Nehemia 10

Nehemia 10 bevat een bijzonder verslag van het verbond dat de Israëlieten met de Heere gesloten hadden. Nadat de Levieten hun gebeden en boetedoeningen  ( Nehemia 9 ) beëindigd hadden, maakten ze een afspraak met elkaar. Ze stelden een document op waarin precies verwoord stond wat de tempelbouwers en de herbouwers van Jeruzalem de Elohim wilden beloven. 

Toen Israël voor het eerst het verbond met God gesloten had, gebeurde dat met offers en door middel van het sprengen van bloed. ( Exodus 24 ) Maar nu werd het op een meer natuurlijke en algemene manier gedaan. Het was een bezegeling en ondertekening van de geschreven artikelen van het verbond. Nehemia – die landvoogd was – ondertekende het document dat onder leiding van Ezra en Nehemia opgesteld was als eerste. Na de priesters ondertekenden zeventien Levieten het verbond. Onder hen bevonden zich de mensen die tijdens de bijeenkomsten tot God gebeden hadden. ( Nehemia 4 : 5 ) Zij waren om hun gebeden zo belangrijk dat ze de documenten ondertekenen mochten. Na de Levieten ondertekenden nog 45 oversten van het volk dit verbond voor zichzelf en voor al de andere mensen.  De rest van het volk, van de priesters en de Levieten was het daar helemaal mee eens. Iedereen had gezondigd en had bekering nodig. Het was het hele volk inmiddels duidelijk geworden dat bekering betekende dat de mensen zich af moesten scheiden van de zeden en gewoonten die onder de heidense volken gangbaar waren. In plaats daarvan moesten ze zich opnieuw onder leiding van Gods Woord stellen. Ze hadden allemaal hun vrouwen, hun zonen en hun dochters meegenomen. Iedereen die maar enigszins in staat was om de wet te begrijpen moest bewust gemaakt worden van het belang van deze wet. Ze legden een eed af dat ze wilden leven volgens de wet van Mozes. In het verleden had bijna niemand zich nog aan die wet gehouden, daar moest verandering in komen. De Israëlieten beloofden dat ze tijdens de sabbat niets zouden in- of verkopen. Ze zouden elk zevende jaar hun land braak laten liggen, en elkaar alle schulden kwijt schelden. 

Er werden ook afspraken gemaakt over het contact met andere volken. Ze zouden hun dochters niet langer laten trouwen met mannen uit andere volken. Bovendien zouden ze geen vrouwen uit andere volken voor hun zonen kiezen. Hierna werd er in het algemeen besloten dat de tempeldienst zorgvuldig gehouden zou worden en al het werk van het huis van God op Zijn tijd gedaan zou worden, overeenkomstig de wet. ( vs 33 ) De tempeldienst zou vrijgevig onderhouden worden, er zouden volop materialen beschikbaar gesteld worden om mee te werken. 

Er werd besloten dat er een fonds opgericht zou worden om Gods tafel en altaar overvloedig te voorzien van al het nodige. Het volk van Israël stemde ermee in om jaarlijks een bijdrage te geven. Bovendien zou er zorg gedragen worden voor het hout op het altaar. Een belangrijke taak, want het vuur in de tempel moest altijd brandend gehouden worden. Alle zaken die de wet van God bevolen had om voor het onderhoud van de priesters en de Levieten te doen moesten stipt betaald worden. Anders zouden de priesters en Levieten op den duur hun werk gaan verwaarlozen of ander werk zoeken om in hun levensonderhoud te voorzien. Eerstelingen en tienden werden de belangrijkste inkomsten voor de tempeldienst.

“ We beloven dat we trouw elk jaar de eerste oogst van onze akkers naar de tempel zullen brengen. Net als de eerste vruchten van de fruitbomen. Bovendien zullen we onze oudste zonen naar de tempel van onze God brengen, net zoals elk eerste mannelijke jong van onze koeien, schapen en geiten. Ze zijn bestemd voor de priesters, zoals het in de wet van Mozes beschreven staat.” stond er in het document. Alle opbrengsten zouden naar de tempel gebracht worden. Daar werden alle heilige voorwerpen bewaard en werd de oude traditie in stand gehouden. Het was de plaats bij uitstek waar de Heere wonen en werken wilde. ( MH, de Bijbel in gewone taal, SB in perspectief, NBV, SV met kantt )