deze uitdrukkingen van de dichter breder trekt dan begrijp je dat in het Oude Testament de dood een einde maakt aan de deelname van de menselijke activiteit en de geschiedenis die zich op aarde afspeelt. ( vgl. Pred. 9: 5,6, 10 ) 

We lezen uit psalm 6 op dat het lijden van David zijn hele persoon aanging. Hij was zowel lichamelijk als geestelijk helemaal op. De strofe eindigt met een korte krachtige uitroep om hulp, en om het ingrijpen van God in de benarde situatie waarin de dichter zich bevond. David riep de Heere om naar hem terug te keren, en zijn leven te sparen. ‘ Wend U naar mij toe God, en redt mij uit mijn hachelijke situatie!’ riep de koning. Ook al was de Heere naar zijn idee woedend om hem, dat feit kon toch Zijn verbondstrouw niet te niet doen. Dat wist David goed, daarom beriep hij zich op de God van dit verbond. 

Gods trouw moest blijken, anders zou er niets van het verbond terecht komen. Samuël had hem toch niet vergeefs tot koning over Israël gezalfd?  Wanneer zijn leven in de dood eindigde, werd Gods trouw niet meer bezongen, tenminste, niet meer door David. Dat kon niet waar zijn!. De herdenking van Gods bevrijdende daden in de vorm van lofliederen zou verstommen. 

Naarmate de psalm vordert – en je die aandachtig leest – dringt het tot je door dat David mentaal helemaal uitgeput moet zijn geweest door de achtervolging, hoon en spot van mensen die hem naar het leven stonden. Om zijn situatie duidelijk naar voren te laten komen, bediende David zich van hyperbolen: Zijn oog was uitgeput, en zijn bed zwom door de vele tranen die hij vergoot. 

Dan komt er een wending. Ondanks alle nood, dreiging en geweld dringt het tot David door dat de Heere hem hoort. God heeft zijn droefheid en nare situatie gezien, en heeft hem gehoord. God zal ingrijpen!

De dichter vat nieuwe moed, roept zijn vijanden toe dat ze moeten maken dat ze wegkomen, en hem met rust moeten laten. Zijn vijanden staan niet in hun recht als ze hem kwaad berokkenen, en vervloeken. Ze handelen absoluut niet naar de Goddelijke wet van de liefde, en ze plegen onrecht. 

David noemde de Heere drie keer JHWH, de God van het verbond. Daaruit spreekt een band van vertrouwen en intimiteit. De Heere God zal het voor hem opnemen, en zijn koningschap zal geen einde hebben. Wie psalm 6 leest beseft dat een uitredding door de Heere altijd afgebeden mag worden als wij een levende relatie met de Heere Jezus Christus hebben. Zo alleen kan God ons helpen, uithelpen, redden, vergeven, en leren. Moeilijke omstandigheden zijn bij uitstek geschikt om afhankelijkheid en vertrouwen in God aan te leren. ( SB, MH, Studiebijbel in Perspectief )